Η οργή μας ορμή για νέους αγώνες
Πρέπει να δοθεί μια μαζική και δυναμική απάντηση στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που, παρά την παγκόσμια και με τραγικό τρόπο διάψευσή τους, κάποιοι επιμένουν στην εφαρμογή τους. Έχουμε μπροστά μας έναν κρατικό προϋπολογισμό λιτότητας, φοροεπιδρομής και λεηλασίας του ήδη ατροφικού κοινωνικού κράτους. Έχουμε μια χρόνια κατάσταση καταλήστευσης του εργατικού εισοδήματος από την ακρίβεια, μιας φρενίτιδας ιδιωτικοποιήσεων, που έχουν οδηγήσει στην απώλεια κάθε δημόσιου περιουσιακού στοιχείου.
Επιπροσθέτως έχουμε μια διαρκή επίθεση στο κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα, με αιχμή σήμερα την αχρήστευση του δικαιώματος όσων εργάζονται στα βαρέα και ανθυγιεινά, ενώ η αποδιάρθρωση της εργασίας έχει κάνει λάστιχο τη ζωή πολλών εργαζομένων.
Σ’ αυτό το ήδη εξαιρετικά επιβαρημένο κλίμα, έρχονται τώρα να προστεθούν και οι συνέπειες της διεθνούς οικονομικής κρίσης, της οποίας δεν έχουμε δει ακόμα τα αποτελέσματα στο σύνολό τους.
Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός βρίσκεται σε μια μεγάλη κρίση. Αποδείχτηκε η ανικανότητά του να καλύψει τις ανάγκες των εργαζομένων. Αποδείχθηκε επίσης η βαρβαρότητά του απέναντι στους λαούς και η απληστία του στην εκμετάλλευση των εργαζομένων και στην εμπορευματοποίηση κάθε ανθρώπινης ανάγκης. Οι τράπεζες προσπάθησαν να υποκαταστήσουν το κοινωνικό κράτος δανείζοντας τεχνητή ευημερία από το μέλλον.
Η κρίση, όπως εκδηλώνεται στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα της αδηφαγίας κάποιων golden boys, αλλά είναι κυρίως η συνέπεια του τρόπου λειτουργίας ενός ολόκληρου συστήματος που δημιουργούσε φούσκες για να αβγαταίνει τα κέρδη των οικονομικά ισχυρών.
Το κεφάλαιο κέρδιζε στην περίοδο παχιών αγελάδων, όμως και τώρα τα μέτρα που λαμβάνονται με τις παρεμβάσεις του κράτους κοινωνικοποιούν στην ουσία τα χρέη και τις υποχρεώσεις που δημιουργήθηκαν. Άρα πάλι κερδισμένο βγαίνει.
Οι κρατικές παρεμβάσεις σε ΗΠΑ και Ευρώπη συνιστούν αξιοποίηση της λογικής του Κέινς, αλλά όχι σε μια κατεύθυνση άμεσης ενίσχυσης της ζήτησης μέσω της αύξησης της δημόσιας και της ιδιωτικής κατανάλωσης, αλλά σε μια προοπτική ενίσχυσης της θέσης των τραπεζών. Οι νεοφιλελεύθεροι δεν αλλάζουν στάση. Και κρατικοποιήσεις θα κάνουν, με στόχο να ξεπεραστεί η κρίση, και θα συνεχίσουν την εφαρμογή ενός ακόμη πιο άγριου νεοφιλελευθερισμού.
Οι συνέπειες της χρηματοπιστωτικής κρίσης στη χώρα μας θα φανούν σύντομα στην πραγματική οικονομία, στην ανάπτυξη, στο εισόδημα, την απασχόληση, τα δικαιώματα.
Ο εφησυχασμός που προπαγανδίζει η κυβέρνηση στο όνομα ότι τάχα έχουμε μια ισχυρή οικονομία είναι και εξωπραγματικός και επικίνδυνος. Αστήριχτος είναι όμως και ο ισχυρισμός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι η κρίση έχει μόνο εσωτερικές αιτίες. Και οι δυο τους λένε τη μισή αλήθεια, διότι θέλουν να κρύψουν ότι η σημερινή κρίση είναι αποτέλεσμα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής την οποία αμφότεροι υπηρέτησαν. Διότι θέλουν να κρύψουν ότι η πολιτική και των δύο σε Ελλάδα και Ευρώπη κατακρεούργησε εισοδήματα και δικαιώματα και μας έφερε στο χείλος του γκρεμού.
Η κρίσιμη σημερινή κατάσταση απαιτεί την αντεπίθεση του συνδικαλιστικού κινήματος, το οποίο πρέπει να θέσει στόχους άμεσης ανακούφισης των εργαζομένων, αλλά και μεγάλων ανατροπών στην οικονομική αντίληψη που κυριαρχεί. Πρέπει άμεσα να σταματήσει μια υποτονική στάση των συνδικάτων. Οι ισορροπίες αδράνειας που έχει επιβάλει η συμμαχία ΠΑΣΚΕ –
ΔΑΚΕ πρέπει άμεσα να σταματήσουν. Όλοι αντιλαμβάνονται την αντίφαση ανάμεσα στην οξύτητα της επίθεσης που δέχονται οι εργαζόμενοι και τη συμβιβαστική στάση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ. Όλοι επιθυμούν την ενιαία αγωνιστική δράση των συνδικάτων χωρίς τις διασπαστικές πρακτικές, που δυστυχώς εξακολουθεί να εφαρμόζει η ηγεσία του ΠΑΜΕ.
Σήμερα δεν χρειαζόμαστε κάποιες γενικές απεργίες απλώς γιατί πρέπει να τις κάνουμε. Δεν έχουμε ανάγκη από μια ηττοπαθή στάση, αλλά από μια πολιτική δυναμικής αντιπαράθεσης με τον νεοφιλελευθερισμό. Η οργή μας μπορεί να μετατραπεί σε ορμή για νέους ταξικούς αγώνες.
Η κυβέρνηση, παρότι κάνει επίδειξη δύναμης, στο βάθος κρύβει την αδυναμία της.
Υπάρχει σημαντικός χώρος για μια ισχυρή κοινωνική αντιπολίτευση, για την προώθηση μιας εναλλακτικής λύσης στον νεοφιλελευθερισμό. Υπάρχει έδαφος για νίκες του συνδικαλιστικού κινήματος. Σήμερα το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί να «πάρει την εκδίκησή του» από τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό.