Σε σταυροδρόμι το Παλαιστινιακό
Η πρώην πράκτορας της Μοσάντ, που εξελέγη στην ηγεσία του κόμματός της μετά την παραίτηση του Εχούντ Ολμέρτ λόγω των κατηγοριών για σκάνδαλα, έφτασε πιο κοντά στον στόχο της την εβδομάδα που πέρασε, εξασφαλίζοντας τη συνεργασία του Εργατικού Κόμματος. Ακόμη κι έτσι όμως τα δύο κόμματα, που συνεργάζονταν αρμονικότατα στη μέχρι τώρα κυβέρνηση, απέχουν πολύ από την αναγκαία πλειοψηφία, καθώς έχουν μόνο 48 βουλευτές. Δεδομένου ότι η Κνεσέτ αποτελείται από 120 έδρες, υπολείπονται ακόμη 13 βουλευτές. Πιθανότερο κόμμα για την εύρεσή τους θεωρείται το κόμμα των υπερορθόδοξων σεφαραδιτών Σας, το οποίο όμως πολιορκείται ασφυκτικά από τον εξτρεμιστή σιωνιστή Μπενιαμίν Νετανιάχου, που βλέποντας την επιρροή του να αυξάνεται στις δημοσκοπήσεις δεν ζητά τίποτε άλλο από την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.
Για να ευοδωθούν οι στόχοι του κατά τη συνάντησή του με τον ηγέτη του Σας, ραβίνο (τι άλλο;) Οβαδία Γιοσέφ, του υπενθύμισε ότι μόνο αυτός εγγυάται ότι (ενάντια στα ψηφίσματα του ΟΗΕ) η Ιερουσαλήμ θα παραμείνει εβραϊκή. Ωστόσο, ακόμη κι αν η Τζίπι Λίβνι πείσει το Σας για την αδιάλλακτη πολιτική που πρόκειται να ακολουθήσει αναλαμβάνοντας σαφείς δεσμεύσεις, το πρόβλημά της (σχηματισμός κυβερνητικής πλειοψηφίας) δεν θα έχει λυθεί, καθώς και πάλι θα υπολείπεται ένας βουλευτής για να φτάσει τους 61. Στόχος παρ’ όλα αυτά εφικτός, λόγω του ασυνήθιστα μεγάλου κατακερματισμού της ισραηλινής Βουλής.
Ένα κράτος – δύο εθνότητες
Πολύ πιο πέρα ωστόσο από τη διελκυστίνδα Λίβνι – Νετανιάχου ωριμάζουν εξελίξεις που πιθανά να δώσουν νέα ορμή και ολότελα διαφορετική τροπή στον αγώνα των Παλαιστινίων. Οι εξελίξεις αυτές υποκινούνται από την κοινή διαπίστωση πως ούτε οι υποχωρήσεις ούτε ο κι ο πιο χοντροκομμένος ενδοτισμός είναι σε θέση να εξασφαλίσουν την ικανοποίηση του παλαιστινιακού αιτήματος για ανεξάρτητο και βιώσιμο κράτος. Αρκεί να δει κανείς όσα ακολούθησαν τον θάνατο του Γιασέρ Αραφάτ. Η νέα παλαιστινιακή ηγεσία όχι απλώς με έμπρακτο, αλλά ακόμη και με προδοτικό τρόπο, όπως φάνηκε από τη συνεργασία της με το Ισραήλ και τους Αμερικάνους ενάντια στη Χαμάς, αποστασιοποιήθηκε από την ένοπλη αντίσταση και συνέβαλε στην απομόνωση των ριζοσπαστικών οργανώσεων και εν τέλει στον τερματισμό των ένοπλων επιθέσεων. Όροι που χαρακτηρίζονταν από το Ισραήλ, τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους όχι μόνο αναγκαίοι αλλά και ικανοί για την έναρξη διαπραγματεύσεων και την πραγματοποίηση βημάτων στην κατεύθυνση της συγκρότησης παλαιστινιακού κράτους. Παρ’ όλα αυτά δεν έγινε τίποτε! Ούτε ένα βήμα δεν σημειώθηκε, παρά το τέλος των επιθέσεων αυτοκτονίας, αποκαλύπτοντας έτσι ότι προσχηματικά τις επικαλούνταν το εβραϊκό κράτος, παρά επίσης και τη στράτευση της Παλαιστινιακής Αρχής σε μια πολιτική πλήρους συνεργασίας με το Ισραήλ, αποκαλύπτοντας έτσι ότι η πολιτική της ένοπλης αντίστασης ήταν πολύ πιο αποτελεσματική για τους Παλαιστινίους, αν δούμε ότι η συμφωνία του Όσλο για παράδειγμα ήταν καρπός της Ιντιφάντα.
Στο έδαφος λοιπόν των παραπάνω κοινών διαπιστώσεων, αλλά και των τετελεσμένων που δημιουργεί καθημερινά το Ισραήλ, χρηματοδοτώντας αδρά για παράδειγμα την οικοδόμηση εποικισμών που κατακερματίζουν την παλαιστινιακή γη και καθιστώντας έτσι μη βιώσιμο (αν όχι ανέκδοτο) ένα παλαιστινιακό κράτος, ο στόχος της δημιουργίας ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους παύει να έλκει τους Παλαιστινίους. Στη θέση του αντίθετα κερδίζει έδαφος η εξής ρηξικέλευθη και απρόβλεπτη πρόταση: Να διαλυθεί η Παλαιστινιακή Αρχή και όλες οι πτέρυγες του παλαιστινιακού αγώνα να ενωθούν κάτω από το αίτημα της ένταξής τους στο ισραηλινό κράτος μέσω της διεκδίκησης δικαιώματος ψήφου. Το αίτημα «ένα κράτος – δύο εθνότητες» (που περιλαμβανόταν στο πρόγραμμα της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης έως το 1974) ακούστηκε και επίσημα από τον επικεφαλής των παλαιστίνιων διαπραγματευτών, Αλ Κορέι, σε μια ειδική συνεδρίαση της Φατάχ, ως λύση για να ξεπεραστεί το αδιέξοδο των συνομιλιών με τους Ισραηλινούς. Δεν κατατίθεται εξάλλου δημόσια πρώτη φορά. Το 2006 ειδική έκθεση των Ηνωμένων Εθνών υποδείκνυε αυτή τη λύση, τονίζοντας ότι λόγω της εγκατάστασης από το 1967 έως τότε 282.000 εβραίων εποίκων στη Δυτική Όχθη και 200.000 ακόμη στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, μελλοντική πρωτεύουσα του παλαιστινιακού κράτους, «η λύση των δύο κρατών είναι ανέφικτη».
Περιττό να πούμε ότι η λύση «ένα κράτος – δύο λαοί» απορρίπτεται από τους Σιωνιστές που θέλουν ένα εθνικά καθαρό κράτος, χωρίς άλλες φυλετικές προσμίξεις. Σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο όμως που οι Παλαιστίνιοι θα παραιτούνταν από τη χίμαιρα (υπό τις παρούσες συνθήκες) ενός δικού τους ανεξάρτητου κράτους ζητώντας και με τη συγκατάθεση του ΟΗΕ ίσα πολιτικά δικαιώματα από το Ισραήλ -χωρίς ποτέ φυσικά να τα κατακτούν πλήρως- θα αποκαλυπτόταν ο ρατσιστικός χαρακτήρας του ισραηλινού κράτους, το οποίο όλο και περισσότερο θα παρέπεμπε στο μισητό νοτιοαφρικανικό απαρτχάιντ.