Ο ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΑΡΧΙΣΕ

Με μεγάλες υποσχέσεις άρχισε και ο τηλεοπτικός χειμώνας της ιδιωτικής τηλεόρασης, αλλά από τις πρώτες κρυάδες των νέων σειρών που περόνιασαν τη ραχοκοκαλιά μας, οι προβλέψεις είναι κάθε άλλο παρά αισιόδοξες και, όπως το λέει και η αλάνθαστη παροιμία, «η κακιά μέρα από τα πρωινάδικα φαίνεται»!

Από τις πολυαναμενόμενες λοιπόν νέες σειρές, οι περισσότερες είναι βασισμένες σε «ξεπατικουρασιόν» από υποπροϊόντα της Λατινικής Αμερικής, συγκεκριμένα της 5ης περιόδου της Μεσοζωικής εποχής των βροντόσαυρων, λεπιδόσαυρων και σεναριόσαυρων όπου η συγγραφική τους ευρηματικότητα συναγωνίζεται επάξια τα πνευματικά επίπεδα της Ουγκάντα.

Χωρίς όμως και οι εγχώριας καταγωγής να είναι καλύτερες από τα εισαγόμενα σκουπίδια που προαναφέραμε, με κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως ο «Λάκης ο γλυκούλης», στην ίδια ώρα μετάδοσης με τον άλλο ανταγωνιστικό Λάκη (σύμπτωση άραγε;) που ξεχωρίζει και μακάρι έτσι να συνεχίσει, με έναν Πέτρο Φιλιππίδη στις καλύτερες ώρες του και με δίπλα του έναν πολύ καλό ρολίστα, τον Ντίνο Δουλγεράκη, στο ρόλο του καμαριέρη που θυμίζει φιγούρες Βρετανών «μπάτλερ» του στιλ Άλεκ Γκίνες.

Να σημειώσουμε εδώ και την καθολική απουσία καθιερωμένων και έμπειρων δικών μας θεατρικών και κινηματογραφικών συγγραφέων, από όλα τα τηλεοπτικά προγράμματα (με μικρή εξαίρεση την κρατική τηλεόραση, όπως θα λέγαμε και «ολίγον έγκυος»!) και που η απαξιωτική στάση των ανευθυνοϋπεύθυνων της ιδιωτικής σ’ αυτούς που τη στήριζαν και που είναι και οι μόνοι που μπορούν να τη συγκρατήσουν από τη συνεχή της κατολίσθηση, επιβεβαιώνει όχι μόνο την άγνοια, αλλά και την ανικανότητα εκείνων που βρίσκονται στα Κέντρα Επιλογής, με τα «ακατοίκητα ρετιρέ» τους.

Και με το χαρακτηρισμό του «κατάλληλου για όλες τις ηλικίες» για όλες αυτές τις «7 ζωές» ενός περιφερόμενου πανύβλακα, τους από άλλο ανέκδοτο αγγέλους των «Παιδιών του παραδείσου», την πολυμεταχειρισμένη ιδέα της «Πολυκατοικίας» με κατοίκους στο κάθε διαμέρισμα την ανία και την πλήξη, τα «Άγρια παιδιά» με τις 40 λέξεις όλες κι όλες των διαλόγων τους, από τις οποίες οι 40 είναι «ναι, ρε μαλάκα», «όχι, ρε μαλάκα», «κάτσε, ρε μαλάκα», «σήκω, ρε μαλάκα», «φύγε, ρε μαλάκα», «έλα, ρε μαλάκα» και τις διάφορες Λίτσες, Πίτσες, Λόλες, Φόλες και με την υποσημείωση της «απαραίτητης γονικής συναίνεσης» για την ταχύτερη κατά το δυνατόν διαμόρφωση της νέας γενιάς της Ουφοκρατίας.

…ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ
(…για ένα άξιο «μπράβο»!)

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του φεγγαριού και που εδώ δεν χρειάζονται περισσότερες από δυο λέξεις για να πούμε τα πράματα με τ’ όνομά τους: «Ματωμένα χώματα».

Μια ακόμα υπεύθυνη παραγωγή, όπως άλλωστε και όλες οι προηγούμενές του, με την υπογραφή του Κώστα Κουτσομύτη που χαίρεσαι να τη βλέπεις, όχι μόνο γιατί επιβεβαιώνεται η θετική παρουσία των «κινηματογραφικών» στην τηλεόραση (Κουτσομύτης, Κοκκινόπουλος, Μαρκίδης, Καβουκίδης και όσοι άλλοι) και της σωστής επιλογής όταν γίνεται από ελληνική βιβλιοθήκη.

