Κορυφαίο πρόβλημα η εγκατάλειψη του νεοφιλελεύθερου μοντέλου

Το πρόβλημα είναι τι μέλλον χτίζουν. Και ο Σημίτης με τον «εκσυγχρονισμό» του και ο Καραμανλής με τις «μεταρρυθμίσεις» του τα ίδια υπόσχονταν. Λαμπρό μέλλον και καλύτερες μέρες. Αυτά στα λόγια, στη ρητορική της πολιτικής εξαπάτησης. Στην πράξη, στις κυβερνητικές επιλογές και οι δυο τους εργολαβικά δούλεψαν χωρίς αιδώ για να ριζώσει η οικονομία της ελεύθερης, ασύδοτης αγοράς. Και όλοι οι μηχανισμοί της κρατικής εξουσίας να παραδοθούν στις αδίστακτες δυνάμεις της αγοράς. Και μας έλεγαν ότι η εξέλιξη αυτή είναι μονόδρομος. Η ελεύθερη αγορά θα μας έφερνε πλούτο και ευημερία. Και δεν ήταν μόνο οι δικοί μας πολιτικοί που ισχυρίζονταν αυτές τις απατηλές υποσχέσεις. Όλοι οι πολιτικοί των δυτικών χωρών τα ίδια έλεγαν στους λαούς τους, με μοναδική εξαίρεση τα κόμματα της «αμετανόητης» Αριστεράς. Όλοι είχαν θεοποιήσει την ελεύθερη αγορά και το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο. Τα πίστευαν όλα αυτά; Αν ναι, είναι ανόητοι, αν όχι, εξαπατούσαν τους λαούς. Και τώρα τάχα αγωνιούν για το μέλλον που έχτισαν.

Και για να περιοριστούμε στα δικά μας, και ο Σημίτης και ο Καραμανλής είναι υπεύθυνοι για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Με τη διαφορά ότι ο Καραμανλής έχει τον χρόνο και τη δυνατότητα να επανορθώσει, αφού εξακολουθεί να ασκεί την εξουσία. Πρέπει όμως να εντοπίσει το πρόβλημα της οικονομίας. Και το κορυφαίο πρόβλημα δεν είναι να διασωθούν οι τράπεζες και οι καταθέσεις με χρήματα των φορολογουμένων. Και ασφαλώς οι εγγυήσεις που μας δίνει αφειδώς ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομίας είναι χωρίς αντίκρισμα, δεδομένης της δημοσιονομικής καχεξίας της χώρας μας. Όλα τα μέτρα και οι υποσχέσεις των κυβερνήσεων των δυτικών χωρών δεν λειτουργούν στο σωστό πλαίσιο. Απλώς επιδιώκουν να μπαλώσουν την τωρινή κατάσταση, για να μην καταρρεύσει το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο της ασυδοσίας των αγορών! Δεν ενδιαφέρονται για τα προβλήματα των πολιτών, αλλά για τα προβλήματα ενός οικονομικού μοντέλου απάτης, κλοπής και διαρπαγής του πλούτου των εθνών.

Σήμερα το κορυφαίο πρόβλημα της οικονομίας μας είναι η εγκατάλειψη της ελεύθερης, ασύδοτης οικονομίας της αγοράς. Αν δεν συμβεί αυτό, οι κρίσεις θα επανέρχονται συνεχώς, γιατί οι δυνάμεις της αγοράς πάντα θα προσπαθούν να ρίξουν όλα τα βάρη στο Δημόσιο, δηλαδή στους ώμους των φορολογουμένων. Η σημερινή χρηματοπιστωτική κρίση έχουμε τη γνώμη ότι είναι «μαϊμού» για να αρπάξουν μερικοί χρήματα από τον κοσμάκη (φορολογούμενους και καταθέτες). Κι αυτό ισχύει για το τραπεζικό σύστημα γενικά, πλην ίσως ορισμένων εξαιρέσεων. Θρηνούν οι ηγέτες και οι επικεφαλής των οικονομικών οργανισμών και δυστυχώς γι’ αυτούς και τη νοημοσύνη τους δεν έχουν καταλάβει ακόμη ποια είναι η ρίζα του κακού. Τυφλωμένοι και κλεισμένοι στα γυάλινα κλουβιά της σκιώδους εξουσίας τους νομίζουν ότι λύνουν το πρόβλημα με ενέσεις ρευστότητας στο τραπεζικό σύστημα. Απλά μπαλώματα που οδηγούν στον ετεροχρονισμό του προβλήματος και όχι στη λύση του, τη ριζική και την οριστική.

