Κρίση και παραγωγή

Τις τελευταίες μέρες, σιγανά μιλώντας αναμεταξύ μας, αναθαρρήσαμε. Ρε συ, μπας και; Γιατί όχι, πριν από 15 χρόνια δεν ζήσαμε την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», επίσης απρόσμενα; Λες να ήλθε η ώρα, να γκρεμίζεται ο καπιταλισμός μπροστά στα μάτια μας; Και με τι θα αντικατασταθεί, δεδομένου ότι πλέον παγκοσμίως δεν υπάρχει «εναλλακτικό» μοντέλο, μόνο ψήγματα;…

Σύντομα η σκόνη κατακάθισε, το μέγεθος της ζημιάς αποτιμήθηκε, το μέχρι χθες υπέρ των Ιδιωτικοποιήσεων Κράτος υπέστη Μεταμορφισμό, μετεξελίχθηκε σε οπαδό της κρατικής παρέμβασης – υπέρ των Εχόντων και Κατεχόντων.

Αντίστοιχα και εδώ, προσπάθησαν να μας καθησυχάσουν. Δεν έχουν πολλά «τοξικά απόβλητα» οι ελληνικές τράπεζες, μετά τις περσινές φωνές σταμάτησαν να τζογάρουν και τα ασφαλιστικά ταμεία (τα λεφτά των ασφαλισμένων τους), είμαστε αρκετά ασφαλείς μέσα σε αυτόν τον διεθνή ορυμαγδό. Και αυτομάτως σε κάθε σώφρονα γεννάται το ερώτημα: καλά, πώς είναι δυνατόν να είμαστε μια ασφαλής νησίδα στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα την ίδια στιγμή που στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ οικονομία ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ;

Πράγματι, με την ευκαιρία της κρίσης που αναδύθηκε, ένα ερώτημα ζητά επιτακτικά απάντηση: μα τι παράγει επιτέλους αυτή η χώρα, η Ελλάδα του σήμερα, εκτός από εποχικά γκαρσόνια και ρεντρουμάδες στην υπηρεσία του sun and sea; Τίποτα, μόνον real estate όπου οι απόγονοι ξεκοκαλίζουν τα τελευταία αγροτεμάχια που κληρονόμησαν από τους γονείς και τους πάππους τους. Εισάγουμε σχεδόν τα πάντα, μέχρι λεμόνια!, ηλεκτρικές μικροσυσκευές και παραλλαγή «επώνυμων» ρούχων από την Κίνα, αναβαθμισμένα κολέγια -και πιθανόν σε λίγο καιρό ψιλοϊσότιμα με τα κρατικά πανεπιστήμια- από τους Αγγλοσάξονες. Κακομαθημένοι από το εικοσαετές πάρτι της διαρκούς κατανάλωσης, της χλίδας -και της μπίχλας- με τον κάθε σαχλαμάρα και αμόρφωτο να παριστάνει τον κάποιον, να κυκλοφορεί με δανεική από την τράπεζα καγιέν, με το αγροτικό 4Χ4 στα Κολωνάκια, ήλθαν τα πάνω κάτω. Κανείς δεν γούσταρε να δουλέψει, αν μπορούσε να το αποφύγει, οι τράπεζες παρείχαν δάνεια αφειδώς, φτιάχτηκε η τάξη του αέρα (πατέρα). Και ο μήνας έχει εννιά. Εις υγείαν των κορόιδων. Το πάρτι όμως τελείωσε, ο σώζων εαυτόν σωθείτο. Ο καθένας για την πάρτη του. Διότι, ως γνωστόν, για τις Τράπεζες δεν ισχύει το ίδιο. Αλίμονο, εδώ μιλάμε για την καρδιά του (καζινο)καπιταλισμού. Έντρομο το παγκόσμιο πολιτικό προσωπικό, μην τυχόν και καταρρεύσει το σύστημα -και οι υπηρέτες του- βρήκε λύση ΑΜΕΣΩΣ. Με το σχέδιο Πόλσον 700 δισεκατομμύρια δολάρια για τις ΗΠΑ, με την πρόταση Γκόρντον Μπράουν δεν θυμάμαι πόσα αντίστοιχα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Από πού; Από τους κρατικούς προϋπολογισμούς, ΑΠΟ ΜΑΣ. Την ίδια στιγμή που μας δίνουν αύξηση 2% επί του βασικού μισθού (για όσους έχουν). Που δεν έχουν χρήματα για το Ταμείο ανεργίας, για τα Ταμεία κατά της φτώχειας, για ό,τι έχει απομείνει από τα κοινωνικά προγράμματα.

Κατά πόδας και οι ντόπιοι. Από πού βρέθηκαν τα 28 δισεκατομμύρια ευρώ που αποφάσισε η κυβερνητική επιτροπή να έχει διαθέσιμα ανά πάσα στιγμή στις ελληνικές τράπεζες (και στους τραπεζίτες) – την ίδια στιγμή που δεν έχει 100 εκατομμύρια ευρώ για να χρηματοδοτήσει το Ταμείο κατά της φτώχειας;

Από πού θα διασφαλιστούν αυτά τα χρήματα; Μήπως από την ελληνική παραγωγή;

Μα όπως προείπαμε, αυτή είναι ανύπαρκτη.

Αλλά το σύστημα γνωρίζει καλά αυτό που επίσης γνωρίζουν (-ουμε) οι ΨΥΛΛΙΑΣΜΕΝΟΙ: ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα τη βγάλει καθαρή, καμία ΑΝΑΤΡΟΠΗ δεν πρόκειται να γίνει εν Ελλάδι, ό,τι και να ονειρεύονται οι σταλινοκομμουνιστές ή οι εναπομείναντες Ρομαντικοί. Είναι τόσο το βάθος της ζημιάς στις συνήθειες και στις ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ κατά τη διάρκεια της τελευταίας εικοσαετίας, είναι τόση η Ζημιά που έγινε από τα Κλικ, τις ιδιωτικές τηλεοράσεις, τον άνευ ελέγχου καταναλωτικό δανεισμό, τις ποικιλώνυμες ΜΚΟ, τα περισσότερα ελληνικά πανεπιστήμια στα οποία κυριαρχούν απο-εθνικοποιημένοι και παγκοσμιοποιήμενοι (υπηρέτες), που προκύπτει εν τέλει ως συμπέρασμα ότι: απλώς κατοικούμε στην ίδια χώρα. ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΖΩΗΣ. ΚΑΙ ΣΚΕΨΗΣ (για όσους διαθέτουν). Χωρίς τίποτε κοινό. Που με τη σειρά του σημαίνει, ξανά από την αρχή…

Το ερώτημα παραμένει πελώριο: ποιοι είναι οι χαμένοι και οι κερδισμένοι της εικοσαετίας: αυτοί που έφαγαν και ήπιαν, άρπαξαν και χτίσαν βίλες και πισίνες και τώρα θα πληρώσουν ΜΑΖΙ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ (δηλαδή μαζί και με μας που απέχαμε από όλο αυτό το πανηγύρι), ή εμείς που μείναμε απ’ έξω «διαφυλάττοντας» Αξιακά συστήματα (υπό αμφισβήτησιν ούτως ή άλλως από τους προαναφερθέντες…).

Δεν υπάρχει ΚΟΙΝΗ απάντηση. Θα συνεχίσουμε τους παράλληλους ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΥΣ μας, που εν τέλει δεν ΤΕΜΝΟΝΤΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ.

Γιάπις ή Golden Boys, εκσυγχρονιστές. Η διεθνής συγκυρία τους ευνόησε. Ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» κατέρρευσε, η λεγόμενη «οικονομία της αγοράς» (η διάλυση του κοινωνικού κράτους δηλαδή και η Μεγέθυνση της Ταξικής Ανισότητας) κυριάρχησε σχεδόν σε ολόκληρο τον πλανήτη. Επόμενο ήταν να πάρουν τη μερίδα του λέοντος (στην αγορά) οι μεν, την ιδεολογική κυριαρχία στα μίντια οι δε. Τώρα, ζητάνε τις ζημιές να τις πληρώσουμε όλοι.