Ο Καραγκιόζης το νέο μοντέλο του βουλευτού
Κάποιος φίλος που ζει στο εξωτερικό, βλέποντας την περιρρέουσα ατμόσφαιρα με τους δήθεν αντάρτες, όπως παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ, μου είπε: «Πρέπει να καταλάβουμε όλοι στη χώρα μας κάτι: Οι βουλευτές δεν πρέπει να είναι στρατιωτάκια ακίνητα, αμίλητα, πειθαρχημένα. Ψηφίζονται από τον λαό και βουλεύονται για το έθνος». Ασφαλώς και υπερθεματίζουμε αυτήν τη θέση του φίλου μας και προσθέτουμε ότι το Σύνταγμά μας επιτάσσει να έχουν απεριόριστο δικαίωμα λόγου και ψήφου οι βουλευτές. Άλλο όμως αυτό και άλλο αυτό που βλέπει σήμερα και γίνεται η ελληνική κοινωνία.
Οι πολίτες λοιπόν σήμερα βλέπουν από οποιαδήποτε θέση κι αν βρίσκονται αυτό το δήθεν αντάρτικο να εξελίσσεται σε πολιτική φάρσα. Οι αντάρτες, τόσο σήμερα επί ΝΔ όσο και επί
ΠΑΣΟΚ Σημίτη -αλλά και στη συνέχεια, όταν ανέλαβε το νέο ΠΑΣΟΚ ο Γ. Παπανδρέου-, είναι όπως έχουμε ξαναγράψει «παλικάρια της φακής» ή επί το ακριβέστερο «αντάρτες του γλυκού νερού».
Οι κύριοι αυτοί ανήκουν σε τρεις κατηγορίες: α) Σ’ εκείνους που το μόνο που επιδιώκουν είναι αντί να βούλονται για το έθνος να βολεύονται σε κάποιον θώκο, β) Σ’ εκείνους που έχουν απολέσει κάθε ελπίδα ότι ο πρωθυπουργός θα τους δώσει κάποιον θώκο και γ) Σ’ εκείνους που είχαν θώκο και τον έχασαν. Και οι τρεις κατηγορίες γαβγίζουν αλλά δεν δαγκώνουν.
Ποτέ δεν υπήρξαν πολιτικά επικίνδυνοι, αφού όλοι τους γνωρίζουν ότι αν κάνουν ένα βηματάκι παραπάνω θα βρεθούν έξω από τη Βουλή την επόμενη φορά ή ακόμη έξω από το μαντρί και θα τους φάει ο λύκος, όπως έλεγε ο μακαρίτης Αβέρωφ.
Γι’ αυτό μόλις αντιληφθούν ότι κινδυνεύουν, τότε, χωρίς ντροπή, αξιοπρέπεια και ανερυθρίαστα, τους βλέπουμε να κάνουν τούμπα και να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και να παίρνουν πίσω ό,τι έχουν δηλώσει γευόμενοι τη χλεύη των δημοσιογράφων και των πολιτών.
Έχετε δει την παράσταση του θεάτρου σκιών «Ο Καραγκιόζης βουλευτής», όπου ο Καραγκιόζης απειλούσε να σπάσει στο ξύλο τον Βεληγκέκα, τον εκπρόσωπο του πασά στη Βουλή, και μόλις τον αντίκρισε έκανε τούμπες από την τρομάρα του κι έτρεχε ν’ αλλάξει σώβρακο;
Ποια η διαφορά από τον βουλευτή που φτάνει στο σημείο να στέλνει επιστολή συγγνώμης και ζητά δουλοπρεπέστατα να ξαναμπεί στο μαντρί κάνοντας τούμπα και τονίζοντας την προσωπική του αφοσίωση στον πρωθυπουργό μέχρι του σημείου της ευήθειας;
Είδατε κανέναν από τους αντάρτες βουλευτές να έχει φωνή όσο βολεύεται σε κάποια καρέκλα εξουσίας;
Λέει σ’ όλα «ναι», ακόμη και μέσα στα κομματικά όργανα όπου του παρέχεται το δικαίωμα να πει τη γνώμη του, για να γεύεται την εξουσία αυτός, η οικογένειά του και η παρεούλα του, εκτός από την ψηφοθηρία του. Και μετά;
Να αυτοεξεφτελίζεται και, όταν τον φτύνουν, να αναφωνεί σαν τον Καραγκιόζη, «Αχ, δροσίστηκα. Κι έκανε και μια ζέστη…».
Είναι αυτός εκπρόσωπος του έθνους; Είναι αυτός που θα δώσει το παράδειγμα ήθους όταν πουλάει τα πάντα για μια καρεκλίτσα; Ντροπή. Ντροπή όμως και στον λαό που τον ψηφίζει. Τίποτε πλέον δεν ξενίζει!
Έχουμε συμφιλιωθεί με το άθλιο επίπεδο των επαγγελματιών της πολιτικής και αποδεχόμαστε τη βλακεία ως μέτρο των πραγμάτων και κρίνουμε τη μετριότητα ως αριστεία.
Με εκτίμηση
Δρ Θεόδωρος Ανδρεάκος
Ομ. καθηγητής