ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ
Θέλω ευθύς εξαρχής να τα διαχωρίσω, διότι το πρώτο είναι ένα μικρό μέρος του δευτέρου και αφορά στο στρατευμένο προσωπικό. Η στρατιωτική παιδεία αφορά σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία και είναι ο πιο καθοριστικός παράγων επιβίωσης του Ελληνισμού στην περιοχή αυτή από αρχαιοτάτων χρόνων. Επειδή η στρατιωτική παιδεία εμφανίστηκε σχεδόν ταυτόχρονα με τον πρωτόγονο άνθρωπο, με βεβαιότητα θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε σαν γεννήτρα της κάθε μορφής παιδείας. Ο άνθρωπος των σπηλαίων πολύ νωρίς κατάλαβε ότι για να υπερβεί τις τεράστιες δυσκολίες εξεύρεσης τροφής, συναγωνιζόμενος άλλα περισσότερο εξοπλισμένα απ’ αυτόν αρπακτικά, έπρεπε να προσαρμόσει τη ζωή του σε τελείως διαφορετικούς τρόπους και μεθόδους επιβίωσης. Αυτές οι μέθοδοι, που γρήγορα γίνανε κανόνες συμπεριφοράς και δράσεως, ήταν η πρώτη μορφή στρατιωτικής παιδείας που εμφανίστηκε στον πλανήτη. Βάσει αυτής άρχισε να ακονίζει το μυαλό του για εξεύρεση αποτελεσματικότερων όπλων και μηχανισμών, που έγιναν τα θεμέλια των επιστημών. Κοντολογίς ο άνθρωπος με την απεριόριστη και ακαταμάχητη δύναμη της νοητικής του λειτουργίας, αναδείχθηκε κυρίαρχος του πλανήτη, υπερνικώντας όλες τις οργανικές και σωματικές του αδυναμίες. Ο άνθρωπος έχει σαν κύριο βιοσυστατικό στοιχείο του την επιθετικότητα και μάλιστα δεν είναι απλώς το χειρότερο αρπακτικό στο κόσμο, που σκοτώνει ακόμα και χωρίς λόγο, αλλά και το βαναυσότερο είδος προς τους ομοίους του. Στην Αθήνα της πραγματικής Δημοκρατίας, η στρατιωτική παιδεία αλλά και η εκπαίδευση ήταν κυρίαρχες. Τι άλλο δείχνει το εκπληκτικό κείμενο του όρκου του νέου Αθηναίου ή το διάσημο ανά τον κόσμο κείμενο του Θουκυδίδη στον διάλογο με τους Μηλίους; Οι Αθηναίοι δεν ζήτησαν από τους Μηλίους ουδετερότητα ή συμμαχία αλλά πλήρη υποδούλωση. Μετά τη μεγαλύτερη νίκη του αθηναϊκού ναυτικού στη ναυμαχία των Αργινουσών και οι οκτώ νικητές ναύαρχοι καταδικάστηκαν σε θάνατο, σύμφωνα με τη στρατιωτική αθηναϊκή παιδεία.
Ο Πλούταρχος τρέφοντας σεβασμό για τον μεγάλο νομοθέτη Λυκούργο (9ος αιών π.Χ.) του αποδίδει τη δημιουργία αυτού που ονομάστηκε «σπαρτιατική αρετή». Η αρετή αυτή που χαρακτηρίζει τους Σπαρτιάτες που διακρίθηκαν για το βαθύ τους αίσθημα τιμής και ανδρείας.
Μαζί με την ανάσταση του γένους από την εθνεγερσία του 1821 ήρθε και η ανάσταση της εθνικής μας συνείδησης, της γλώσσας και η παλινόρθωση των υψηλών ιδανικών της φυλής. Είναι περίεργο που ένα πολύ μικρό κράτος με έναν ολιγάριθμο λαό δεν παραιτείται από τις μεγάλες του διεκδικήσεις και ζητά απαιτητικά την απελευθέρωση όλων των σκλαβωμένων Ελλήνων. Η στρατιωτική παιδεία όπως τη διαμόρφωσαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι γίνεται κυρίαρχη. Τούτο είχε επακόλουθο τη μεγάλη αύξηση της εδαφικής έκτασης του νεοσύστατου κράτους. Το σφρίγος και η εσωτερική δύναμη του ελληνικού λαού, απότοκο της φοβερής άνισης πάλης της σκλαβιάς και του απελευθερωτικού αγώνα, καταπλήσσει και φέρνει αποτελέσματα. Εντύπωση προκαλεί ότι ο ολιγάριθμος ελληνικός λαός ζητεί επίμονα πόλεμο με την τεράστια οθωμανική αυτοκρατορία. Η μεγάλη ήττα του 1897 δεν ανακόπτει αυτήν τη σταυροφορία. Αρκεί μόνο να σκεφθούμε ότι η ηττημένη και καθημαγμένη Ελλάδα με την εξοντωτική πολεμική αποζημίωση που της είχε επιβληθεί διεκδίκησε μετά από έξι χρόνια τη Μακεδονία και την Κρήτη. Παρακαλώ αυτό το ιστορικό ντοκουμέντο να το συγκρίνετε με το σύγχρονο δόγμα του «δεν διεκδικούμε τίποτε». Η στρατιωτική μας παιδεία λέγει ότι όποιος πάψει να διεκδικεί δεν είναι ζωντανός. Πολύ γρήγορα η Ελλάδα υπερδιπλασιάζεται χάρις στο φρόνημα του λαού της.
Το έπος του ʼ40 ήταν η τελευταία αναλαμπή της δεδομένης στρατιωτικής παιδείας των Ελλήνων. Το βασανιστικό ερώτημα είναι: Υπάρχει σήμερα στρατιωτική παιδεία σ’ αυτόν τον τόπο; Μετά το 1974 πολλοί παράγοντες, εσωτερικοί και εξωτερικοί, δημιούργησαν μια έντονη κατάσταση αποστροφής της στρατιωτικής παιδείας, στον ελληνικό λαό. Η μεταπολίτευση δημιούργησε ένα αντιμιλιταριστικό και αντεθνικό τσουνάμι, που στο διάβα του ατυχώς σάρωσε τα πάντα, καλά και κακά. Και η μεν δικτατορία ορθώς πολεμήθηκε, το πρόβλημα ήταν γιατί να χαριστούν σ’ αυτήν οι ελληνικές αξίες και η στρατιωτική παιδεία. Η διαχείριση των κοινών από τους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους ήταν ανάξια ενός ιστορικού λαού σαν τον ελληνικό και ήταν ολέθρια και επιζήμια για το έθνος. Η ανδρεία αντικαταστάθηκε από την αρπαχτή, η ελευθερία από την καταπίεση των οργανωμένων μειοψηφιών, η φιλοπατρία από τον ωχαδερφισμό και τον εγωκεντρισμό, η Δημοκρατία από την οχλοκρατία, η τιμή των νεκρών ηρώων με το κάψιμο του άγνωστου στρατιώτη, η θητεία με τη φυγοστρατία. Αυτή η αντιστρατιωτική παιδεία εισέδυσε στα σχολεία και ισοπέδωσε τα πάντα. Απομάκρυνε οριστικά τη νεολαία από τα υψηλά ιδανικά, παραποίησε τη διδασκόμενη ιστορία, εξοβέλισε την όποια μαθητική εθνική εκδήλωση, κατήργησε τα θρησκευτικά και κήρυξε τη σεξουαλική και ενδυματική απελευθέρωση της νεολαίας. Η ελληνική γλώσσα στήθηκε στα έξι μέτρα και φτάσαμε στο σημείο να μην ξέρουμε τι γράφουμε, τι λέμε και πώς εκφραζόμαστε. Η ευθύνη των ελλήνων δασκάλων σε όλες τις βαθμίδες είναι απόλυτη.
Πόλεμοι γινόντουσαν, γίνονται και θα γίνονται στο διηνεκές. Το να ανταποκριθείς σε μια κατάσταση πολέμου, δεν είναι μόνο έργο των ΕΔ. Απαιτείται η επιστράτευση όλων των δυνάμεων του έθνους. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται στρατιωτική παιδεία, η οποία σαφώς δεν αντιστρατεύεται τη Δημοκρατία, αλλά απεναντίας την ενισχύει. Η κατάσταση στη περιοχή μας είναι πολύ ρευστή. Ιδιαίτερα μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, άνοιξε ο ασκός του Αιόλου με εστίες ανωμαλίας στα Βαλκάνια. Βοσνία, Σερβία, Κόσοβο, Σαντζάκ, ΠΓΔΜ, Αλβανία είναι σε κατάσταση αναφλέξεως. Δυστυχώς και παραδόξως η Ελλάδα έχει γίνει ο αδύνατος κρίκος της εύφλεκτης αυτής περιοχής. Η έλλειψη στρατιωτικής παιδείας θέτει σοβαρές αμφιβολίες στη δυνατότητα κινητοποίησης των δυνάμεων του έθνους. Είθε να μην έρθει η ώρα να κάτσουμε σε τραπέζι διαπραγματεύσεων όπως οι Μήλιοι με τους Αθηναίους. Η Μήλος τότε ανασκάφθηκε ολόκληρη και όλοι οι κάτοικοι εσφάγησαν και στη θέση τους εγκαταστάθηκαν πεντακόσιοι αθηναίοι κληρούχοι.
Η στρατιωτική παιδεία παράγει πολίτες υπεύθυνους, προικισμένους με αρετή και ανδρεία, προοδευτικούς, φιλοπάτριδες, αλτρουιστές, ευθείς και ορθοφρονούντες. Συμπερασματικά με δυο λόγια, το μεν έχουμε χάσει πια στην πατρίδα μας τον μπούσουλα του Ελληνισμού, το δε αφήσαμε τη νεολαία μας στο έλεος της απαιδευσίας, της άρνησης των ιδανικών της φυλής, της παγκοσμιοποίησης, της σεξολαγνίας, της ναρκομανίας και της ποδοσφαιρικής παιδείας. Πολλοί νέοι σκοτώνονται στις μάχες των φανατικών οπαδών της μπάλας. Ετησίως τιμώνται οι ποδοσφαιρικοί νεκροί, όμως οι τιμές προς τους νεκρούς των αγώνων του έθνους εξέλιπαν.