Ριζική λύση θα είναι η εγκατάλειψη του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου, η επάνοδος της εξουσίας στην εκλεγμένη κυβέρνηση, η επανίδρυση του κράτους και των ελεγκτικών μηχανισμών του και η εξυγίανση των αγορών με την απομάκρυνση όλων των οικονομικών εγκληματιών «με γραβάτα και κολάρο» από αυτές. Αλήθεια, ποιος είναι δυνατόν να πιστέψει ότι υπάρχει κίνδυνος χρεοκοπίας των τραπεζών;

Μέχρι τώρα είχαν υψηλότατη κερδοφορία της τάξης του 50% περίπου επί δύο δεκάδες χρόνια. Και τώρα δεν είναι σε θέση να αντέξουν τις ζημίες από τα τραπεζικά «τοξικά» που είχαν αγοράσει από την αμερικανική αγορά; Όταν παγίδευαν τους αφελείς επενδυτές και τα αδύναμα νοικοκυριά και πουλούσαν «φύκια για μεταξωτές κορδέλες», μοιράζονταν τα ανώτερα στελέχη τα κέρδη (μπόνους). Τώρα θέλουν τις ζημίες να τις μετακυλίσουν στους ώμους των φορολογουμένων. Και οι κυβερνήσεις τα δέχονται αυτά και χτυπάνε συναγερμό για να προστατεύσουν τους γύπες, τα αρπακτικά της χρηματοπιστωτικής αγοράς και του τραπεζικού συστήματος. Μπορεί άνετα να αντέξουν οι ευρωπαϊκές τράπεζες τη ζημιά από τα «τραπεζικά απόβλητα», και ο συναγερμός της ηγεσίας είναι τρανή απόδειξη διαπλοκής της εξουσίας με την οικονομική δύναμη για να μην καταρρεύσει το σύστημα. Απλώς οι «αγορές» άδραξαν την ευκαιρία να μετακυλίσουν τα βάρη που δημιούργησαν με τα δικά τους ανομήματα.

Τώρα είναι ευκαιρία, κύριε Καραμανλή, να περιορίσετε την ασυδοσία των αγορών, να κρατικοποιήσετε μικρές τράπεζες και να τις συνενώσετε σε μια ισχυρή κρατική τράπεζα. Τώρα μπορείτε να δώσετε ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα στην οικονομική σας πολιτική και να σπάσετε τα δεσμά με το νεοφιλελεύθερο σύστημα. Τώρα μπορείτε εύκολα να παραμερίσετε τα νεαρά αρπακτικά της αγοράς, τους «νταβατζήδες» και τα λαμόγια. Τώρα είναι η ευκαιρία να λύσετε το κορυφαίο πρόβλημα της οικονομίας, αφού πρώτα κατανοήσετε ποιες είναι οι ρίζες της σημερινής άσχημης κατάστασης. Και να στείλετε στο σπίτι τους όσους από τους συνεργάτες σας αντιδρούν ή αδρανούν ή πιστεύουν ότι η ασύδοτη αγορά είναι μονόδρομος. Δείξτε σ’ αυτούς και τον άλλον δρόμο. Ξεχάστε τις περίφημες μεταρρυθμίσεις και τους γελοίους εξευρωπαϊσμούς που μας έφεραν σ’ αυτά τα χάλια. Χαράξτε πορεία προς τον λαό. Η ηγεσία των ΗΠΑ φαίνεται ότι κατανόησε τη ρίζα του κακού και αποφάσισε να κρατικοποιήσει και τράπεζες ακόμη. Άρχισε η κατεδάφιση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου στη χώρα που το γέννησε και το επέβαλε και στα υπόλοιπα κράτη. Αν τώρα δεν χτυπηθούν τα αρπακτικά των αγορών, είναι βέβαιο ότι θα αποθρασυνθούν και θα δημιουργούν συνεχώς οικονομικές κρίσεις, για αρπαχτές όπως η σημερινή. Μην πέφτετε στις παγίδες που στήνουν οι αμερικανοί και οι βρετανοί μεγαλοκεφαλαιούχοι.

