Μεθοδεύεται ηρωική εξοδος
Η περιδίνηση στην οποία έχει περιέλθει η κυβέρνηση εξαιτίας των πολλαπλών και ποικίλλων σκανδάλων σε συνδυασμό με τη γενικότερη αποτυχία της στους κρίσιμους τομείς της οικονομίας, της Παιδείας, της αδυναμίας να αντιμετωπίσει στοιχειωδώς τα προβλήματα της καθημερινότητας, δεν έχει περιθώρια μακράς επιβίωσης. Επίσης, το γεγονός ότι η κυβέρνηση, παρά τις καλές της προθέσεις, αδυνατεί να χειριστεί εθνωφελώς τα μεγάλα ανοικτά εθνικά ζητήματα (Κυπριακό, Σκοπιανό, Ελληνοτουρκικές σχέσεις) καθιστά ανυπέρβλητα τα κυβερνητικά αδιέξοδα. Όλες αυτές οι αρνητικές για την κυβέρνηση και τη ΝΔ εξελίξεις έχουν κατά κύριο λόγο οδηγήσει στην αμφισβήτηση από την πλειοψηφία του λαού της πολιτικής της ηγεμονίας, όπως δείχνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, μια ηγεμονία που είναι δύσκολο να ανακτηθεί. Στην αμφισβήτηση προστίθεται μέρα με τη μέρα και ο κίνδυνος να απολέσει στη Βουλή τη δεδηλωμένη, μια απώλεια η οποία μπορεί να οδηγήσει σε εξελίξεις, ο χειρισμός των οποίων μπορεί να περιέλθει σε άλλες πολιτικές δυνάμεις, πέρα και έξω από τον έλεγχο της κυβέρνησης. Για να αποκλείσει και αυτόν τον κίνδυνο η κυβέρνηση δεν έχει άλλον δρόμο από το να χρησιμοποιήσει την «έξοδο κινδύνου» η οποία δεν είναι άλλη από τις πρόωρες εκλογές υπό την προϋπόθεση ότι προηγουμένως θα αναστρέψει το δυσμενές γι’ αυτήν κλίμα με την ηρωοποίηση του πρωθυπουργού. Αυτή η ηρωοποίηση απαιτεί μεθόδευση, μια μεθόδευση η οποία θα «καταλογίζει» ευθύνες σε «υπονομευτές» και σε «άλλα σχέδια» στα οποία έγινε σχετική αναφορά στην Κεντρική Επιτροπή από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, αλλά και σε νταβατζήδες, σκοτεινές δυνάμεις, γιατί όχι και στον ξένο παράγοντα -τον οποίο ο γράφων δεν θεωρεί αμέτοχο- αν ληφθεί υπόψη ότι έχει ενοχληθεί από το άνοιγμα της κυβέρνησης σε ορισμένους τομείς των εξωτερικών μας σχέσεων (ενεργειακή πολιτική κ.λπ. σε συνδυασμό και με τις διαφαινόμενες ανακατατάξεις και τους νέους προσανατολισμούς). Εν όψει αυτών των νέων τεκμαιρόμενων εξελίξεων στο ευρύτερο ευρωατλαντικό πεδίο, είναι πιθανό να συμβεί εκείνο που έχουμε υποστηρίξει από το 1999, δηλαδή την κατηγοριοποίηση κομματικών σχημάτων σε ευρωπαϊστές ή ατλαντιστές με αποτέλεσμα τη διαμόρφωση ενός άλλου πολιτικού κλίματος, ιδιαίτερα επικίνδυνου για την πορεία του τόπου.
Πρόγευση ενός τέτοιου κλίματος μπορεί να προκύψει και με τις αιφνιδιαστικές εκλογές. Ανεξαρτήτως όμως μιας τέτοιας πρόγευσης, η μεθοδευμένη «ηρωοποίηση» του πρωθυπουργού, αποδιδόμενη σε δήθεν δυνάμεις που αντιστρατεύονται τα συμφέροντα του λαού και του έθνους, στοχεύει στη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση της εκλογικής της βάσης, μια συσπείρωση που μπορεί να την οδηγήσει υπό ορισμένες προϋποθέσεις ακόμα και στην κυβερνητική αυτοδυναμία. Εκτός αν υπάρξει «λύση από την παρούσα Βουλή» με τη στήριξη «συγγενούς κόμματος». Και να μην ξεχνάμε ότι, εκτός από ψήφο εμπιστοσύνης, υπάρχει και η ψήφος ανοχής. Εν όψει αυτού, για τα κόμματα της προοδευτικής αντιπολίτευσης, αν πράγματι πιστεύουν στην ανάγκη μιας άλλης φιλολαϊκής και κοινωνικής πολιτικής, ο δρόμος είναι κοινός, είναι ένας, δεν είναι ξεχωριστός για το καθένα. Και αυτός υπαγορεύεται από το γεγονός ότι ο νόμος που ευνοεί τον συνασπισμό κομμάτων θα ισχύσει για τελευταία φορά στις προσεχείς εκλογές. Και θα είναι κρίμα να χαθεί αυτή η τελευταία ευκαιρία.