επικαιρότητα

1
Στη Νέα Υόρκη και παράλληλα με τη γενική συνέλευση του ΟΗΕ συνεδρίασε και η Σοσιαλιστική Διεθνής, της οποίας, ως γνωστόν, πρόεδρος είναι ο Γιώργος Παπανδρέου. Η σύνοδος αυτή των ηγετών των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων πέρασε απαρατήρητη, ίσως γιατί επισκιάστηκε από τις εργασίες της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ ή ενδεχομένως υποβαθμίστηκε λόγω της παρακμής στην οποία έχει περιπέσει εσχάτως η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία. Και πράγματι, αυτή η παρακμή έχει μειώσει τη διεθνή εμβέλεια της Σοσιαλδημοκρατίας και των συνελεύσεών της. Πριν από 10 χρόνια έντεκα πρωθυπουργοί στην παλιά «Ευρώπη-15» ήταν ή παρουσιάζονταν ως σοσιαλδημοκράτες. Σήμερα έμειναν μόνο τρεις. Ο Μπράουν στη Βρετανία, ο Θαπατέρο στην Ισπανία και ο Σόκρατες στην Πορτογαλία. Τους άλλους τους εξαφάνισε η λαϊκή ψήφος. Αντιθέτως, μεγάλη δημοσιότητα έδωσαν όλα τα ΜΜΕ (και της συντηρητικής παράταξης) στην ομιλία του βρετανού πρωθυπουργού Γκόρντον Μπράουν, την οποία επαίνεσαν ως εξαιρετική στο συνέδριο του Εργατικού Κόμματος. Μου έκανε εντύπωση η προβολή της ομιλίας του Μπράουν και η σχεδόν απαρατήρητη ομιλία του Γ. Παπανδρέου στη σύνοδο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Αποφάσισα να διερευνήσω το φαινόμενο. Διάβασα προσεκτικά στην εφημερίδα «The Guardian» την ομιλία Μπράουν στο συνέδριο των Εργατικών και νομίζω ότι ανακάλυψα την αιτία των επαίνων και της προβολής της και από τη συντηρητική παράταξη. Ο κ. Μπράουν στην ομιλία του υπερασπιζόμενος με πάθος τις προτεραιότητες τού τάχα «Τρίτου Δρόμου», που ισχυρίστηκε ότι ακολουθεί η κυβέρνησή του, υπεραμύνθηκε «της αδιαπραγμάτευτης αποδοχής της ελεύθερης αγοράς σαν βασικής συνιστώσας της οικονομικής οργάνωσης των κοινωνιών». Τώρα που τρίζει το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της ασυδοσίας της ελεύθερης αγοράς, τώρα που και ο φίλος μας γάλλος Πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί στην ομιλία του την προπερασμένη εβδομάδα στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ τόνισε με έμφαση την ανάγκη «θέσπισης αυστηρών ελεγκτικών και παρεμβατικών μηχανισμών στην αγορά», τώρα το σάλπισμα ενός σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργού μεγάλης χώρας παρουσιάστηκε σαν σανίδα σωτηρίας για τους οπαδούς της αγοραίας οικονομίας. Και έσπευσαν να υμνήσουν την ομιλία του Μπράουν. Τέτοιους «σοσιαλδημοκράτες» πολιτικούς επιθυμούν οι νεοφιλελεύθεροι για να μπορούν εύκολα να εξαπατούν τους εργαζομένους.

2
Η παρακμή της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, σε αντίθεση με τον δυναμισμό και την εξάπλωση που γνωρίζει η γνήσια σοσιαλδημοκρατία της Νότιας Αμερικής, είναι γεγονός που πρέπει να επισημανθεί και να προβληματίσει τους ευρωπαίους σοσιαλιστές και πρωτίστως τον πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και του ΠΑΣΟΚ Γιώργο Παπανδρέου. Οι «σοσιαλιστές» της Ευρώπης έκαναν λάθος επιλογές την τελευταία εικοσαετία. Παρασυρμένοι από τη μανία κατάκτησης ή διατήρησης της εξουσίας υιοθέτησαν το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο και διατήρησαν μόνο την αριστερή/σοσιαλιστική φρασεολογία. Στην πολιτική Δεξιά και στη ρητορική Αριστερά. Στις ομιλίες χτυπάμε τον «επάρατο» καπιταλισμό και στην άσκηση πολιτικής βάζουμε πλάτη για την κυριαρχία της ασύδοτης, ελεύθερης αγοράς. Η φτώχεια, η εισοδηματική ανισότητα, η διαφθορά, η διαπλοκή και η ασυδοσία των δυνάμεων της αγοράς εγκαταλείφθηκαν σαν πεδία αντιπαράθεσης με το καπιταλιστικό σύστημα. Αυτήν τη συνταγή αγκάλιασαν το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ (κυρίως επί των ημερών του Μπιλ Κλίντον), το Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας (που ποτέ δεν ήταν σοσιαλιστικό) και το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Γερμανίας (επί των ημερών του Σρέντερ). Και στη συνέχεια αυτήν την πορεία χάραξαν και όλα τα ευρωπαϊκά σοσιαλιστικά κόμματα. Οι λαοί κατάλαβαν την εις βάρος τους απάτη και εγκατέλειψαν τους τάχα σοσιαλιστές. Η Σοσιαλιστική Διεθνής είχε την ευκαιρία τώρα που καταρρέει το νεοφιλελεύθερο μοντέλο να προσφέρει στους λαούς την ελπίδα μιας εναλλακτικής λύσης. Ένα ανθρωποκεντρικό οικονομικό μοντέλο σύμφωνο και με τη σοσιαλιστική ιδεολογία. Ένα μοντέλο που να χτυπάει τη διαπλοκή, τη διαφθορά και την παντοδυναμία των αρπακτικών της αγοράς. Ένα μοντέλο που να διαθέτει πόρους για τον περιορισμό της φτώχειας και όχι για τη διάσωση των απατεώνων της χρηματοπιστωτικής αγοράς. Ένα μοντέλο με μηχανισμούς διασποράς του παραγόμενου πλούτου, ώστε να μετριαστεί η σημερινή απαράδεκτη εισοδηματική ανισότητα. Αν από το βήμα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στη Νέα Υόρκη ακουγόταν το σάλπισμα «πίσω στις ρίζες του σοσιαλισμού» και της ανθρωποκεντρικής οικονομικής πολιτικής, τότε η σύνοδος αυτή θα έμενε ιστορική και δεν θα περνούσε απαρατήρητη. Τότε θα υπήρχε η ελπίδα μιας ανάκαμψης. Όμως εκεί οι «σοσιαλιστές» ηγέτες δεν θέλησαν ή δεν βρήκαν το σθένος για κόντρα με το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, έστω και αν ψυχορραγεί. Αναλώθηκαν σε δημόσιες σχέσεις και σε φλυαρίες χωρίς ουσία. Έδειξαν να μην τους απασχολεί το επόμενο βήμα. Απολεσθείσα ευκαιρία για τον πρόεδρο Γιώργο Παπανδρέου.