ΕΥΛΟΓΙΑ και ΚΑΤΑΡΑ η κρίση για τον Ομπάμα

Ούτε και στις πιο τριτοκοσμικές χώρες δεν θα χρησιμοποιούνταν τόσο ανέντιμα πολιτικά τεχνάσματα όπως αυτά που χρησιμοποιεί το επιτελείο των Ρεπουμπλικάνων για να πλήξει τον υποψήφιο των Δημοκρατικών. Την εβδομάδα που πέρασε έπεσαν στη μάχη τα πιο φονικά όπλα, με απώτερο σκοπό να ανακοπεί η ορμή του Ομπάμα. Σε αυτόν τον βωμό ο μαύρος γερουσιαστής του Ιλινόις χαρακτηρίστηκε λίγο πολύ… τρομοκράτης! Επικαλούμενος ο ΜακΚέιν τη σχέση (ούτε καν περί φιλίας δεν επρόκειτο!) που είχε στο παρελθόν ο Ομπάμα με νυν πανεπιστημιακό, που στα νιάτα του συμμετείχε σε εξτρεμιστική οργάνωση (Weathermen) η οποία είχε αναλάβει την ευθύνη της τοποθέτησης βομβών, κατηγόρησε τον Ομπάμα, εμμέσως πλην σαφώς, ότι είναι τρομοκράτης! Θέτοντας μάλιστα το τελευταίο διάστημα στις ομιλίες του τη ρητορική ερώτηση «ποιος είναι επιτέλους ο Ομπάμα;», επιχείρησε να τον εμφανίσει ως μαριονέτα που χρησιμοποιείται από τους εχθρούς της Αμερικής! Τον ίδιο σκοπό κλήθηκε επίσης να υπηρετήσει κι επίσημο ερώτημα που υπέβαλε η Ρεπουμπλικανική Εθνική Επιτροπή προς την Ομοσπονδιακή Επιτροπή που έχει την ευθύνη για τη διενέργεια των εκλογών σχετικά με τα πραγματικά στοιχεία των χρηματοδοτών του Ομπάμα από το εξωτερικό. Αυτό που υπονοεί έτσι, ακόμη και χωρίς να το δηλώνει ευθέως, είναι ότι μέρος από τα 3,3 εκατ. δολάρια που έχει συγκεντρώσει ο Ομπάμα από το εξωτερικό (ενώ ο αντίπαλός του έχει συγκεντρώσει μόνο 517.000 δολάρια) προέρχεται από τους… εχθρούς της Αμερικής που τον αξιοποιούν σαν Δούρειο Ίππο!

