Βυζάντιον

Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε! Ξεκινώ τη στήλη όπως ο Εφραίμ την τελευταία επιστολή του. Δεν νομίζω ο πατέρας να έχει πρόβλημα από τη λογοκλοπή, μεταξύ κατεργαρέων ας επικρατήσει η ειλικρίνεια. Έλεγα και εγώ, όπως ο ηγούμενος, να μετατρέψω αυτές τις γραμμές σε ανοιχτή επιστολή προς τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρωθυπουργό, τον Σανιδά. Αλλά μετά είπα να λαϊκίσω όπως ο Λαζόπουλος και να απευθυνθώ προς τον κυρίαρχο λαό. Ο Εφραίμ το βλέπει πιο θεσμικά. Αλλά δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο απευθύνεται προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Εντάξει, ο πρωθυπουργός και ο Σανιδάς έχουν δώσει την εντύπωση ότι είναι ως και κολλητοί του. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όμως; Προφανώς ο ηγούμενος τον αντιμετωπίζει ως ομόλογό του.

Δεν μου αρέσει που ξεκίνησα έτσι. Συνήθως η στήλη αρχίζει με το υπαρξιακό μου παραλήρημα, θέλω ο αναγνώστης να ενδιαφέρεται πρώτα για μένα και μετά για όσα έχω να του πω. Έτσι, λέω να σας ενημερώσω πως και εγώ διάγω πλέον βίο ασκητικό. Η πρωινή έγερση σημειώνεται πλέον την ώρα που το συμπαθές δίδυμο των Λυριτζή – Οικονόμου δείχνει στον φακό τα πρωτοσέλιδα. Δεν το κάνω για τις εφημερίδες, είναι που έχω την ευκαιρία να παρατηρήσω τα μανικετόκουμπα του Οικονόμου, αυτά τα σπάνια έργα τέχνης με τα οποία ο δημοσιογράφος δηλώνει το λεπτό γούστο του. Θα ήθελα κάποτε να του ζητήσω ένα ζεύγος, αλλά δεν βρίσκω το θάρρος να τον προσεγγίσω. Μετά θα καμάρωνα. Ο Εφραίμ έχει τη Ζώνη της Παναγίας, εγώ θα έχω τα μανικετόκουμπα του Οικονόμου. Ο Λυριτζής μου αρέσει για την απλότητά του, για την αμεσότητα που εκπέμπει. Εξ όσων φαντάζομαι, αυτό περνάει και στις γυναίκες, αισθάνονται άνετα δίπλα του. Αν οι δυο τους ήταν σετ ρούχων, θα ήταν τζιν με καλό σακάκι, συνδυασμός που επιλέγω όταν πηγαίνω σε βαφτίσια. Ξεφεύγω…
•••

Αφού πιω, λοιπόν, δύο υγιεινούς καφέδες ακολουθώ και εγώ το παράδειγμα όλων των golden boys της δημοσιογραφίας, δηλαδή γυμνάζομαι. Ανεβαίνω στον διάδρομο, τοποθετώ τα ακουστικά στα αυτιά και ακούω το Ράδιο Θόδωρος που εκπέμπει, βέβαια, υπό άλλη διακριτική ονομασία, μεταδίδοντας την επίσημη γραμμή του Θόδωρου, όχι της κυβέρνησης. Την Τετάρτη ο πολύ γνωστός παρουσιαστής επαναλάμβανε άλλη μια φορά ότι ο Αγγέλου έκανε τα τηλεφωνήματα για τον Εφραίμ και πως ο Καραμανλής ήταν πλήρως ενήμερος, αφού επικεφαλής της Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου είναι ο πνευματικός του αδερφός, δηλαδή ο γιος του νονού του. Θορυβήθηκα τόσο πολύ που πήγα να φύγω από τον διάδρομο, θα έπεφτα με φόρα και κρότο επάνω στη σιδερώστρα.
•••

