ΣΩΜΑ ΕΚ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΝΔ ΟΣΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ
Μέρα με την ημέρα η Νέα Δημοκρατία χάνει τη λαϊκή αποδοχή και στήριξη, στοιχεία καθοριστικά για την ανάδειξή της σε κυβέρνηση τόσο το 2004 όσο και το 2007. Η εκτεταμένη ανάμειξη στελεχών της σε μικρά, μεσαία ή και μεγάλα σκάνδαλα, όπως οι ωφελιμιστικές και για τις δύο πλευρές μεσιτικές και οικονομικές δοσοληψίες με την Εκκλησία, μεγαλώνει με εντυπωσιακούς ρυθμούς τη φθορά και την ταχύτητα απομάκρυνσής της από την εξουσία.
Μπορεί ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού να ζήτησε αλληλεγγύη από τον Καραμανλή ύστερα από την περίπου οκτάχρονη ψυχρή και στεγνή διακυβέρνηση Σημίτη, αλλά ούτε αυτό το -απηυδισμένο από το ΠΑΣΟΚ- κομμάτι ήταν πρόθυμο να δεχθεί αντικατάσταση της πράσινης λαμογιάς από την μπλε. Πολύ περισσότερο που η μπλε συνδεόταν με φορείς και θεσμούς ταυτισμένους με βαθύ συντηρητισμό και δύναμη καταστολής, όπως είναι η Εκκλησία.
Αν για κάτι ήταν ευχαριστημένος ο κόσμος από τη σχεδόν 20ετή παρουσία του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, ήταν το ξεκαθάρισμα των σχέσεων μεταξύ των εξουσιών (όσο κι αν δεν έγινε ποτέ θεσμικός διαχωρισμός Εκκλησίας – Κράτους) και η απίσχναση της δυνατότητας παρέμβασης άλλων κέντρων και εξουσιών στην πολιτική εξουσία. Η επιστροφή της ΝΔ στην εξουσία σήμαινε όμως εξ ορισμού (διότι είναι στενά συνδεδεμένη με σειρά φορέων) εκ νέου ενδυνάμωση των φορέων αυτών και ρόλο τους στη δημόσια ζωή, ενώ δεν αποκλειόταν και η ευθεία ή πλάγια συναλλαγή της Νέας Δημοκρατίας με τους φορείς αυτούς, αν και όπου χρειαζόταν. Βέβαια δεν ήταν υποχρεωμένος ο κόσμος να σκέφτεται σύνθετα και να επιλέγει με εκ των προτέρων αποκλεισμούς ενός κόμματος, επειδή ενδέχεται να κάνει αυτό ή το άλλο αντιπαθές πράγμα. Η πολιτική άλλωστε και οι εκλογές δεν πρέπει να προκύπτουν από δίκη προθέσεων αλλά πρακτικών και αποτελεσμάτων. Στην πραγματικότητα οι ψηφοφόροι ήταν τόσο εκνευρισμένοι και κουρασμένοι από την πολιτική των κυβερνήσεων Σημίτη, που άφησαν εκτός σχεδιασμού και πράξης τους τις πρακτικές ανάγκες των ανθρώπων και την καθημερινότητα, ώστε απλώς ήθελαν να απαλλαγούν απ’ αυτήν την πολιτική αναλγησία.
Να απαλλαγούν από την αγανάκτηση καθηγητών φίλων του τότε πρωθυπουργού, επειδή «οι έλληνες ζουν πολύ» και εξ αυτού του άθλιου γεγονότος δεν μπορούσαν να φτιάξουν υγιές ασφαλιστικό σύστημα, ενώ αν πεθαίναμε περί τα 60, όλα θα λύνονταν εύκολα.
Να απαλλαγούν από τα εξωφρενικά νομοσχέδια και τους νόμους υπουργών περί την εργασία και την ασφάλιση, που μπροστά τους ωχριούσαν τα χειρότερα δεξιά μέτρα.
Να απαλλαγούν από το προκλητικά ειρωνικό μόνιμο χαμόγελο -μειδίαμα πιο σωστά- του εκπροσώπου της κυβέρνησης που προσπαθούσε να πείσει ότι όλα είναι καλά και φυσιολογικά και πως άδικο έχουν οι πολίτες, πως οργανωμένες ομάδες στρέφονται κατά της σοσιαλιστικής (!) κυβέρνησης.
Και απαλλάχτηκαν.
Γρήγορα, όμως, το άλλο που ήρθε δεν μπόρεσε παρά να φορέσει τα κανονικά του ρούχα, αφού τα σοσιαλιστικά και φιλολαϊκά δεν του πήγαιναν. Κι αυτά τα ρούχα είχαν πάνω τους κάτι από Εκκλησία, από Δικαιοσύνη, από ανώτερες οικονομικές τάξεις, όλα δηλαδή τα στοιχεία που συνθέτουν τον χαρακτήρα, το πρόσωπο μιας συντηρητικής κυβέρνησης, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παντού στον κόσμο.
Κάθε κόμμα έχει τους φυσικούς του συμμάχους και με αυτούς πορεύεται. Δεν θα μπορούσε η ΝΔ να μεταβληθεί σε κόμμα προλετάριων ή μη προνομιούχων διότι δεν είναι τέτοιο. Οι συμμαχίες της ξεκινούν από αλλού και οι δυνάμεις που τη στηρίζουν έχουν άλλες αναφορές.
Έτσι, δεν πρέπει να εκπλήσσεται κανείς για τις εξελίξεις. Ίσως εκπλήσσεται για το πόσο γρήγορα έγιναν όλα αυτά, κάτι που με βεβαιότητα συντομεύει την (όπως φαίνεται μικρή) νέα παρουσία της Δεξιάς στην κυβέρνηση. «Καλά, δεν μπορούσαν να τα χειριστούν πιο σεμνά, πιο ήπια τα πράγματα», αναρωτιούνται οι περισσότεροι, και πιο χαμηλόφωνα προσθέτουν: «Κι ας έκαναν τις δουλειές τους, αρκεί να μην προκαλούν. Δεν θα τους έλεγε κανείς τίποτα». Σωστή απορία, αλλά η δημόσια ζωή προσδιορίζεται από τις πράξεις των ανθρώπων, και αυτές είναι αποτέλεσμα του χαρακτήρα τους, του άγχους να κάνουν όσα μπορούν περισσότερα σε όσο μικρότερο χρόνο γίνεται, μήπως αύριο «που θα ξημερώσει ο Θεός τη μέρα» έχουν χάσει αυτό το οποίο έχουν (και κέρδισαν το 2004) και δεν προφτάσουν. Με αποτέλεσμα να υπονομεύουν οι ίδιοι την παραμονή τους (και του κόμματός τους) στην εξουσία.
Μπορεί άραγε να είναι αναστρέψιμη αυτή η πορεία; Η απάντηση πιθανότατα δεν θα αργήσει.