Χτυπήματα κάτω από τη ζώνη

Δεν είναι ωστόσο η πρώτη φορά που ο Ομπάμα γίνεται στόχος τόσο σκληρών, αβάσιμων και προσβλητικών επιθέσεων. Να θυμίσουμε τις φωτογραφίες με το τουρμπάνι και την αραβική ενδυμασία, ανάλογες επιθέσεις που δέχτηκε με αφορμή τη σχέση που είχε με τον προοδευτικό ιερωμένο Τζερεμάια Ράιτ και, ως αποκορύφωμα όλων, το «σαρδάμ» (έτσι αιτιολογήθηκε!) του προέδρου του ειδησεογραφικού πρακτορείου Ασοσιέιτεντ Πρες που, σε ερώτησή του προς τον γερουσιαστή του Ιλινόις κι ενώ ακόμη δεν είχε ξεκαθαρίσει το τοπίο στο στρατόπεδο των Δημοκρατικών, αναφέρθηκε στον… Ομπάμα Μπιν Λάντεν! Ακόμη όμως κι αν δεν εκπλήσσουν, δεν παύουν τέτοιες επιθέσεις που κινούνται στα όρια του λιντσαρίσματος να αποκαλύπτουν το επίπεδο της δημοκρατίας στην Αμερική. Φαίνεται, πιο συγκεκριμένα, ότι το μεγαλύτερο θύμα της αντιτρομοκρατικής υστερίας που ξεκίνησε με αφορμή τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη ήταν το δικαίωμα του λόγου, η ελευθερία διατύπωσης διαφορετικών απόψεων. Βλέποντας μάλιστα τον αυριανό πρόεδρο των ΗΠΑ να υφίσταται τέτοιες επιθέσεις, μπορούμε κάλλιστα να φανταστούμε το καθεστώς δικτατορίας που έχει επιβληθεί σε άλλους πιο ευαίσθητους τομείς, όπως για παράδειγμα στα μέσα ενημέρωσης ή τα πανεπιστήμια, και τη νεκρική σιωπή που βασιλεύει στον δημόσιο λόγο… Σε ό,τι αφορά δε την ποιότητα του προεκλογικού αγώνα, φαίνεται ότι οι πλαστικές σημαίες και οι οξείες αντιπαραθέσεις, που χαρακτήριζαν μέχρι πρόσφατα τις εκλογές στην Ελλάδα, δεν είναι ο πάτος του βαρελιού της αποπολιτικοποίησης. Η απόλυτη ένδεια βρίσκεται στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, στις ΗΠΑ, ανεξάρτητα απ’ το γεγονός ότι οι αμερικανικές κυβερνήσεις επιμένουν παρ’ όλα αυτά να θεωρούν τη χώρα τους ως υπόδειγμα δημοκρατίας… Παρ’ όλα αυτά κανένα εμπόδιο δεν φαίνεται ικανό μέχρι στιγμής να κόψει τον δρόμο του Μπάρακ Ομπάμα προς τον Λευκό Οίκο. Η τελευταία δημοσκόπηση που είδε το φως της δημοσιότητας έφερε τον Ομπάμα να προηγείται 8 ποσοστιαίες μονάδες από τον αντίπαλό του και να κερδίζει το 50% έναντι 42% του Τζον ΜακΚέιν. Το ισχυρό προβάδισμα του Ομπάμα επιβεβαίωσε και ο Μέτερνιχ των Ρεπουμπλικανών, Καρλ Ρόουβ, που ηγήθηκε των δύο εκλογικών μαχών που έδωσε ο Μπους το 2000 και το 2004, για να εγκαταλείψει μόλις πέρσι τον Λευκό Οίκο, αφού φάνηκε ότι η ήττα των Ρεπουμπλικάνων είναι μη αντιστρεπτή. Την προηγούμενη βδομάδα δήλωσε πως «αν οι εκλογές γίνονταν σήμερα ο Ομπάμα θα κέρδιζε όλες τις Πολιτείες που κέρδισε ο Κέρυ το 2004 και θα προσέθετε το Νέο Μεξικό, την Αϊόβα και το Κολοράδο».

Μόνοι κερδισμένοι οι Δημοκρατικοί

Καθοριστικό ρόλο σε αυτήν την εξέλιξη είχε η απρόσμενη έξαρση της οικονομικής κρίσης, που ανήγαγε το οικονομικό ζήτημα σε πρωταρχικό μέλημα κάθε αμερικανού ψηφοφόρου, στον βαθμό που θίγεται άμεσα. Την εβδομάδα που πέρασε επιτροπή του αμερικανικού Κογκρέσου ανακοίνωσε επίσημα ότι κατά τους τελευταίους 15 μήνες, που μαίνεται η χρηματιστηριακή αναταραχή, τα συνταξιοδοτικά ταμεία έχουν υποστεί απώλειες από την πτώση των μετοχών της τάξης των 2 τρισ. δολαρίων. Ζημιά που μεταφράζεται σε χιλιάδες επιπλέον μέρες εργασίας που θα πρέπει να δουλέψουν οι Αμερικάνοι για να αναπληρώσουν όσα χάθηκαν.΅Επίσης, την περασμένη Παρασκευή το αμερικανικό υπουργείο Εργασίας ανακοίνωσε ότι τον Σεπτέμβριο, που ήταν ο ένατος συνεχόμενος μήνας μείωσης της απασχόλησης, προστέθηκαν στις λίστες των ανέργων 159.000 άτομα ακόμη.