Για τη θρασύτητα των αγορών ασφαλώς βαριά είναι η ευθύνη των εκλεγμένων κυβερνήσεων. Και φυσικά και της δικής μας κυβέρνησης. Γι’ αυτό φέρουν και το βάρος της διόρθωσης. Και οι διορθωτικές ενέργειες δεν περιορίζονται μόνο στην κατεδάφιση της ασύδοτης αγοράς, που είναι το κορυφαίο πρόβλημα της οικονομίας, όχι όμως και το μοναδικό. Εξίσου σοβαρό πρόβλημα που έχει δημιουργήσει εκρηκτική κατάσταση είναι και η ανισορροπία στη σχέση εισοδήματος και αναγκαίων δαπανών των νοικοκυριών, όπως γράφαμε και στο άρθρο μας της προπερασμένης Κυριακής (5/10/2008). Επαναλαμβάνουμε και τώρα ότι η μεγάλη πλειονότητα των ελληνικών νοικοκυριών δεν είναι σε θέση να αντέξει ταυτόχρονα ακρίβεια, υπερχρέωση και χαμηλό εισόδημα, γιατί αυτό θα είναι ανεπαρκές για να καλύψει τη δαπάνη και της εξυπηρέτησης του οικογενειακού χρέους. Καθήκον της κυβέρνησης είναι συγχρόνως με την πάταξη της ακρίβειας να διορθώσει την ανισορροπία στη σχέση εισοδήματος/οικογενειακών δαπανών. Γιατί διαφορετικά γρήγορα τα ελληνικά νοικοκυριά θα καταστούν αφερέγγυα και θα γίνει και στην Ελλάδα ό,τι και σήμερα στις ΗΠΑ. Και είναι άξιος επαίνων ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος που θέλει να βάλει φρένο στην πιστωτική επέκταση των ελληνικών τραπεζών. Ο κ. Γ. Προβόπουλος πιστεύουμε ότι θα καταφέρει να φρενάρει την αλόγιστη πιστωτική επέκταση, πριν γίνει και εδώ «των ΗΠΑ». Καθήκον της κυβέρνησης είναι, πέρα από τις ενέργειες του διοικητή της ΤτΕ, να μεριμνήσει για να σταματήσει η καταλήστευση του εργατικού εισοδήματος από το κράτος με την εισοδηματική πολιτική και τη μετακύλιση του κύριου φορολογικού βάρους στους ώμους των μισθωτών και να θέσει υπό έλεγχο την κερδοσκοπία της αγοράς, την τοκογλυφία των τραπεζών και την αχαλίνωτη τάση των τέως ΔΕΚΟ για την εκμετάλλευση των προνομίων τους, που εκδηλώνεται με τις συνεχείς αυξήσεις των τιμολογίων τους. Αυτό θα σημάνει, κύριε Καραμανλή, επανίδρυση του κράτους που μας είχατε κάποτε υποσχεθεί.

Ένα τρίτο σημαντικό πρόβλημα στο πλαίσιο των δυσκολιών και των απειλών από την επιβράδυνση που μας περιμένει το 2009 είναι και ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ. Οι προβλέψεις είναι δυσμενείς και μεταξύ τους παρουσιάζουν τεράστιες διαφορές. Ο κ. Αλογοσκούφης δίνει ρυθμό αύξησης πέριξ του 3%, ενώ οι αναλυτές της Deutsche Bank σταματάνε στο 1,4%. Αυτές οι προβλέψεις σημαίνουν ότι η προσοχή της κυβέρνησης πρέπει να στραφεί στην πραγματική οικονομία, για να μην καταστεί έντονα προβληματική. Δεν χρειάζονται μέτρα στήριξης των αρπακτικών της χρηματοπιστωτικής αγοράς. Οι παραγωγικές επιχειρήσεις χρειάζονται, και κυρίως οι μικρομεσαίες, που έχουν στεγνώσει από επενδύσεις. Βλέπω όλο το ενδιαφέρον των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να στρέφεται στη στήριξη των επιχειρήσεων του χρηματοπιστωτικού τομέα και προσπερνάνε αδιάφορα τα προβλήματα της πραγματικής οικονομίας. Γιατί άραγε πέφτουν σ’ αυτό το σφάλμα. Ποια οικονομία μπορεί να σταθεί χωρίς ισόρροπη στήριξη και του δευτερογενούς τομέα της; Στο ίδιο σφάλμα πέφτουν και οι κ. Καραμανλής και Αλογοσκούφης. Από ευρωλατρία ή από έλλειψη σχεδίου στήριξης; Ανεξάρτητα από τα μέτρα που θα λάβουν η ΕΕ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη, η δική μας η κυβέρνηση, η κυβέρνηση της Ελλάδας, είναι υποχρεωμένη να φροντίσει για την επίλυση των δικών μας προβλημάτων, για να περάσουμε την παρούσα κρίση με τις λιγότερες όσο το δυνατόν απώλειες. Όταν κορυφαία προβλήματα παραμελούνται, πώς θα πάμε μπροστά;