Πολιτικές κινήσεις υπό το βάρος των δημοσκοπήσεων
Η πολιτική ζωή της χώρας και στο σκέλος της που αφορά την κυβερνητική παράταξη κινείται στον αφορισμό του Μεγάλου Ναπολέοντα: «Το υπέροχο από το γελοίο απέχουν μόνο ένα βήμα».
Πότε μεν κυριαρχεί η πολιτική και οικονομική γραμμή των «Golden boys», πότε των «Sicago boys», αλλ’ ουδέποτε των «Graeco boys»… Και η «Λαϊκή Δεξιά» ή, επί το πολιτικότερον, οι «Κοινωνιστές» της «Νέας Δημοκρατίας» διακατέχονται από… σύγχυση φρενών και αναζητούν… γραμμή πλεύσης!
Η παγκόσμια οικονομική κρίση συναπαντήθηκε με την κυβερνητική πολιτική στο σημείο «άκρατος Νεοφιλελευθερισμός» και η τελευταία με στροφή 180 μοιρών προς τον κρατικό παρεμβατισμό επιδιώκει με αναίρεση των δογμάτων της να εξαγάγει την οικονομία της χώρας από την παγκόσμια περιδίνηση.
Ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας Γ. Αλογοσκούφης, θαυμαστής του περιβόητου Φρίτμαν και των «Σικάγο Μπόις», εσπευσμένως εγκαταλείπει και δόγματα και δοξασίες και αναζητεί σανίδα σωτηρίας στην επάρατο Σοσιαλδημοκρατία και αρχίζει να ομνύει πίστη (;) στο Κράτος «Κοινωνικής Πρόνοιας»…
Ο κ. Καραμανλής μέχρι πρότινος επαναπαυόμενος στην «εύνοια» των δημοσκοπήσεων, απολάμβανε τη μόνωσή του στη Ραφήνα και το Μέγαρο Μαξίμου, ενώ σήμερα ασφυκτιά στη δίνη του ανεμοστρόβιλου των κυβερνητικών σκανδάλων, των καλογερικών «ιεροτελεστιών» του υπεύθυνου της κυβερνητικής επικοινωνιακής πολιτικής και των ισχυρών αναταράξεων της Γουόλ Στριτ…
Διαφαίνεται ότι κατανοεί πως «η οικονομία μίας χώρας είναι σοβαρή υπόθεση, ώστε να την αφήσει στη διακριτική διαχείριση των κατ’ επάγγελμα οικονομολόγων»!
Αλλά η πλειοψηφία των πολιτών, προς το παρόν, δεν του αναγνωρίζει ότι ανήκει στους «λίγους που ανοίγουν ήσυχους δρόμους – πέρ’ από τη βοή της αγοράς». Πάντως ο ίδιος εναγωνίως ζητεί μέσα από τα «παλιά χειρόγραφα και τις λησμονημένες υποσχέσεις» τις άκρες του νήματος γα την επανασύνδεση των σχέσεών του με τους Πολίτες.
Στις τελευταίες ομιλίες του ο κ. Καραμανλής τραγουδάει τον ύμνο των «φτωχών» και των «οικονομικώς αδυνάτων» και απλώνει τα χέρια του με… τρυφερότητα στις «λαϊκές τάξεις», αν και είναι πιο έρημος από κάθε άλλον πολιτικό ηγέτη και είναι ηλίου φαεινότερον ότι κατεβαίνει την αγορά για δική του ανάγκη και απλώνει για τους ίδιους λόγους τα χέρια του στους πολλούς, τους αναρίθμητους, στους ανώνυμους .
Όμως, κατά την «προφητεία» ενός από τους ιδεολογικούς πατριάρχες της παράταξής του, του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, «Το πρόβλημα αυτό δεν είναι εύκολο να λυθεί, γιατί οι ποσότητες δεν ζυγιάζονται»…
Η εκλογική βάση της Συντηρητικής Παράταξης διακινείται, πλην ελαχίστων περιπτώσεων κατά το παρελθόν και για ειδικούς λόγους, σε μειοψηφικά νούμερα και έχει απόλυτο ανάγκη του μεσαίου χώρου, προκειμένου να καταστεί κυβερνητική πλειοψηφία.
Ο χώρος αυτός -κάποιοι τον υπολογίζουν σε 15%- είναι εκείνος που με τις μετακινήσεις του διαμορφώνει τις κυβερνητικές πλειοψηφίες, και κατά τους ίδιους αναλυτές, αποτελεί αναζωογονητικό παράγοντα της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Τα κυβερνητικά πεπραγμένα των τελευταίων χρόνων αφήρεσαν από τη «Νέα Δημοκρατία» το ηθικό στοιχείο, το οποίο την καθιστούσε ελκυστική στον Κεντρώο Χώρο. Και κατά συνέπεια μοιραίως η Συντηρητική Παράταξη επανήλθε στην κοίτη της, της μειοψηφίας στο εκλογικό σώμα της χώρας.
Οι δημοσκοπήσεις δεν επιβεβαιώνουν ότι η μετακίνηση του Κεντρώου Χώρου έχει κατεύθυνση προς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλ’ αναζητεί πολιτική στέγη… Πολλοί των πολιτικών αναλυτών υπερθεματίζουν ότι πλέον το άστρο των μονοκομματικών κυβερνήσεων γέρνει προς τη δύση του και ανατέλλει εκείνο των συμμαχικών σχημάτων.
Ταυτοχρόνως, όμως, επισημαίνουν ότι από το ελληνικό πολιτικό πεδίο λείπει η πολιτική παιδεία, ώστε τα συμμαχικά κυβερνητικά σχήματα να είναι σε θέση να αποδώσουν αποτελεσματικό κυβερνητικό έργο. Και κορυβαντιούν για επερχόμενο χάος… Αλλά η πείρα έχει αποδείξει ότι στην Πολιτική, και δη στις Κοινοβουλευτικές Δημοκρατίες, δεν υπάρχουν κενό, αδιέξοδα και Μεσσίες…
Πάντως κατά αντικειμενική θεώρηση, η παλαιά γενεά της Συντηρητικής Παράταξης (εκείνη της οποίας η συνείδηση αποκρυσταλλώθηκε προδικτατορικά) αποχώρησε συντεταγμένα, προ του δυσανάλογου προς την ψυχική αντοχή της βάρους των μεταπολιτευτικών ρευμάτων και προβλημάτων. Τεχνικές συνθήκες κράτησαν τη γενεά αυτή στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής και οι τεχνικές αυτές συνθήκες, στερημένες οργανικής σχέσης προς το ιστορικό παρόν της Μεταπολίτευσης, δημιούργησαν τραγικές ανωμαλίες μέσα στις οποίες συνθλίβηκαν οι πρωταγωνιστές της.
Η νέα γενιά της Συντηρητικής Παράταξης, δεν κατόρθωσε να απογαλακτισθεί και να υπερνικήσει την αντίσταση των «καθαρών» της Συντήρησης και να διαμορφώσει νέους όρους πολιτικής πρακτικής. Το «βαθύ κράτος της Δεξιάς» άλωσε και τις αγνότερες των προθέσεων και επανέφερε στην αρχική κοίτη της την Παράταξη.