Έτσι, οι άνεργοι του 2008 έφθασαν τους 760.000 και συνολικά όσοι είναι χωρίς εργασία τα 9,5 εκατομμύρια. Αν σε αυτούς προσθέσουμε και τα 6,1 εκατομμύρια που δουλεύουν με καθεστώς μερικής απασχόλησης επειδή δεν μπορούν να βρουν κανονική δουλειά με κανονικό μισθό, εύκολα καταλαβαίνουμε τις εκρηκτικές διαστάσεις που έχει λάβει το κοινωνικό ζήτημα. Το κοινωνικό ζήτημα όμως θεωρούταν ανέκαθεν «έδρα» των Δημοκρατικών, όπως ακριβώς τα ζητήματα της ασφάλειας «έδρα» των Ρεπουμπλικάνων. Ο Μπάρακ Ομπάμα έκανε ακόμη πιο ισχυρά τα πλεονεκτήματα που ήδη διέθετε προβάλλοντας (ακόμη και με διαφημιστικά σποτ) τον ενεργό ρόλο που έπαιξε ο αντίπαλός του στην απελευθέρωση των χρηματοπιστωτικών αγορών όταν ψήφιζε μια κρίσιμη και ιδιαίτερα αμφιλεγόμενη νομοθετική διάταξη.

Η οικονομική κρίση όμως θα στιγματίσει όχι μόνο την πορεία του μαύρου υποψήφιου προς τον Λευκό Οίκο, αλλά και την πολιτική που θα ακολουθήσει όλα τα επόμενα χρόνια, αν φυσικά δεν προκύψει κάτι έκτακτο και οι προβλέψεις βγουν αληθινές. Η κρίση έχει από τώρα καθορίσει την ατζέντα του Ομπάμα με δύο τρόπους: Μέσω της «καυτής πατάτας» του Σχεδίου Πόλσον ύψους 700 δισ. δολαρίων που αφήνουν στα χέρια του οι Ρεπουμπλικάνοι και επίσης λόγω της υποχρέωσης που θα έχει να διαχειριστεί μια ολότελα νέα, κι όχι τόσο ευχάριστη, κατάσταση εξ αιτίας των πληγμάτων που δέχτηκε η αμερικανική ηγεμονία.

Κατά των παροχών το Σχέδιο Πόλσον

Οι Δημοκρατικοί μπορεί να πρόβαλλαν τις μικρότερες δυνατές αντιστάσεις στη Βουλή των Αντιπροσώπων και τη Γερουσία, συμβάλλοντας τα μέγιστα για την υπερψήφιση του Σχεδίου Πόλσον (λόγω των χρόνιων δεσμών που έχουν με τη Γουόλ Στριτ, αντίθετα με τους Ρεπουμπλικάνους που στηρίζονται κατ’ αρχήν στους πετρελαιάδες και την πραγματική οικονομία), αυτοί ωστόσο θα κληθούν να διαχειριστούν από τον καινούργιο χρόνο την τεράστια μαύρη τρύπα που θα δημιουργήσει στα δημόσια οικονομικά των ΗΠΑ. Ανεξαρτήτως της άποψης που μπορεί να έχει ο καθένας για το κατά πόσο έπρεπε να στηριχθούν από το κράτος αυτοί που οδήγησαν την αμερικανική και παγκόσμια οικονομία στο χείλος της καταστροφής, όλοι συμφωνούν ότι το πακέτο Πόλσον έχει προδιαγράψει την οικονομική πολιτική των επόμενων χρόνων. Πώς, για να το θέσουμε διαφορετικά, θα μπορέσει ο Ομπάμα να επαναφέρει τη φορολογία των πλουσίων στα υψηλά επίπεδα που ήταν επί Κλίντον, πριν δηλαδή εφαρμοστούν οι φοροαπαλλαγές του Μπους, αν θα πρέπει να καλύψει το ήδη συνεχώς διογκούμενο έλλειμμα που μέχρι στιγμής μόνο, πριν δηλαδή ανοίξουν τα δημόσια ταμεία για τους κερδοσκόπους, έχει φθάσει τα 438 δισ. δολάρια (3,1% του ΑΕΠ) από 162 δισ. δολάρια (1,2% του ΑΕΠ) που ήταν το 2007; Με τι χρήματα, επίσης, θα αναβαθμίσει το σύστημα υγείας, θα προσφέρει κοινωνικές παροχές κ.ο.κ. Φαίνεται έτσι πολύ πιθανό ότι η οικονομική πολιτική των νεοσυντηρητικών θα μείνει ανέγγιχτη, ακόμη και μετά την απομάκρυνσή τους από την εξουσία κι αυτό μάλιστα μπορεί να συμβεί παρά τη θέληση των Δημοκρατικών!