Εκ των πραγμάτων άρχισα να τηλεφωνώ στους δεξιούς φίλους μου. Πέτυχα έναν που άρχισε να μου διηγείται πως υπουργός τον πέταξε έξω από το γραφείο του, επειδή είπε να πιέσει λίγο παραπάνω για κάποια δουλειά. Τον ρώτησα αν έκανε την κατάλληλη προσφορά προς τον υπουργό, μου είπε ότι πρόκειται για υπουργό που δεν τα πιάνει, εγώ του αντιγύρισα πως ψεύδεται και στο τέλος φτάσαμε στο ζουμί. «Η αίσθηση που έχουμε, Προκόπιε, είναι πως ο Ρουσόπουλος ουσιαστικά απειλεί τον Καραμανλή, τον προειδοποιεί πως στην περίπτωση που τον θυσιάσει θα αναγκαστεί να μιλήσει, να ξηλώσει όλο το πουλόβερ αυτής της περίεργης ιστορίας και να φτάσει, έστω με την τελευταία κλωστή στον πρωθυπουργό. Αυτός είναι και ο λόγος που, μέχρι στιγμής, ο Θόδωρος δεν έχει απομακρυνθεί και ας διαδίδει ο ίδιος ότι έχει θέση την παραίτησή του στη διάθεση του Καραμανλή. Αυτό που δεν καταλαβαίνει ο Θόδωρος είναι ότι δεν έχει πολιτικό μέλλον χωρίς τον Καραμανλή. Το πρόβλημα αρχίζει όταν προσπαθεί να πείσει ότι ισχύει και το αντίθετο, δηλαδή πως και το πολιτικό μέλλον του Καραμανλή είναι ταυτισμένο με το δικό του». Δεν τα μπορώ αυτά, μου βγάζουν αρκετό δράμα. Θα έλεγα πως η ιστορία μου θυμίζει περισσότερο εκείνη την περιπέτεια με τον Άρη Σπηλιωτόπουλο, που τώρα δηλώνει δικαιωμένος αν και επισήμως εμφανίζεται θλιμμένος από την περιπέτεια της παρατάξεως.
•••

Κάνω άλλο τηλεφώνημα. Ρώτησα να μάθω αν ισχύουν αυτά που έλεγε ο Ρουσόπουλος off the record για τους δύο εισαγγελείς που τα βρόντηξαν. Τι έλεγε; Πως είναι του ΠΑΣΟΚ, πως έχουν λάβει υποσχέσεις και άλλα γνωστά και ηλίθια. Ο άνθρωπός μου δεν ασχολήθηκε με αυτά. Με κάλεσε να κοιτάξω λίγο πιο πίσω, στην κόντρα του Σανιδά με τον Μπάγια, τον πρόεδρο της Ένωσης Εισαγγελέων. Δεν μπορεί, θα θυμάστε πως ο Σανιδάς είχε ασκήσει πειθαρχικό έλεγχο κατά του Μπάγια. Μου λένε, λοιπόν, πως πέρα από το κίνητρο που χορηγεί η προσωπική αξιοπρέπεια θα πρέπει να κοιτάξω και προς εκείνη την κατεύθυνση αναζητώντας τα αίτια της σύγκρουσης. Ωραία, αλλά ο Σανιδάς είχε πολιτικό κίνητρο; Τι να σας πω, σας μεταφέρω το σχόλιο παλαιού παράγοντα των δημοσίων πραγμάτων: «Ρε Προκόπιε, και ο Λινός δεξιός ήταν, αλλά δεν έκανε τέτοια πράγματα, δεν υιοθετούσε αυτές τις μεθοδεύσεις. Δεν είναι τυχαίο που και ο Παξινός, του δικηγορικού συλλόγου, στρέφεται κατά του Σανιδά και ας βρίσκονται στον ίδιο πολιτικό χώρο». Ειλικρινά δεν θέλω να μπλέκω. Άλλωστε κάποια στιγμή πήγε να περάσει και από την κυβέρνηση η γραμμή για πόλεμο εισαγγελέων, αλλά μετά άλλαξαν γνώμη. Γιατί να τους κάνω εγώ τη χάρη;
•••

