ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ;

«Ρε, με κάνεις πρωθυπουργό και να σου φτιάξω εγώ θαύματα…».

Ποιος δεν το έχει πει; Άλλος σαν αστείο, άλλος στα σοβαρά και οι περισσότεροι ενδόμυχα από αγανάκτηση βλέποντας τις αδεξιότητες της εκάστοτε κυβέρνησης. Όλοι όμως επειδή εκτός χορού πολλά τραγούδια λέμε και οι παράφωνοι συνήθως λαλούν τα περισσότερα, ενώ στην κρίσιμη ερώτηση για το πώς θα γίνουν τα «θαύματα» των υποσχέσεων η απάντηση είναι η ίδια απ’ όλους: «Διά της απλής λογικής».

Όσο για την κοινόχρηστη «απλή λογική», περιττό να πούμε ότι πρόκειται περί εργαλείου, κάτι σαν απλό κατσαβίδι, ελεύθερο στη χρήση του καθενός. Μόνο που κάθε φορά που θέλεις να το χρησιμοποιήσεις, συμβαίνει πότε η κάθε βίδα να θέλει το δικό της κατσαβίδι και πότε το κάθε κατσαβίδι να θέλει το δικό λάδωμα για να πάρει τις στροφές του, αλλιώς νου-κου και μην επιμένετε. Και όταν για κάποιον η φιλοδοξία του περί πρωθυπουργίας γίνει πραγματικότητα και από το επόμενο πρωινό πρέπει ν’ αρχίσει η πραγματοποίηση των θαυμάτων, τότε αρχίζουν οι δυσκολίες και τα ζόρια.

Δηλαδή πότε η μία τρύπα, αντί να κλείνει, έχει ξεχειλώσει πιο πολύ κι από επαγγελματικό αιδοίο, ενώ και καμιά διέξοδος δεν φαίνεται ν’ ανοίγει στο τούνελ των προβλημάτων, για να μην πούμε ότι βουλώνει περισσότερο, με αποτέλεσμα ίδια κι απαράλλαχτη να είναι η δικαιολογία όταν βγαίνουν μπροστά τους τα μπαστούνια: ότι και για τον στραβό γιαλό και για τις βάρκες τις στραβές φταίνε πάντα οι «προηγούμενοι».

«Φταίει το ΠΑΣΟΚ, ισχυρίζεται η Νέα Δημοκρατία, για το χάος που μας άφησε και δεν ξέρουμε πώς να το μπαλώσουμε».

«Φταίει η Νέα Δημοκρατία για το χάος που μας άφησε», θα λέει και το ΠΑΣΟΚ, έτσι και γίνει, λέμε τώρα, κυβέρνηση. Και από το ένα χάος πέφτουμε στο άλλο χάος, αμφότερα χαοτικότερα και από το «Χάος» που μας έστειλαν κάποτε και οι Αδελφοί Ταβιάνι, μόνο που στο δικό τους το κουλτουριάρικο χάος έπεφτε κάποια ώρα και η ανακουφιστική λέξη «Τέλος». Ενώ στο δικό μας, το ακουλτουριάριστο, όχι τέλος δεν βλέπουμε, αλλά ούτε κι ένα διάλειμμα, βρε αδερφέ, όπως και σ’ εκείνη τη «Μήδεια» με την κ. Κονιόρδου, που επί τρεισήμισι ώρες ο κόσμος δεν έβλεπε πότε η απάνθρωπη μήτηρ θα ξεμπερδέψει με τα παιδιά της για να πάει και για κανένα κατούρημα…

ΓΙΑ ΟΛΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΥΣΕΙΣ
(… και μάλιστα Θεία Χάριτι!)

Όσον αφορά λοιπόν την οικονομική κρίση, όχι μόνο τη δική μας, αλλά σε παγκόσμια έκταση, σχεδόν σαν τσουνάμι χρεοκοπίας μεγάλων τραπεζών και επενδυτικών οργανισμών, διάβασα την πρόταση που κάνει ο γνωστός σχολιαστής της επικαιρότητας κ. Νίκος Δήμου, με την οποία συμφωνώ κατ’ αρχάς, γι’ αυτό και την αντιγράφω:

