Ναι, ρε, είμαστε πατριώτες…
Χωρίς να υποτιμά κανείς την ποιότητα και το μέγεθος των εκάστοτε σκανδάλων -δυστυχώς παράγουμε περισσότερα απ’ όσα μπορούμε να καταναλώσουμε-, αυτά ηλεκτρονικώς επαναλαμβανόμενα παίρνουν δαιμονικές διαστάσεις στην όλη εικονική πραγματικότητα που ζούμε και απωθούν τα πραγματικά προβλήματα. Όπως η εικονική (χρηματιστηριακή) οικονομία πάει να σύρει στο χάος την πραγματική, το ίδιο και η «κοινωνία του φαίνεσθαι» καταβροχθίζει την «κοινωνία του είναι».
Μέσα στο αλαλούμ των ημερών ο τηλεοπτικός χωροχρόνος δεν χάρισε ούτε ελάχιστα δευτερόλεπτα στο ιδιαίτερης βαρύτητας επιστολικό κείμενο («Τα Νέα» 14/10/08) του Μίκη Θεοδωράκη. Ο μεγάλος συνθέτης, Νέστωρ της ελληνικότητας, εκφράζει μιαν αμείλικτη απορία: «Υπήρξε ως τώρα από την πλευρά μας η οφειλόμενη επιστημονική αποκάλυψη όλης αυτής της γελοιότητας (του σκοπιανού μακεδονισμού); Αν ναι, με ποιους επιστημονικούς τρόπους, αν όχι, γιατί;».
Η απορία είναι για το Σκοπιανό, όπου η ελληνική διανόηση, δημοσιογραφία και πολιτική έχουν παραδώσει εκ των προτέρων το όνομα στους Σκοπιανούς και πασχίζουν να κατασιγάσουν την τύπτουσα συνείδησή τους ζητώντας απ’ τους γείτονες να μη φτάσουν στα άκρα μονοπώλησης του ονόματος. Να αφήσουν και σε μας κάποιο ρετάλι ονοματοχρησίας…
Αλλά οι αρνητές της εθνικής μας ταυτότητας, αφού κατάφεραν να ποινικοποιήσουν τον πατριωτισμό, συνεχίζουν το κατεδαφιστικό τους έργο. Τα παραδίδουν όλα. Δείτε τα συμβαίνοντα στην Κύπρο.
Ό,τι δεν κατάφεραν στον ελλαδικό χώρο οι αποδομιστές της ιστορίας μας, γιατί προσέκρουσαν σε σθεναρές αντιστάσεις, το κάνουν τώρα εξαγωγή στην Κύπρο. Η ηγερία της αποδόμησης, γνωστή και μη εξαιρετέα κ. Ρεπούση, ξαναχτύπησε. Με πρόσφατο άρθρο της («Τα Νέα» 17/9/08) αρνείται στα παιδιά της Κύπρου «το καθήκον στη μνήμη», όταν η μνήμη αυτή είναι η εισβολή του «Αττίλα», ο επιβεβλημένος αγώνας τους να φύγουν τα κατοχικά στρατεύματα και το παρακολούθημά τους, οι Έποικοι, η επιστροφή των ξεριζωμένων στις εστίες τους, η ανατροπή των τετελεσμένων της εισβολής.
Και η εθνική μας «ιστορικός» καταγγέλλει και εισηγείται:
«Τα παιδιά εκεί πρέπει να θυμούνται όσα η δική τους η καλή πλευρά θυμάται, και να αγνοούν όσα θέλει να ξεχάσει. Όσα η ίδια προκάλεσε στους Τουρκοκυπρίους για να εθνοκαθάρει τη Μεγαλόνησο από το ”σύνοικον στοιχείο”».
Θου Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου… Ούτε ο Ντενκτάς ούτε ο Ταλάτ ούτε οι αδίστακτοι προπαγανδιστές της Άγκυρας διανοήθηκαν ως τώρα να καταγγείλουν τους Ελληνοκυπρίους για «εθνοκάθαρση» του σύνοικου στοιχείου. Δεν το είπαν γιατί δεν μπορούσαν να το θεμελιώσουν πουθενά και κάποιοι που επιχείρησαν να το ψελλίσουν, δεν το ενέταξαν τελικά στην προπαγάνδα τους γιατί αυτό δεν βρήκε καμία ανταπόκριση στα διεθνή φόρα.
Αλλά αν την «ιστορικό» μας την ψάχναν στον ουρανό, τη βρήκαν ως από μηχανής στη γη, και με «πρωτοποριακές» ιδέες. Έτσι, η κυρία που επεχείρησε τις σφαγές της Σμύρνης να τις περάσει ανεπιτυχώς στα Ελληνόπουλα ως… συνωστισμό, παίρνει τώρα την εκδίκησή της. Η παρούσα πολιτική ηγεσία της Κύπρου, ιδιαιτέρως δε του υπουργείου Παιδείας, όπως προκύπτει από την τελευταία εγκύκλιό της, ενστερνίζεται απολύτως αυτό που στην Ελλάδα ονομάσθηκε «ρεπουσισμός». Η «κουλτούρα ειρηνικής συμβίωσης» που ζητεί ο κύπριος υπουργός Παιδείας, για να υπάρξει αληθινά, πρέπει να τερματισθεί η στρατιωτική κατοχή. Χωρίς τον τερματισμό της και με το όπλο του «Αττίλα» στον κρόταφο του Κυπριακού Ελληνισμού, θα είναι καρικατούρα.
Πάντως οι αυτοαποκαλούμενοι Νεοκύπριοι έχουν σηκώσει κεφάλι. Μας προκάλεσε αίσθηση πρόσφατη εκπομπή του ΡΙΚ, όπου ελληνοκύπρια καθηγήτρια έβαζε σε συνέντευξή της στο ίδιο τσουβάλι την κατοχική δύναμη με την Ελλάδα και αποφαινόταν ότι «Τουρκία και Ελλάδα είδε η καθεμία το δικό της συμφέρον και όχι το συμφέρον των Κυπρίων» (sic!). Τόσο καλά λοιπόν με τους ιεροφάντες της λεγόμενης διαπολιτισμικής εκπαίδευσης.
Και κείνος ο Σεφέρης, προδήλως εθνικιστής για τους αποδομιστές της ιστορικής μας αυτοσυνειδησίας, τι το ‘θελε στα 1950 που απαθανάτισε με τον φακό του εκείνο το φοβερό που έγραψαν σε μια μάντρα οι αδελφοί Κύπριοι που ήθελαν να αποτινάξουν τότε τον βαρύ και απαραδειγμάτιστο ζυγό της τυραννίας:
«ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΕΛΟΜΕΝ
ΚΑΙ ΑΣ ΤΡΩΓΩΜΕΝ ΠΕΤΡΕΣ».