Παιδεία και προστασία των προσωπικών δεδομένων

Η είδηση για τον καθηγητή Μουσικής γνωστού ιδιωτικού σχολείου που εγκλημάτησε είναι χαρακτηριστική της τωρινής κατάστασης στην Ελλάδα. Και τούτο, επειδή κατ’ αρχάς δεν αποκαλύπτεται το όνομα του σχολείου. Εάν τυχαίως, πράγματι, αυτός ο καθηγητής δούλευε στο γνωστό ιδιωτικό σχολείο, το τελευταίο λίγα θα είχε να φοβηθεί. Σκάνδαλα γίνονταν και παλιότερα στα σχολεία. Εκείνα τα σκάνδαλα όμως απλώς αποτελούσαν εξαιρέσεις που επιβεβαίωναν τον κανόνα. Ποιον κανόνα; Την αποδοχή μίας και μόνο συμπεριφοράς – της ηθικώς φυσιολογικής. Γνωστό είναι, ακόμη, πως οι καθηγητές ανέκαθεν χρησιμοποιούσαν ό,τι «μέσον» διέθεταν, προκειμένου να έχουν καλύτερη αντιμετώπιση. Είχανε όμως, κατά κανόνα, και προσόντα. Το «μέσον», πράγματι, ήτανε οιονεί συμπληρωματικό των προσόντων τους. Σήμερα όμως η κατάσταση έχει αλλάξει.

Τα πτυχία, πράγματι, τώρα έχουνε απλώς την αξία που παλιότερα είχε το απολυτήριο Γυμνασίου. Επιπλέον, λίγες δεκαετίες πριν, στα Δημόσια σχολεία ανέτως προσλαμβάνονταν οι πτυχιούχοι οι οποίοι είτε δεν έκαναν μεταπτυχιακές σπουδές ή δεν θέλανε να δουλέψουν στα υψηλού επιπέδου φροντιστήρια της εποχής. Σήμερα, τα παιδιά παρακαλάνε για μια θέση στο Δημόσιο και το ΑΣΕΠ δεν φαίνεται να προσφέρει εγγυήσεις προώθησης των καλύτερων. Έτσι, το μόνο που μένει είναι το «μέσον» το οποίο, αντίθετα με ό,τι γινόταν στα αυταρχικά καθεστώτα που παλιότερα είχε η Ελλάδα, σήμερα έχει αναχθεί σε μοναδικό τρόπο κοινωνικής ανόδου.

Και για να ξανάρθουμε σε αυτόν που εγκλημάτησε:

Η κατοικία του μαρτυράει οικονομική άνεση – μάλλον σπάνια για καθηγητή. Συνάγεται, κατά συνέπεια, το συμπέρασμα πως διέθετε ό,τι προσφυώς στα γαλλικά αποκαλείται «πιστόνι» (piston). Συνακολούθως, έγινε δεκτός στο εν λόγω γνωστό ιδιωτικό σχολείο, όχι λόγω των προσόντων, που βεβαίως μπορεί και να είχε, αλλά εξαιτίας του piston που διέθετε. Και σε αυτό το «πιστόνι» δόθηκε τόση σημασία, ώστε ο υπεύθυνος αυτού του ιδιωτικού σχολείου να μην κάνει εκείνο που επί αιώνες κάνανε οι ανώνυμοι δάσκαλοι που φτιάξανε και κρατήσανε την Ελλάδα – «να κόψει», δηλαδή, σύμφωνα με την έκφραση των πιτσιρικάδων και της δικής μας ακόμα εποχής, «τη φάτσα».

«Προσέξτε! Αλίμονο αν ο καθηγητής περιμένει να αξιολογήσει τον μαθητή από χαρτιά και εξετάσεις», έλεγε παλιός δάσκαλος, μόλις κάποιος του γνωστοποιούσε πρόθεση να δώσει εξετάσεις στη Φιλοσοφική. Και έτσι είναι. Όσο περισσότεροι τίτλοι, χαρτιά και «μέσα» («πιστόνια») επιδεικνύονται, τόσο περισσότερο ελλοχεύει ο κίνδυνος εξαπάτησης.

Ο κίνδυνος όμως αυτός σήμερα έχει κατοχυρωθεί νομικώς. Και η νομική αυτή κατοχύρωση δεν είναι άλλη από την αρχή «προστασίας των προσωπικών δεδομένων». Κατ’ αρχάς, αυτή η «προστασία», την οποία κανένας εχέφρων δεν έχει ζητήσει, διαλύει τις οικογενειακές σχέσεις. Με ποιο δικαίωμα κάποιος υπάλληλος μπορεί να αρνηθεί σε γονείς να ενδιαφερθούν για το παιδί τους; Και όμως αυτό ακριβώς γίνεται – σε βάρος, εξυπακούεται, όσων δεν διαθέτουν πολιτικό «πιστόνι».