Να πάρουμε , γράφει, το οικονομικό επιτελείο της Μονής Βατοπεδίου και να το στείλουμε στη Wall Street, σύμβουλο της FED και όλων των μεγάλων τραπεζών. Οι ρασοφόροι οικονομικοί μάγοι (Financial Wizards) θα λύσουν ως διά μαγείας όλα τα προβλήματα της αμερικανικής, άρα και της παγκόσμιας οικονομίας. Πάνε χαμένοι να μένουν εδώ και να ασχολούνται με τα ψωροεκατομμύρια ευρώ. Εκεί, εκεί, στην πρώτη εθνική, να παίζουν με τρισεκατομμύρια δολάρια. Η Lehman Brothers και η Bear Stearns θα αναστηθούν και οι πέντε άρτοι θα γίνουν πέντε δισεκατομμύρια καρβέλια για να χορτάσει ο Τρίτος Κόσμος. Έτσι, η ΗΠΑ και ολόκληρη η ανθρωπότης θα μας ευγνωμονούν και θα μας έχουν στα ώπα ώπα…

Με έναν όμως και πάλι πολύ ορατό κίνδυνο, και απορώ πώς ο κ. Δήμου δεν τον λογάριασε, το αν δηλαδή ο θεοσεβάστατος Ρασπούτιν του Βατοπεδίου (συγγνώμη, ο Εφραίμ ήθελα να πω, αλλά επειδή μίλησα για τσάρο, εκεί πήγε το αμαρτωλό μυαλό μου) και λέω αν μπαίνοντας στους κύκλους της Γουόλ Στριτ, του ανοίξει παραπάνω η όρεξη και με την αρπακτική του ικανότητα βάλει στο χέρι και όλες τις τράπεζες της Αμερικής και πάντα βέβαια «εν ονόματι Κυρίου», τότε εμάς ποιος μας γλιτώνει που θα μας κουβαληθούν εδώ όλοι οι καραπιστολάδες της Αμερικής και θα μας ζητάνε τα ρέστα και ποιον να προλάβει να αποζημιώσει εκείνος ο έρμος ο κ. Παραλογοσκούφης;

Και όσο για τις εκλογές και τα πιεσόμετρα που λέγαμε, κοιμηθείτε ήσυχα (για απόψε τουλάχιστον) γιατί ο κ. Παπανδρέου προτιμάει τα πλέι-μομπίλ και το ποδηλατάκι του και να προσέχει τις λακκούβες, ενώ ο κ. Καραμανλής προτιμάει να βλέπει περισσότερες ώρες τα διδυμάκια του, που κι αυτή είναι η καλύτερη ώρα τους, είτε είσαι μπαμπάς πρωθυπουργός είτε είσαι μπαμπάς αδιόριστος με δυο πτυχία στο χέρι.

ΣΑΤΙΡΑ ΑΠΟ ΣΑΤΙΡΑ
(… θέλουν και τρόπο και κόλπο!)

Δύο σατιρικούς λόγους χάρηκα πρόσφατα, του Τζίμη Πανούση ο ένας και του Λάκη Λαζόπουλου ο άλλος. Και δεν λέω ότι γέλασα, επειδή με τη σάτιρα δεν είναι απαραίτητο να ξεκαρδίζεσαι σαν χάχας και δεν υπάρχει χειρότερος θεατής και ακροατής από τον χάχα. Τη σάτιρα φτάνει να τη γεύεσαι, ακόμα και όταν η γεύση της είναι πικρή, που συνήθως είναι γιατί έτσι της πάει καλύτερα.

Δεν είναι το καλαμπούρι, ούτε η έξυπνη ατάκα μιας δεδομένης κωμικής κατάστασης, όσο αυτό που καταφέρνει να κάνει η σάτιρα. Δηλαδή την επισήμανση και την καταγγελία ενός στραβού που «βγάζει μάτι», όπως και την αποκάλυψη ενός φανφαρόνικου Τίποτα που θριαμβολογεί κάτω από το γυαλιστερό του περιτύλιγμα και που σε τελευταία ανάλυση η Σάτιρα είναι σίγουρα η πιο αποτελεσματική αντίσταση στην ελαύνουσα κυριαρχία της Φτήνιας.

Αυτός ήταν ο ένας σατιρικός λόγος που τον διάβασα σε μια συνέντευξη του Τζίμη Πανούση, αντιπροσωπευτικού της αναρχικής σάτιρας -που είναι και η πιο εκτεθειμένη και περισσότερο βαλλόμενη από την κριτική της άκαρπης σοβαροφάνειας και που, όπως ακροβατεί συνήθως σε τεντωμένο σκοινί χωρίς δίχτυ ασφαλείας, είναι και η αιτία που όπως μόνος του ομολογεί τον έχει οδηγήσει σε άπειρες δικαστικές περιπέτειες.