Η δεύτερη «καυτή πατάτα» που θα βρει στον Λευκό Οίκο ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ θα είναι η απώλεια της αμερικανικής ισχύος στην παγκόσμια οικονομία ως αποτέλεσμα του συντριπτικού πλήγματος που δέχτηκε η αιχμή του δόρατος της κυριαρχίας της -ο χρηματοπιστωτικός τομέας- που μόλις το 2007 συγκέντρωνε το 14% του αμερικανικού εθνικού εισοδήματος, αλλά το 33% των συνολικών κερδών του επιχειρηματικού τομέα! Ο σοσιαλδημοκράτης υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας, Π. Στάινμπρουκ, δήλωσε ρητά πως η υπό εξέλιξη κρίση σηματοδοτεί το τέλος των ΗΠΑ ως «υπερδύναμη του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος». Ο γενικός γραμματέας των ΗΠΑ, που δεν διέπεται κι από τόσο έντονα αντιαμερικανικά αισθήματα, μίλησε πρόσφατα από το βήμα του Οργανισμού για μια «νέα πραγματικότητα» και «νέα κέντρα ισχύος και ηγεσίας».

Το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ» επίσης σε πολύ πρόσφατο τεύχος του, ανέφερε χωρίς περιστροφές ότι «πέρασαν οι μέρες που οι ΗΠΑ μπορούσαν να χρεώνονται χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς να σκεφτούν ποιος στο τέλος θα πλήρωνε τον λογαριασμό. Πέρασαν επίσης οι μέρες που μπορούσαν να επιβάλλουν τους δικούς της οικονομικούς κανόνες εμπλοκής στον υπόλοιπο κόσμο, κανόνες που έδιναν προτεραιότητα στο κέρδος πάνω απ’ όλα. Ένα νέο κεφάλαιο ξεκίνησε στη οικονομική ιστορία, στο οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα παίζουν πλέον τον προηγούμενο κυρίαρχο ρόλο τους». Σε αυτό το φόντο αποκτούν ξεχωριστό βάθος και προοπτική η ενεργειακή συμφωνία που υπέγραψε η γερμανίδα καγκελάριος με τον ρώσο Πρόεδρο, Ντμίτρι Μενβιέντεβ, την Πέμπτη 2 Οκτώβρη, και η δήλωση της Άγκελα Μέρκελ, που απογοήτευσε σφόδρα την Ουάσινγκτον, ότι δεν θα συναινέσει στην ένταξη της Γεωργίας και της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, όταν τον Δεκέμβριο εξεταστεί εκ νέου το αίτημά τους.

Θα αποδεχτεί αυτήν τη νέα πραγματικότητα ο Μπάρακ Ομπάμα ή θα επιχειρήσει να την αναστρέψει προς όφελος των ΗΠΑ, αναλαμβάνοντας τον κίνδυνο να ανοίξει νέα μέτωπα αποσταθεροποίησης;