ΜΗΠΩΣ ΤΟ 1821 ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΜΑΣ;

Ναι, ναι, γι’ αυτό το 1821 λέω, που κάθε 25 Μαρτίου απλώνουμε σημαίες και λάβαρα στα μπαλκόνια και βγαίνουμε στους δρόμους για να δούμε τα στρατά που παρελαύνουν για να συνεορτάσουμε, και πάντα με εθνική ομοψυχία, μηδέ και του κ. Αλαβάνου εξαιρουμένου, την απελευθέρωσή μας από τον τουρκικό ζυγό που τετρακόσια χρόνια μας είχε στο «σκάσε και κολυμπά».

Γι’ αυτό το 1821 είναι η απορία μου και η αμφιβολία μου μαζί. Για το αν δηλαδή τα πράγματα έγιναν έτσι ή μήπως, λέω τώρα εγώ, έκατσαν μερικοί παραμυθάδες, κάτι ο Παπαρηγόπουλος από τη μια, κάτι ο Μακρυγιάννης από την άλλη, κάτι ο Κόκκινος, κάτι ο Σκαρίμπας, κάτι μέχρι και ο Καραγάτσης με τον «Κοτζαμπάση του Καστρόπυργου», έβαλαν όλοι από ένα χέρι κι έφτιαξαν τον θρύλο, γιατί χωρίς θρύλους ένας λαός με τι να χορτάσει; Με τα μεταλλαγμένα αλλαντικά των σούπερ μάρκετ, να μη λέμε ό,τι θέλουμε. Και έτσι μας παραμυθιάσανε με το ζόρι, ότι αυτή είναι η ιστορία μας και «να πίνετε νερό στο όνομά της». Και γιατί να μην είναι έτσι, όταν έρχεται ένα κοτζάμ υπουργείο Παιδείας και σου λέει ότι η καταστροφή της Σμύρνης δεν ήταν ολοκαύτωμα, αλλά «συνωστισμός», και όποιος δεν το μάθει νεράκι, παίρνει μηδέν στην Ιστορία και δεν βλέπει απολυτήριο και άι σιχτίρ δηλαδή, και του υπουργείου που μορφώνει τα παιδιά μας και της μαντάμ που το ‘γραψε. Και δεν αποκλείεται, ξαναλέω τώρα εγώ, επειδή και την ξενομανία την έχουμε στη φύτρα μας, να τα έστειλαν όλα αυτά πακέτο και σε κανέναν Αλέξανδρο Δουμά, να το επεξεργαστεί λόγω μεγαλύτερης πείρας στα σοκαριστικά, και να έβαλε κι αυτός μερικά «σασπενσδιάρικα» (εκ του «σασπένς», αυτό δικό μου), όπως π.χ. το σούβλισμα του Αθανάσιου Διάκου, τις σαϊτανιές του Παπαφλέσσα, το αλισβερίσι των κοτζαμπασέων Μαυρομιχαλέων και άλλα τέτοια, και στη συνέχεια να το πήρε και κανένας άλλος αρχιπαραμυθάς και να το έφερε στα μέτρα μας, όπως γίνεται δηλαδή και στην τηλεόραση, που παίρνουν μια ξένη «πατάτα» σαν τη «Μαρία την άσχημη» και τη μαγειρεύουν στα γούστα μας.

Θα μου πεις ότι τότε δεν υπήρχε τηλεόραση. Εντάξει, δεν υπήρχε, αλλά το παραμύθιασμα ήταν πάντα το εθνικό μας φαγητό όπως η φασολάδα. Όπως ούτε και η Εθνική μας Ιστορία είναι ίσα κι όμοια με τη «Μαρία την άσχημη». Άμα όμως τις καλοεξετάσεις, θα δεις ότι κι αυτές σε πολλά επεισόδια είναι ίσες κι όμοιες και σε Μαρίες και σε ασχημίες.

