Στον βωμό της εξυπηρέτησης των ολίγων
Ένα διαρκές, διαχρονικό έγκλημα του «Βαθέος Κράτους της Δεξιάς», που ανάγεται στην «Εποχή των εργολάβων» του «Γενάρχη του Συντηρητισμού», Κωνσταντίνου Καραμανλή του Πρεσβύτερου, επαναλαμβάνεται επί Κ. Καραμανλή του Νεώτερου.
Τότε άρχισε η καταστροφή της νεοκλασικής ελληνικής Πόλης και η Ελλάδα άρχισε να χάνει το πρόσωπό της με αποκορύφωση τους βανδαλισμούς των άξεστων ομομήτριων της Δεξιάς, συνταγματαρχών της Επταετίας.
Και τότε και τώρα τα άνομα συμφέροντα των εργολάβων και της «τάξης» των Μεταπρατών ετέθησαν υπεράνω του Πολιτισμού, της ψυχικής υγείας των μελλουσών γενιών των Ελλήνων, της Αισθητικής και της Ανθρωποκεντρικής ανάπτυξης.
Και τότε και τώρα η Δεξιά, στον βωμό της εξυπηρέτησης των Ολίγων, θυσιάζει την Ανθρώπινη Πόλη, το Περιβάλλον, τα ανέγγιχτα ακόμη υπολείμματα της Εθνικής μας Κληρονομιάς και καθιστά την Ελλάδα urbi et orbi περίγελω της Οικουμένης!
Αλλά γιατί να απορεί ο σοβαρός «Independent» όταν ο «προστάτης» του Περιβάλλοντος, υπουργός Χωροταξίας, είναι ένα και το αυτό πρόσωπο με τον κ. Γ. Σουφλιά, ο οποίος συνελήφθη να κτίζει παράνομη βίλα και η «ευαίσθητη» Ελληνική Δικαιοσύνη, υπό την έννοια του συγκροτημένου συστήματος θεσμών του Δικαίου εθελοτυφλεί και περί αλλότρια τυρβάζει. Άλλωστε, έχει παρέλθει ένας σχεδόν αιώνας από την εποχή που ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ, Ιωάννης Ζηλήμων, διακήρυσσε: «Τίποτε δεν είναι περισσότερο άτοπο και αμαρτωλό από τη μακαριότητα και αμεριμνησία»…
• «Δυστυχώς, και η κραυγή αυτή της απόγνωσης δεν εξέρχεται από τα χείλη κάποιου ʽʽαρνησιπάτριδος κομμουνιστούʼʼ, αλλά από έναν των ιδεολογικών διαμορφωτών του Ελληνικού Συντηρητισμού, τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο- μέγα τμήμα της λεγόμενης άρχουσας τάξεως, αλλά και μέρους της πολιτικής ηγεσίας, επέδειξε και εξακολουθεί να επιδεικνύη έλλειψιν ιστορικού πόνου και ανικανότητα ιστορικής ανησυχίας και συγκινήσεως. Εις την ανικάνότητα αυτήν οφείλεται εν πολλοίς η επιδείνωσις της καταστάσεως. Εάν η ηγεσία, αντί να έχη το εγωϊστικόν αίσθημα, ότι της αξίζει ο ύπνος του δικαίου, είχεν αντιθέτως μεγαλυτέραν ανησυχίαν και προετοιμάζετο ηθικώς και τεχνικώς διά την υποδοχήν μεγαλυτέρων δεινών, η κατάστασις θα εβελτιούτο…»
Ο Νεοσυντηρητισμός, όπως εκφράζεται στη χώρα μας από την Εξουσία της «Νέας Δημοκρατίας», ήδη έχει παρατηρηθεί και μελετηθεί από Φιλοσόφους και Κοινωνιολόγους, Έλληνες και ξένους, και στη βάση αυτή εναρμονίζουν τις τακτικές τους τα Συντηρητικά Κόμματα και επιδιώκουν η κατανάλωση από ένα μέσο για την κατάκτηση της ευτυχίας στη ζωή να καταστεί αυτοσκοπός.
«Τα στοιχεία της καταναλωτικής κοινωνίας που διαφημίζονται στο έπακρο φλογίζουν τη φαντασία και μετατρέπονται σε επιούσιες ανάγκες. Και όταν πια γίνεται φανερό πως δεν μπορούν να ικανοποιηθούν, οι ανάγκες αυτές γίνονται βασανιστικές χίμαιρες, που ταλανίζουν μόνιμα τη συνείδηση. Μια κάπως πιο μακρόχρονη κατάσταση τέτοιου βασανιστικού ανικανοποίητου γεννάει αναπόφευκτα τα σκληρά βασανιστικά στρες, που με τη σειρά τους μπορούν, κάτω από ορισμένες συγκυρίες, να βρουν εκτόνωση σε οποιαδήποτε παθολογική πράξη, ακόμα και στο έγκλημα» (Έντουαρτ Ρόζενταλ: «Στην εξουσία των ψευδαισθήσεων»).
Το έδαφος, το Περιβάλλον, εν προκειμένω τα στοιχεία τα οποία υποδηλώνονται στο δημοσίευμα της αγγλικής εφημερίδας, αποτελούν με τη συνέργεια του «Κράτους της Δεξιάς» το αντικείμενο ανηλεούς εκμετάλλευσης από το παρασιτικό κεφάλαιο και τους τυχάρπαστους «επιχειρηματίες»- εργολάβους, εκλεκτούς του εκλεκτού τους υπουργού ΠΕΧΩΔΕ κ. Γ. Σουφλιά.
• «Η λεηλασία και η καταστροφή της φύσης και των δυναμικών ισορροπιών που τη διέπουν-υπογραμμίζει ο φιλόσοφος Ευτύχης Μπιτσάκης- χαρακτηρίζει κυρίως τον σύγχρονο αναπτυγμένο καπιταλισμό. Οι αντιθέσεις του τον κινούν και η ανάγκη για κέρδος οδηγούν εξάλλου στην τεχνητή δημιουργία αναγκών, άρα στην πρόσθετη λεηλασία της φύσης. Το ιδανικό της ”κατανάλωσης” είναι η ιδεολογική-προπαγανδιστική έκφραση αυτής της ανάγκης…»
Η οικονομική κρίση των ημερών μας, κατά την αρχαιοελληνική διαπίστωση, «ουδέν κακόν αμιγές καλού», επανατονίζει τη σημασία του Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας, και αυτό συνεπάγεται προστασία, σεβασμό στο Φυσικό Περιβάλλον. Αυτό πλέον το αντιλαμβάνονται και στα άνδρα του προηγμένου Καπιταλισμού. Μόνο οι εκφραστές του αρπακτικού παλαιοκαπιταλισμού («Νέα Δημοκρατία», Γ. Σουφλιάς και οι συν αυτώ) εμμένουν στην εκποίηση των πάντων, στην έκπτωση από κάθε αξία της Ζωής.