«Μαθήματα» αντιμετώπισης κρίσεων από την Ελλάδα!

Aπορούμε γιατί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και άλλων ευρωπαϊκών χωρών καταρτίζουν σχέδια για την αντιμετώπιση της μεγάλης σημερινής διεθνούς οικονομικής κρίσης ή διοργανώνουν Συνόδους Κορυφής για τη συζήτηση και τη λήψη μέτρων ώστε να αποτραπεί η ύφεση και η επέκταση των δυσμενών συνεπειών της και στην πραγματική οικονομία. Απορούμε, διότι τέτοια μαθήματα ή μέτρα αντιμετώπισης κρίσεων θα μπορούσαν να τα πάρουν μελετώντας τις εξελίξεις στην ελληνική οικονομία από το 1980 έως σήμερα, η οποία χαρακτηρίζεται από… μόνιμη κρίση! Κι όμως, σε όλο αυτό το διάστημα, όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις έπαιρναν μέτρα τα οποία δεν διαφέρουν από εκείνα που αποφασίζονται και προωθούνται σήμερα από οργανισμούς και χώρες και που οδήγησαν βέβαια την ελληνική οικονομία σε χρεοκοπία, όχι όμως σε… κατάρρευση! Υπενθυμίζουμε μερικά τέτοια μέτρα ή «μαθήματα», τα οποία, ωστόσο, πλήρωσαν πολύ ακριβά οι έλληνες εργαζόμενοι, οι έλληνες φορολογούμενοι και, κυρίως, η πορεία της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου πολλάκις είχε γίνει το «μαύρο πρόβατο»:

Πρώτον, κρατικοποιήσεις: Μετά τη μεταπολίτευση και ενώ η χώρα μας βίωνε τις οδυνηρές συνέπειες της πρωτόγνωρης τότε ενεργειακής κρίσης, η τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, μέσα σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα «σοσιαλμανίας», προέβη, χωρίς να υπάρχουν υπερχρέωση ή ζημίες ή πιστωτική κρίση, σε κρατικοποίηση της Ολυμπιακής Αεροπορίας και του Ομίλου Ανδρεάδη το 1975.

Δεύτερον, υπερχρεωμένες ιδιωτικές επιχειρήσεις: Σε μια περίοδο κατά την οποία σοβούσε η ύφεση στη χώρα μας, από το 1979 ήδη δεκάδες ιδιωτικές επιχειρήσεις παρουσίαζαν σοβαρές ζημιές, γονάτιζαν από την υπερχρέωση και η μία μετά την άλλη οι τράπεζες αρνούνταν να τις χρηματοδοτήσουν. Τότε, τόσο η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, έως τον Οκτώβριο του 1981, όσο και η νέα κυβέρνηση της «Αλλαγής» του ΠΑΣΟΚ πήραν μέτρα που θα ζήλευαν όλες οι σημερινές κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Ευρώπης για την αντιμετώπιση της σημερινής κρίσης. Κατ’ αρχάς, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, λίγο πριν από τις εκλογές του Οκτωβρίου του 1981, ψήφισε νόμο με τον οποίο επετράπη η μετατροπή των ληξιπρόθεσμων οφειλών των υπερχρεωμένων και ζημιογόνων ιδιωτικών επιχειρήσεων σε μετοχικό κεφάλαιο. Στη συνέχεια, η τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, τον Ιούλιο του 1981, ανακοίνωσε μέτρα για τη διάσωση των προβληματικών επιχειρήσεων από τις τράπεζες, οι οποίες τις είχαν καταστήσει… προβληματικές και οι οποίες καλούνταν να συντηρήσουν ή να δημιουργήσουν νέους «αεριτζήδες»! Τα μέτρα αυτά δεν εφαρμόστηκαν ποτέ, αφού μετά από λίγους μήνες έγιναν οι εκλογές τις οποίες κέρδισε το ΠΑΣΟΚ, το οποίο, ύστερα από συζητήσεις, μελέτες και διάφορα σχέδια, ψήφισε τον νόμο 1386/1983 με τον οποίο ιδρύθηκε ο Οργανισμός Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων, όπου εντάχθηκαν (κρατικοποιήθηκαν) όλες οι υπερχρεωμένες και ζημιογόνες ιδιωτικές επιχειρήσεις. Ήταν ένα μέτρο που, όπως είπαμε, αντιγράφουν… σήμερα οι ΗΠΑ και όλες σχεδόν οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και επειδή σήμερα πολλοί θυμήθηκαν τον ρόλο του κράτους και την «υποχρέωσή» του να παρεμβαίνει για την αντιμετώπιση κρίσεων ή καταρρεύσεων ιδιωτικών και άλλων τραπεζών και επιχειρήσεων, υπενθυμίζουμε το άγος αυτών των μέτρων για τον ελληνικό προϋπολογισμό, δηλαδή τους φορολογούμενους:

– Το συνολικό κόστος των μέτρων «εξυγίανσης» των υπερχρεωμένων ή χρεοκοπημένων επιχειρήσεων έως το τέλος του 1989 ανήλθε σε ένα τρισ. δραχμές ή 3 περίπου δισ. ευρώ.

