Επιλεκτική λειτουργία της τουρκικής δικαιοσύνης
Ωστόσο, παρατηρεί κανείς ότι η ευαισθησία της τουρκικής δικαιοσύνης είναι μεροληπτική και λειτουργεί επιλεκτικά, καθώς σημαντικές υποθέσεις που αφορούν τον ουσιαστικό εκδημοκρατισμό της χώρας, όπως για παράδειγμα η δολοφονία του αρμένιου δημοσιογράφου και ακτιβιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Ντινκ, έχουν παραπεμφθεί στις… τουρκικές καλένδες.
Την εβδομάδα που πέρασε, η τουρκική δικαιοσύνη αποφάνθηκε για την καταδίκη του τούρκου ισλαμιστή ηγέτη Μετίν Καπλάν σε ισόβια κάθειρξη. Σύμφωνα με την απόφαση του εφετείου, υπάρχουν επαρκή ενοχοποιητικά στοιχεία που αποδεικνύουν τη δράση του Καπλάν υπέρ της κατάλυσης του συνταγματικού καθεστώτος και την αντικατάστασή του με ένα ισλαμικό όπου θα δέσποζε η Σαρία.
Ο Μετίν Καπλάν είναι απόγονος του Τζεμαλετίν Καπλάν, πρώην μουφτή των Αδάνων και επί σειρά ετών αντιπροέδρου της Προεδρίας Θρησκευτικών Υποθέσεων (Ντιγιανέτ). Ο Τζεμαλετίν, αφότου εγκατέλειψε την Τουρκία μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1980, εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Κολωνία της Γερμανίας. Εκεί επιδόθηκε στην ίδρυση της οργάνωσης Ένωση της Ισλαμικής Κοινότητας και Σωματείων (ICCB), που μετονομάστηκε αργότερα σε Ομοσπονδιακό Ισλαμικό Κράτος της Ανατολής (AIFD) και είχε σημαντική απήχηση στις τάξεις των τούρκων οικονομικών μεταναστών. Ο Τζεμαλετίν στηρίχτηκε στις οικονομικές συνεισφορές και ενισχύσεις των μεταναστών για να αποκτήσει κύρος και ισχύ ούτως ώστε να θέσει σε εφαρμογή τα αντικαθεστωτικά σχέδιά του εναντίον της Άγκυρας. Σε αυτήν τη δράση του οφείλεται και το παρωνύμιο «Σκοτεινή Φωνή», ευρέως διαδεδομένο στους κεμαλικούς κύκλους. Μετά τον θάνατο του, το 1995, αναλαμβάνει την ηγεσία της οργάνωσης ο υιός του Μετίν. Κατά τη διεκδίκηση της αρχηγίας όμως ο Μετίν φαίνεται να προσέφυγε σε ανορθόδοξους μεθόδους, όπως στη φυσική εξόντωση ενός εκ των σημαντικότερων υποψηφίων για το χρίσμα. Το έτος 1999 αποτελεί το κομβικό σημείο για την καταδίωξη του Μετίν Καπλάν στην Ευρώπη. Οι τουρκικές τελωνειακές αρχές ανακάλυψαν στα σύνορα προπαγανδιστικό υλικό του AIFD που προοριζόταν για την ενδοχώρα. Στο υλικό αυτό περιλαμβανόταν οπτικοακουστικό υλικό που έβαλε κατά του κεμαλικού καθεστώτος. Από εκείνη τη στιγμή και μετά εντάθηκαν οι πιέσεις της Τουρκίας στη Γερμανία για την έκδοση του Μετίν στην Άγκυρα. Η γερμανική δικαιοσύνη αποφάνθηκε υπέρ της έκδοσης του τελικά το 2004.
Από τη στιγμή της παράδοσης του στις τουρκικές αρχές ο Καπλάν είχε να αντιμετωπίσει ένα κατηγορητήριο που συντάχθηκε βάσει 13 υποθέσεων που εκκρεμούσαν εις βάρος του στα καταργηθέντα Κρατικά Δικαστήρια Ασφάλειας (DGM). Η καταδίκη του Μετίν αρχικά το 2005 σε ισόβια κάθειρξη φαίνεται ότι ήταν απαίτηση των σκληροπυρηνικών κεμαλικών κύκλων που τον εκλάμβαναν ως σοβαρή απειλή για το καθεστώς. Εντούτοις, στην καταδίκη του φαίνεται να συγκατάθεσε και η ισλαμική κυβέρνηση Έρντογαν, που ίσως να προσπάθησε με αυτό τον τρόπο να εξιλεωθεί στα μάτια των κεμαλικών.
Ενώ όμως η τουρκική δικαιοσύνη έφερε άμεσα εις πέρας την υπόθεση Καπλάν που έβαλε εναντίον του λαϊκού καθεστώτος, παρατηρεί κανείς ότι δεν έχει επιδείξει τη δέουσα προσοχή για άλλες σημαντικές υποθέσεις. Τέτοιες είναι για παράδειγμα οι υποθέσεις του Χραντ Ντινκ, του καθολικού ιερέα Σαντόρο, καθώς και των εκδοτών που δολοφονήθηκαν στη Μαλάτια από φανατικούς. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η διαλεύκανση αυτών των υποθέσεων από την τουρκική δικαιοσύνη θα προωθήσει τις δημοκρατικές αρχές στην Τουρκία, αλλά και την αίσθηση δικαίου και ισονομίας μεταξύ των πολιτών της. Αντ’ αυτού η τουρκική ηγεσία ακολουθώντας την πατροπαράδοτη τακτική της καλύπτει τους πνευματικούς αυτουργούς των εγκλημάτων. Έως αυτήν τη στιγμή οι νομαρχίες της Κωνσταντινούπολης και της Τραπεζούντας δεν έχουν εκδώσει τα απαραίτητα έγραφα για την ανάκριση των αστυνομικών οι οποίοι φέρεται να εμπλέκονται στην υπόθεση!
Κ. Βοσπορίτης, ο νεώτερος
[email protected]