Άψογη σκηνοθετική δουλειά στο εξαιρετικά δύσκολο για οπτικοακουστική μεταφορά του μυθιστορήματος «ψυχής» της Διδώς Σωτηρίου, εξαιρετική επιμέλεια στη λεπτομέρεια, υποδειγματική ενδυματολογική έρευνα, αριστουργηματική δουλειά η μουσική του Βασίλη Δημητρίου και το πιο σπουδαίο: Η ανάγκη να επισημαίνουμε και να μην ξεχνάμε τις μεγάλες και τραγικές στιγμές της ιστορίας μας.

Ένα μεγάλο μπράβο στον «δικό μας» Κώστα Κουτσομύτη. Και μια πρόβλεψη: Για του χρόνου η άμεση προσφυγή για επιλογές στις ελληνικές βιβλιοθήκες, με την προϋπόθεση βέβαια ότι οι «εγκέφαλοι» είναι πληροφορημένοι.

… ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΘΕΤΗ
(… χωρίς πια κανένα μυστικό!)

Λίγα λόγια και για το περιβόητο «Μυστικό» από τη ζωή της Αλίκης Βουγιουκλάκη, χωρίς άλλωστε να χρειάζονται και περισσότερα, που μετά και το 2ο επεισόδιο, επιβεβαιώθηκαν οι ανησυχίες ότι πολλά «κάτι» δεν θα πήγαιναν καλά στην ατυχέστατη έμπνευση εκείνων που το σκέφτηκαν και πολύ περισσότερο με την ευθύνη στον ALPHA που το φιλοξενεί.

Και το περισσότερο «κάτι» ανήκει στην κ. Εσκενάζυ που έχοντας δώσει άριστα δείγματα της σκηνοθετικής της ικανότητας (με εξαίρεση την επίσης ατυχέστατη περσινή της «Λαμπετηάδα») όφειλε ακριβώς για κατοχύρωση της καλής της φήμης να έλεγε όταν της πρότειναν: «Όχι, ευχαριστώ, δεν θα πάρω».

Τόσα «τέλια» φώναζαν από μακριά, δεν τα άκουσε; Θέλει όμως κουράγιο το «όχι». Και μια ακόμα πρόβλεψη: Ίδια τύχη αποπομπής όπως και η περσινή εκείνου του αξιοθρήνητου «Γιούγκερμαν απ’ τα Παντρεμενάδικα». Και όσο πιο γρήγορα, κέρδος για όλους.

ΗΘΕΛΕ ΤΗ… ΓΕΡΜΑΝΙΔΑ ΤΟΥ

Πέθανε την περασμένη εβδομάδα μια αξιαγάπητη κυρία του θεάτρου, που μπορεί το θεατριζόμενο κοινό να μην την είδε ποτέ επί σκηνής, είχε όμως παίξει αποτελεσματικότατα το ρόλο της στη ζωή ενός πολυαγαπημένου μας πρωταγωνιστή και καλού φίλου, του Ντίνου Ηλιόπουλου, που αυτός βιάστηκε και έφυγε πρώτος.

Ήταν η Χίλντεγκαρντ Βίντσερ – Ηλιοπούλου. Γνωστή και πάντα με τον καλό της λόγο στους συνεργάτες του Ντίνου, που ήταν και η μόνη που τον «συμμάζεψε» από μια ταραχώδη, παράλληλα με την καλλιτεχνική, αισθηματική σταδιοδρομία.

Γιατί, ο «Ντινάκος» μας, όπως συνηθίζαμε να τον λέμε, ήταν και μεγάλος εραστής, κανονική «γάτα», μέχρι να εμφανιστεί στη ζωή του η Χίλντα, για να του χαρίσει και δυο όμορφες κόρες, επιβεβαιώνοντας ότι και ο Ντίνος, μένοντας πλάι της ως το τέλος της ζωής του… «ήθελε κι αυτός τη Γερμανίδα του».

…ΚΑΙ Η «ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ» ΤΟΥ κ. ΛΙΑΠΗ

Ένα ερώτημα στον υπουργό μας Μιχάλη Λιάπη για την τακτική κυριακάτικη επικοινωνία μας, δηλαδή ποια επικοινωνία; Μόνο εμείς του λέμε, εκείνος σιωπά -ως πότε;

Σχετικά λοιπόν με το 2% από τον τζίρο τους, που, σύμφωνα με το νόμο, πρέπει τα τηλεοπτικά κανάλια να διαθέτουν για τον Ελληνικό Κινηματογράφο και που, εκτός από την ΕΡΤ, κανένα ιδιωτικό κανάλι δεν λέει να βάλει το χέρι στην τσέπη, η υπόθεση πήρε την άγουσα για τον Άρειο Πάγο.

Και το ερώτημα για τον κ. υπουργό του Πολιτισμού είναι για το ποια υπερασπιστική και συμμαχική θέση θα κρατήσει; Με τα κανάλια ή με τον Ελληνικό Κινηματογράφο;

Ας μην ξεχνάει μόνο ότι τα κανάλια έρχονται και παρέρχονται ενώ ο Ελληνικός Κινηματογράφος μένει.