Και οι απορίες μου για το τι είμαστε, ύστερα μάλιστα και από τις τελευταίες εξελίξεις, μεγαλώνουν και με την υποψία ότι το θρυλικό μας 1821 μάλλον ξεσκέπαστοι το είδαμε σε κάποιον ύπνο μας καλοκαιριάτικο…

ΒΙΒΛΙΑ ΚΛΗΡΟΝΟΜΩΝ
(…και αμαρτίες γονέων
εισπράττουσι τέκνα!)

Δύο «βιβλία κληρονόμων» κυκλοφόρησαν και τα χαρακτηρίζω έτσι, επειδή χωρίς τη συνηγορία των επιθέτων που κληρονόμησαν, δεν νομίζω πως θα παρουσίαζαν κανένα ενδιαφέρον, τουλάχιστον για το δεύτερο, ως προς το περιεχόμενο που προσφέρουν. Το πρώτο είναι της κ. Μαρίνας Καραγάτση και ονομάζεται «Το ευχαριστημένο – Οι δικοί μου άνθρωποι», με περιεχόμενο τις σχέσεις της με τον πατέρα της, τον Μ. Καραγάτση, στα νεανικά της χρόνια και στον φιλικό του κύκλο, που ήταν επίσης σπουδαίοι άνθρωποι, όπως ο Οδυσσέας Ελύτης και ο Ανδρέας Εμπειρίκος.

Με τρόπο άλλοτε τρυφερό και άλλοτε μάλλον σκληρό, περιγράφει τον χαρακτήρα του, όπως τον θυμάται, με τα προτερήματα και τα ελαττώματά του, στοιχεία ενδιαφέροντα, ιδιαίτερα για όσους τον γνώρισαν και που δικαιολογημένα μέχρι τώρα είναι (και είμαστε) φανατικοί αναγνώστες του.

Το δεύτερο είναι του γιου του Δημήτρη Παπαμιχαήλ και της Αλίκης Βουγιουκλάκη, που τιτλοφορείται «Έχω ένα μυστικό» και που φροντίζει με την ευσυνειδησία ενός κανονικού ωτακουστή να μην αφήσει μυστικό κανένα «μυστικό» από τη ζωή και την κρεβατοκάμαρα της διάσημης και πολυθαύμαστης μαμάς του.

Και που ο χωρίς κανένα λογοτεχνικό ενδιαφέρον τρόπος γραφής του (με τη συνεργασία, προφανώς καθ’ υπαγόρευση και άλλου συγγραφέα), έτσι που να θυμίζει μαθητική έκθεση της Α΄ Λυκείου, σε τίποτα δεν συνηγορεί για την έκδοσή του, εκτός βέβαια από την εκποίηση μιας κληρονομιάς που θα άξιζε περισσότερο σεβασμό.

Υπάρχουν βιβλία και «βιβλία» ή μάλλον βιβλία και βιβλιοειδή.

ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΣΑΧΛΑΣ
(… κι ακόμα είμαστε στην αρχή!)

Με τα πρώτα ψιλοβρόχια άρχισαν και οι αναμενόμενες τηλεκαταιγίδες, με όλη τη συνηθισμένη πληθωρική και κιτσογκλαμουράτη σάχλα που θα γεμίσει τις χειμωνιάτικες μέρες και νύχτες μας.

Συχνά και από το άγριο ξημέρωμα, όπου στο όνομα μιας πανταχού παρούσας ενημέρωσης, αλλά πολλές φορές και με απουσία μιας αυτοσυγκράτησης, σε σημείο που να το σκέφτεσαι αν πρέπει να βγεις από το σπίτι σου, βλέπεις, με την τσίμπλα στο μάτι ακόμα, έναν κύριο Αυτιά ν’ ακούει καταγγελίες για σημεία και τέρατα, αλλά και ως Ματιάς να βλέπει όλα τα δολίως τεκταινόμενα και ως Μυτιάς να οσφραίνεται εγκαίρως κάθε ύποπτη κυβερνητική δυσωδία.