Όμως συμβαίνουνε και χειρότερα. Εκτός, πράγματι, από το πέλαγος της διαφθοράς που κατακλύζει την Ελλάδα, υπάρχουνε και εκείνοι που πάνε να καλύψουν τους αιματοπότες του ελληνικού λαού. Και αυτοί είναι όσοι έχουνε μετατρέψει την «προστασία των προσωπικών δεδομένων» σε όπλο άμυνας της τωρινής πολιτικής κατάστασης. Και συγκεκριμένα: Σήμερα υπάρχει στην Ελλάδα φαινομενικώς άνεση μα ουσιαστικώς φτώχεια. Αυτό προξενεί χάσμα, του οποίου η απόπειρα γεφύρωσης συχνά επιφέρει ό,τι παλιότερα λεγόταν «διασάλευση των φρενών». Και βέβαια, τώρα πια αυτό αποτελεί κανόνα, ενώ παλιότερα η -όποια- διασάλευση αποτελούσε εξαίρεση.

Αυτά αποτελούνε διαπιστώσεις αντικειμενικές. Η δική μου όμως, υποκειμενική έστω, άποψη είναι πως αυτό το «σάλεμα» χαρακτηρίζει κυρίως αυτούς που μπορούν να χαρακτηριστούν ως «οι πολιτικώς ευνοημένοι».

Τα παλιά τζάκια, πράγματι, δεν ακούγονται πια. Εκείνοι όμως που πρόσφατα ξεφυτρώσανε από το πουθενά είναι ακόμα χειρότεροι. Και τούτο γιατί, στην προσπάθειά τους να φάνε όλο το «μέλι» (που βέβαια καθόλου δεν είναι δικό τους), όχι μόνο καταπίνουνε μαζί και τον «κουβά», μα χάνουνε και τα μυαλά τους.

Αυτό πολλοί το βλέπουνε, μα κανένας δεν μπορεί να το αποδείξει. Και τούτο, επειδή προσκρούει στην «αρχή προστασίας των προσωπικών δεδομένων». Εδώ ούτε επιστημονική έρευνα δεν μπορεί πια να κάνει κανείς. Πώς λοιπόν είναι δυνατόν να αποδειχτεί ότι ο τάδε, που μας «έχει κάτσει στον σβέρκο», είναι φρενοβλαβής και «βλαμμένος»; Εάν όμως, από την άλλη, αυτός, ο πολιτικώς ισχυρός, μυριστεί τον κίνδυνο που προκύπτει από την εξέταση του παρελθόντος του, έχει στη διάθεσή του ισχυρό αμυντικό όπλο – ό,τι, συγκεκριμένα, αποκαλείται «παπαγαλάκι». Αμολάει λοιπόν ο εν λόγω «πολιτικώς ισχυρός» παπαγαλάκια που ψιθυρίζουνε «μην ακούτε τα παλαβά που λέει ο τάδε». Και ο κόσμος μπροστά στην αδυναμία του να αποδείξει ότι ο πολιτικώς ισχυρός είναι «βλαμμένος», αλλά και βλέποντας την ατιμωρησία που εκ προοιμίου απολαμβάνουνε τα «παπαγαλάκια», πιστεύει αυτά τα τελευταία. Βέβαια, μπορεί ο κόσμος καθόλου να μην πιστεύει και απλώς να κάνει πως πιστεύει. Όμως το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο.

Το συμπέρασμα; Η κατάργηση αυτής της «προστασίας των προσωπικών δεδομένων» θα αποτελέσει γενναίο βήμα εξυγίανσης όχι μόνο της πολιτικής μας ζωής, μα και ολόκληρης της κοινωνίας μας.

Απόδειξη; Ο δυστυχής, που δίδασκε σε παιδιά (!) του γνωστού ιδιωτικού σχολείου και εγκλημάτησε, θα είχε άλλη εξέλιξη εάν οι ανώτεροί του δεόντως προσέχανε λεπτομέρειες του βιογραφικού του. Αλλά αυτοί, προφανώς θαμπωμένοι από το «μέσον» που διέθετε και για να μην έχουνε μπλεξίματα με την αρχή προστασίας των προσωπικών δεδομένων, κάνανε πως δεν καταλαβαίνουν…

Και τα υπόλοιπα… είναι γνωστά…

Αλλά ό,τι ακόμη δεν είναι γνωστό είναι γιατί το κράτος μας επιμένει να συντηρεί αυτήν την κατάσταση ειδικά στον χώρο της Παιδείας, η οποία υπήρξε κύριο όπλο των Ελλήνων κατά τη νεώτερη και σύγχρονη περίοδο της Ιστορίας τους. Κάποια στιγμή, όμως, θα χρειαστεί να δοθούν εξηγήσεις. Και, ακόμη, να εξηγηθεί γιατί επιμένει το πολιτικό κατεστημένο να κρατάει στην -καίρια- θέση του καθηγητή Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών άτομο του οποίου επιβάλλεται η επανάκριση σύμφωνα με απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, καθώς και γιατί, με διακομματική συναίνεση, προωθήθηκε να διδάσκει Ιστορία στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων άνθρωπος ο οποίος δεν είχε ειδίκευση στην Ιστορία.

Νομίζετε πως αυτά είναι μια άλλη ιστορία;

Καθόλου!