Γενικά είναι να φοβάσαι αυτές τις μέρες. Να φοβάμαι μη σου την πέσουν, σε σένα ή στην οικογένειά σου. Όταν ένα ολόκληρο σύστημα αρχίζει και λειτουργεί με όρους μαφίας, τότε πρέπει να προσέχεις. Αισθάνομαι ότι δουλεύω σε αδαμαντωρυχείο στη Νότιο Αφρική. Βουτηγμένος μέχρι τα γόνατα στη λάσπη, ψάχνω να βρω κάτι που αξίζει, αλλά προσέχω μήπως μου έρθει κάποια κοτρόνα στο κεφάλι. Ίσως πρέπει να το δω, αλλιώς, να παραδεχθώ την αποτυχία μου. Οι καλές δουλειές γίνονται αλλιώς. Παίρνεις δέκα πιτσιρικάδες. Αν είναι και ανορθόγραφοι, ημιμαθείς και με φασιστικό ιδεολογικό υπόβαθρο, ακόμα καλύτερα. Στήνεις ένα blog και τους έχεις μέρα-νύχτα να το συντηρούν. Θα διαπιστώσεις ότι η επιτυχία είναι πρωτόγνωρη. Αν μη τι άλλο σε ποιους απευθύνεσαι; Σε ημιμαθείς, αγράμματους, σε κατίνες. Μόλις κλειδώσεις την επιτυχία πηγαίνεις σε υψηλά ιστάμενο υπουργό και του ζητάς κάποια ενίσχυση, όχι φυσικά με διαφήμιση, αλλά με κανένα μαύρο κονδύλι που πάντα βρίσκεται γι’ αυτές τις περιπτώσεις. Και άσε τους άλλους να βγάζουν τα άντερά τους στα χαρτιά. Σε λίγο η κυβέρνηση, η κάθε κυβέρνηση, θα είναι άνετη και ωραία ελέγχοντας τη δημόσια τηλεόραση, ένα ή δύο ιδιωτικά κανάλια και τα δημοφιλή blogs. Και γαμώ τις ελεύθερες εκφράσεις!
•••

Τι βολεύει πλέον τον απλό συντάκτη για να γράψει; Η Ντόρα. Το χειρότερο να γράψεις, το πιο εξωφρενικό, μπορεί στο τέλος να πέσεις μέσα. Αν και όσοι γνωρίζουν τα πράγματα από μέσα αρχίζουν να ρίχνουν καμιά γέφυρα και προς τα κει. Εγώ θα την έριχνα (τη γέφυρα), επειδή η Ντόρα εξασφάλισε με κάθε διακριτικότητα το κονδύλι για να κάνει 150 προσλήψεις στο υπουργείο Εξωτερικών, γεγονός που δείχνει ότι έρχονται εκλογές και τα παιδιά των καλών οικογενειών από την Α΄ Αθηνών θα βρουν άλλο ένα παράθυρο ελπίδας. Α, ναι. Υπάρχει και η ήττα της εβδομάδας για την Ντόρα. Δεν κατάφερε να κατεβάσει δικό της ψηφοδέλτιο και να διασπάσει το συνδικαλιστικό μέτωπο του υπουργείου. Βάσανα και αυτά…
•••

Δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να συγκεντρώσω κάτι ενδιαφέρον από άλλους υπουργούς. Είναι που βαδίζουν με την πλάτη στον τοίχο μην τους έρθει καμιά μαχαιριά. Επίσης ακούγονται διάφορα απίστευτα πράγματα για δουλειές που δεν έχουν κρυφτεί καλά κάτω από το πάπλωμα. Τα πιο χαριτωμένα ακούγονται, όμως, από Πασόκους. Παράδειγμα: πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ πίνει μία γουλιά ουίσκι και λέει στον συνομιλητή του: «μαλάκας είσαι; Δεν πάω εγώ ρε σε εκείνο το υπουργείο…» Τι να πω… Τείνω πια να συμφωνήσω με τον γείτονα μου, τον στρατηγό, αν και δεν κρύβω πως με φοβίζει κάπως αυτή η γειτνίαση. Την τελευταία φορά που βρέθηκα τόσο κοντά σε στρατηγό ήταν με τον αξέχαστο Κυριάκο Σπυριούνη, ο οποίος διπλασίασε τη φυλακή που μου έριξε ο διοικητής για επικίνδυνη οδήγηση στον όρχο οχημάτων. Την προηγούμενη εβδομάδα ο στρατηγός έγραφε για τη χρησιμότητα της στρατιωτικής παιδείας. Μέσα και εγώ. Στην κατάσταση που βρίσκομαι δέχομαι να καβαλήσω το τανκ και να τους βγάλω όλους για στρατιωτικό περίπατο.