Για να ακολουθήσουν όλα εκείνα τα απερίγραπτης τιποτολογίας πρωινάδικα με τους καφέδες, τις μελέτες και όλες εκείνες τις μελλοντολόγες που με τα ζώδια ως Μάγισσες του Σάχλεμ αρχίζουν, «να σε πω το μοίρα σου, καλέ, να σε πω το ριζικό σου», τα μεσημεριανάδικα με τις κουτσομπόλες αντίγραφα της παλιάς αυλής με τα μπουγαδόνερα και τα απογευματινάδικα με τα ψυχοερευνητικά της κάθε ψυχανώμαλης, έτσι που πολλές φορές νοσταλγείς την καλοκαιρινή ραστώνη, όταν χωρίς τύψεις και ενοχές, κλείναμε την τηλεόραση με όλο τον κίνδυνο να χάσουμε κάποιο έκτακτο δελτίο για τον πιθανό ανασχηματισμό της κυβέρνησης ή για τη νίκη μας σε κάποιο τουρνουά μπάσκετ, μήπως και ξεπλύνουμε την Ολυμπιακή μας ξεφτίλα της ντόπας στο Πεκίνο…

Ευτυχώς που στη διαρρεύσασα εβδομάδα είχαμε και τη «λαμπερή βάπτιση της Βαλέριας», ώστε να αναβαπτιστεί και το ελαφρώς μειωμένο ενδιαφέρον μας για την κάθε είδους κοσμικότητα, βλέποντας από τηλεοράσεως όλη την κλίμακα των εν ενεργεία επωνύμων, αφού δεν έλειψε ούτε ο κ. Φουστάνος.

Είμαστε σοβαρή χώρα, πρέπει να το παραδεχτούμε.

ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
(… σύμφωνα με την κυριακάτικη υπόσχεσή μας!)

Είναι για να θυμίζουμε στον υπουργό του Πολιτισμού μας, τον κ. Μιχάλη Λιάπη, που, όπως το ξαναείπαμε, αποτελεί αφελέστατη ελπίδα μας, να είναι το «μοναδικό ευήκοον ους για τα χρονίζοντα προβλήματα των ευγενών μας αθλημάτων».

Αφορμή μου δίνει σήμερα η επερώτηση της κ. Μαρίας Δαμανάκη, που σαν εκπρόσωπος Πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ, κατέθεσε επερώτηση στη Βουλή για τη διαφάνεια των ποσών, που μεταξύ άλλων είναι και εκείνα που εκταμιεύονται από τον κρατικό κορβανά για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης και που το θέμα δεν είναι αν τα ποσά είναι μεγάλα, από 8 μέχρι και 10 εκατομμύρια, αλλού είναι το θέμα.

Άλλωστε το έχουμε ξαναπεί, ο Πολιτισμός είναι ακριβή υπόθεση και χρειάζεται πολλά λεφτά για «να βγάλει μούρη», αλλιώς ξεχάστε τον και ν’ αλλάζουμε ομιλία.

Το θέμα είναι ΠΟΙΑ ΧΕΡΙΑ τα διαχειρίζονται και το πιο σπουδαίο το πώς αξιοποιούνται, γι’ αυτό και θα ξαναμιλήσουμε για τα ακατάλληλα πρόσωπα, που με την κομματική προτίμηση σκαρφαλώνουν στις κατάλληλες και υπεύθυνες πολυθρόνες. Και επειδή είμαστε πάλι στον μήνα του Κινηματογράφου, με «εορτάζοντες» το Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης και κατ’ ακολουθίαν το ομογάλακτο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, η επερώτηση της κ. Δαμανάκη και χρήσιμη είναι και επίκαιρη, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι και το κόμμα στο οποίο ανήκει η κ. Δαμανάκη, τον καιρό που ήταν κυβέρνηση «όλων των Ελλήνων», τα πολιτιστικά μας τα είχε τόσο πολύ δροσίσει, για να το θυμόμαστε με νοσταλγία.

Το θέμα όμως έχει ψωμί. Πολύ ψωμί. Γι’ αυτό και θα το «ξανακαρβελιάσουμε» και πάντα ως «ευγενές άθλημα» βεβαίως-βεβαίως!