«ΜΕΡΕΣ ΜΝΗΜΗΣ ΜΟΡΦΟΥ: Αντικατοχικές Εκδηλώσεις 2008»
Τριάντα τέσσερα χρόνια κατοχής του βόρειου τμήματος του νησιού από τα τουρκικά στρατεύματα και με πολύ μελάνι και νερό να έχει κυλήσει από τότε, δεν πίστευα ότι η όλη διοργάνωση θα μπορούσε είναι κάτι παραπάνω από τις κλασικές επετειακές εκδηλώσεις ρουτίνας. Ακόμα και η συμμετοχή της διακομματικής αποστολής της Βουλής, ως ένδειξη συμπαράστασης των Ελλήνων στον αγώνα των Κυπρίων, δεν μου φαινόταν να εξυπηρετούσε κάποιον ιδιαίτερο σκοπό πέραν του τελετουργικού, της εμφάνισης κάποιων βουλευτών της Ελλάδας, που διανθίζουν με ιδιαίτερο τρόπο το σκηνικό της εκδήλωσης.
Απροσδόκητα όμως συνάντησα έναν δήμαρχο που πιστεύει στο όνειρο της επιστροφής της Μόρφου. Ο Χαράλαμπος Πήττας, ζωντανός και δραστήριος, γεμάτος πίστη από τα ιδανικά του για τον τελικό σκοπό, τη δίκαιη λύση του Κυπριακού και την επιστροφή στη γλυκιά πατρίδα, ήταν για μένα μια ευχάριστη έκπληξη. Ευχάριστη έκπληξη ήταν και τα υπόλοιπα μέλη του δημοτικού συμβουλίου, άνθρωποι χωρίς πατρίδα μέσα στην ίδια την πατρίδα τους, άνθρωποι αποφασισμένοι να συνεχίσουν μέχρι τέλους τη δύσκολη πορεία τους.
Αρκετός κόσμος βρέθηκε στο ραντεβού της πορείας προς το οδόφραγμα στον Ασπρομερίτη, εφτά χιλιόμετρα από την κατεχόμενη Μόρφου. Περίεργο για μένα που ακόμα και σήμερα τόσοι πολλοί άνθρωποι άφησαν το κυριακάτικο πρωινό τους και ήρθαν να διαδηλώσουν ενάντια στην κατοχή. Φοβόμουν ότι θα την είχαν συνηθίσει. Όχι ότι δεν είναι αρκετά τα τριάντα τέσσερα χρόνια. Αρκετά είναι. Και τα λάθη και οι χαμένες ευκαιρίες, θα πει κάποιος. Ίσως. Με απογοήτευση όμως παρατηρούσα κάποιους από τους νοικοκυραίους του Ασπρομερίτη που δεν έκαναν τον κόπο ν’ αφήσουν το σπίτι τους για λίγο, για λίγα μέτρα, και ν’ ακολουθήσουν την πορεία, αλλά απλώς παρατηρούσαν χαμογελώντας το «χάπενινγκ» και ιδιαίτερα τους ξένους που ήρθαν να φωνάξουν στη γειτονιά τους να φύγουν οι Τούρκοι από τη Μόρφου.
Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος, αυτοί οι ξένοι τι ζόρι τραβάγαν με τη Μόρφου; Αυτοί οι ξένοι ήταν για μένα η μεγαλύτερη έκπληξη. Ο συμπαθής δήμαρχος του Slovenj Gratec της Σλοβενίας που αδελφοποιήθηκε με τη Μόρφου, οι βρετανοί βουλευτές που σταθερά στηρίζουν όλα τα χρόνια τον αγώνα της Κύπρου, οι δήμαρχοι από την Ελβετία, την Ιταλία, τη Γαλλία, την Ελλάδα, τη Μεγάλη Βρετανία, που περπατήσανε μέχρι το οδόφραγμα του Ασπρομερίτη δίπλα στις μάνες της Κύπρου που ακόμα ψάχνουν τα παιδιά τους που αγνοούνται… Οι πολίτες αυτού του κόσμου ήρθαν στο προσκλητήριο της μαρτυρικής πόλης για να δώσουν το «παρών», για να στηρίξουν το δίκαιο, άσχετα με το πόσα χρόνια πέρασαν, με το ποιος έχει τη δύναμη και το ειδικό βάρος στα διεθνή φόρα.
Η παρουσία του λαού ήταν εντυπωσιακή. Αυτή είναι η απάντηση της Ιστορίας στα μεγάλα και μικρά γεγονότα, τους σταθμούς της. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά μπορεί να μη σημαίνει τίποτα για τα κέντρα αποφάσεων. Ο κάθε άνθρωπος μαζί με τους υπόλοιπους, όμως, αποκτά σημασία και αξία εντελώς διαφορετική και στέλνει μήνυμα. Το λαϊκό κίνημα έχει άλλη δυναμική από τον μοναχικό αγώνα του κάθε ρομαντικού.
Γυρνώντας από την Κύπρο ένιωσα καλύτερα. Ήμουν κι εγώ μαζί με πολλούς ακόμα στην αντικατοχική πορεία και στις εκδηλώσεις της Μόρφου το 2008, στέλνοντας το μήνυμα ότι τα τριάντα τέσσερα χρόνια είναι ελάχιστα για να διαγραφεί το έγκλημα των Τούρκων στην Κύπρο και δεν μπορεί να παραγραφεί. Τουλάχιστον από τον λαό. Η τελευταία χωρισμένη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, το τελευταίο κατεχόμενο ευρωπαϊκό κράτος, δεν μπορεί να καταντήσει μια βαρετή συνήθεια και απασχόληση για κάποιους.
Ας το λάβουν λοιπόν σοβαρά υπ’ όψιν τους αυτό όσοι φιλοδοξούν να λύσουν αυτόν τον δύσκολο γόρδιο δεσμό που βασανίζει το νησί, και την ανθρωπότητα κατ’ επέκτασιν, και αναλόγως ας πράξουν.