Μέσα στο αξιοσατίριστο πνεύμα των ανήσυχων ημερών μας και το πρώτο φετινό «Αλ τσαντίρι νιουζ» του Λάκη Λαζόπουλου, ο δεύτερος σατιρικός λόγος που προανέφερα. Διασκεδαστικό, απρόβλεπτο, αιχμηρό, καλοδουλεμένο, με την τεχνική συνδρομή του θαυματουργού κομπιούτερ για οπτικούς σατιρικούς συνδυασμούς, με μια συνεχούς ροής μοναδική παρουσία του πρωταγωνιστή, σε βαθμό αξιοθαύμαστης αντοχής σε μια τρίωρη διάρκεια.

Αλλά συχνά και η αιχμηρότητα εκτός ορίων. Αυτό το τελευταίο σε ό,τι αφορά το «άγριο ξεφωνητό» για τη γνωστή κοσμική πρωταγωνίστρια, για την οποία με το λεχθέν από τον ίδιο, ότι «από εκείνη στην Άννα Καρένινα καλύτερα έπαιζε το τρένο», νομίζω ότι έκλεισε το σατιρικό του κεφάλαιο, χωρίς η επιστροφή του σ’ αυτήν να του προσθέτουν πόντους.

Όσο για τις πολιτικές σατιρικές του αποκλίσεις για τους αρχηγούς των δύο κομμάτων εξουσίας, δεν χρειάστηκε πολύς κόπος για να γίνει αντιληπτό το υπονοούμενο, όταν μάλιστα μόλις είχε αναγγελθεί η γερμανική αγορά του καναλιού της Κάντζας, άρα και η ολοφάνερη απόκλιση προς τον «Ευρωπαϊκοφέρνοντα» έναντι του «Αμερικανοδίαιτου» αντιπάλου, υπογραμμισμένη μάλιστα και με τη σφήνα του… γυαλίσματος των παπουτσιών, χωρίς να χρειάζονται περισσότερες εξηγήσεις. Όπως και να έχει, γεροί μάστορες του σατιρικού λόγου και οι δύο, Λαζόπουλος και Πανούσης, κάτοχοι και του κόλπου και του τρόπου, χωρίς ποτέ να πρότειναν υποψηφιότητα για πρωθυπουργοί, ενώ πολλοί «θαυματοποιοί της Βουλής» θα κέρδιζαν τη λαϊκή αποδοχή αν αποφάσιζαν να τους αντιγράψουν στις συνήθως ξύλινες ομιλίες τους. Το γκράφιτι των τοίχων έλεγε κάποτε «ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΓΕΛΙΟ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ»!

ΜΕ ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΤΙΣ ΠΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ
(… έστω και χωρίς ανοιχτές αγκαλιές!)

Σε πρόσφατο Υπουργικό Συμβούλιο, για να αντιμετωπιστεί η κρίση που περνάει το κόμμα της σημερινής εξουσίας, ο κ. Καραμανλής έτριξε τα δόντια στους υπουργούς του, δίνοντάς τους εντολή ν’ ανοίξουν οι πόρτες των υπουργείων τους και όχι απλώς να αφουγκραστούν (διότι από «αφουγκράσματα» ευχαριστούμε, μόλις πήραμε) αλλά ν’ ακούσουν καλά (ο κ. Σουφλιάς εξαιρείται με ιατρική βεβαίωση) τα προβλήματα του κόσμου και να δώσουν λύσεις. Και ερχόμαστε στο τακτικό μας κυριακάτικο ραντεβού με τον κ. Μιχάλη Λιάπη, όπως του το υποσχεθήκαμε, και που ασφαλώς θα άκουσε κι αυτός το μήνυμα του εξαδέλφου: «Μιχάλη, ανοιχτές τις πόρτες, γιατί έχεις να κάνεις με δύσκολο σινάφι».

(Αμ, δεν το ξέρει ο καψερός;).

Από πλευράς μας πάντως, η Εταιρεία των Θεατρικών Συγγραφέων, Συνθετών και Μεταφραστών τον διαβεβαιώνει ότι μόλις πάρει το μήνυμα θα σπεύσει τάχιστα και στην περίπτωση που θα είναι λόγω βλάβης οι πόρτες κλειστές, δεν χάλασε ο κόσμος, μπαίνουμε κι απ’ το παράθυρο.

Και τον διαβεβαιώνουμε ότι από τα 172 προβλήματα που έχουμε σε εκκρεμότητα, θα του μιλήσουμε μόνο για τα τρία που μας καίνε και τα υπόλοιπα θα τα αφήσουμε για να έχουν κάτι να κάνουν και οι επόμενοι. Εκτός αν το έχει αποφασίσει να πάρει σύνταξη από το υπουργείο Πολιτισμού τώρα που άρχισε να μαθαίνει και την τέχνη…

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