– Από το κόστος αυτό 223,4 δισ. δραχμές ή 656 εκατ. ευρώ αφορούν στον κρατικό προϋπολογισμό για μετοχοποιήσεις ζημιών, για τόκους, χρεολύσια και άλλα.

– Οι συσσωρευμένες ζημιές των επιχειρήσεων αυτών ανήλθαν το 1998 σε 174,4 δισ. δραχμές ή 512 εκατ. ευρώ και το 1990 σε 215,3 δισ. δραχμές ή 632 εκατ. ευρώ!

– Ο κάθε εργαζόμενος στις προβληματικές αυτές επιχειρήσεις (έως τον Σεπτέμβριο του 1989) στοίχιζε 6 εκατ. δραχμές ή 17.600 ευρώ τον χρόνο, έναντι 2 εκατ. δραχμών ή 5.870 ευρώ που στοίχιζαν στις άλλες παραγωγικές επιχειρήσεις άλλοι εργαζόμενοι.

Τρίτον, συνέχιση στήριξης υπερχρεωμένων και ζημιογόνων δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών: Ας μην ξεχνάμε ότι σε όλη αυτήν την περίοδο δημοσιονομικής και οικονομικής κρίσης μετά το 1975 η χώρα μας συνεχίζει να εφαρμόζει «σχέδια» στήριξης υπερχρεωμένων δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών με δεκάδες δισ. ευρώ, όπως είναι η Ολυμπιακή Αεροπορία, ο ΟΣΕ, οι αστικές συγκοινωνίες, οι αμυντικές βιομηχανίες και πολλές άλλες.

Τέταρτον, ανάληψη χρεών τρίτων και κυρίως ζημιογόνων δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών: Η συσσώρευση χρεών για λογαριασμό τρίτων από δάνεια οικονομικής «εξυγίανσης» (ασφαλιστικά ταμεία, αμυντική βιομηχανία, συγκοινωνιακοί φορείς, συνεταιριστικές οργανώσεις, ΟΑΕ), συμμετοχή στην αύξηση μετοχικών κεφαλαίων τραπεζών και ειδικά δάνεια (νοσοκομεία, συνεταιριστικές οργανώσεις, υποχρεώσεις προς την Τράπεζα της Ελλάδος) ξεπερνά τα 18 δισ. ευρώ ή το 10,5% του ΑΕΠ και όλα αυτά πηγαίνουν σε αύξηση του δύσμοιρου δημόσιου χρέους.

Πέμπτον, εγγυήσεις, ανεξόφλητο εγγυημένο κεφάλαιο και καταπτώσεις εγγυήσεων: Οι εγγυήσεις, το ανεξόφλητο εγγυημένο υπόλοιπο και οι καταπτώσεις εγγυήσεων ξεπερνούν τα 2 δισ. ευρώ ή 1,1% του ΑΕΠ, τα 17 δισ. ευρώ ή 8,9% του ΑΕΠ και τα 100 εκατ. ευρώ ή 0,1% του ΑΕΠ!

Όλα αυτά έπρεπε να είχε αναφέρει ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής στη Σύνοδο Κορυφής των 27, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 2008. Να πρότεινε, δηλαδή, να… εξέταζαν όλοι οι άλλοι εταίροι τα ολέθρια αποτελέσματα των παρόμοιων «σχεδίων διάσωσης» που έχει εφαρμόσει η χώρα μας τα τελευταία τριάντα χρόνια για την αντιμετώπιση κρίσεων, οι οποίες, ωστόσο, είναι μόνιμες σε όλη αυτήν την περίοδο στην Ελλάδα. Τρανή απόδειξη αποτελούν οι μόνιμες αντιδράσεις των συνδικάτων κυρίως του δημόσιου τομέα προς κάθε οικονομική πολιτική, με τις γνωστές απεργιακές κινητοποιήσεις για ικανοποίηση αιτημάτων που βαθαίνουν ακόμα περισσότερο την κρίση…