… Και η χώρα παραδέρνει στον «αστερισμό Δαϊλάκη»

Η «Κατάρα της Οικογένειας των Ατρειδών», κάποιοι διατείνονται και εκείνης των «Λαβδακιδών», επισκιάζει και πάλι την πολιτική ζωή, μεσούσης της θύελλας της Παγκόσμιας Οικονομικής Κρίσης! Και η Χώρα παραδέρνει στον «αστερισμό Δαϊλάκη».

Ο πρώτος σε δημοφιλία βουλευτής Δράμας, διακινούμενος στην παράδοση όπως διαγράφεται στο πόνημα του Γάλλου συγγραφέα, Έντμοντ Αμπού «Οι βασιλείς των Ορέων», πίστεψε ότι εμφανιζόμενος στην πράξη «υπερασπιστής» των αδυνάτων (διαθέτει το βουλευτικό αυτοκίνητό του για την εξυπηρέτηση των μαθητών με Ειδικές Ανάγκες του νομού του, ή την αποπλήρωση χρεών Χήρας γυναικός με πολυμελή οικογένεια ανηλίκων προκειμένου να αποφύγει τον εκπλειστηριασμό της πτωχικής οικίας της και άλλα παρόμοια) εκπληροί τον ρόλο του ως «Εκπροσώπου του Έθνους»!

Δυστυχώς για τον βουλευτή Δράμας… Αγνόησε τις προ ογδόντα ετών συμβουλές του θεόπικρου Αγγλοϊρλανδού συγγραφέα, Μπέρναρ Σω: «Το πρόβλημα για τις Κοινωνίες είναι όχι να υπάρχουν Καλοί Σαμαρείτες, αλλά να μην υπάρχουν ληστές»…

Και το κυριότερο: Παράβλεψε το Πυθαγόρειο Δόγμα, «Αυτός έφα», πάνω στο οποίο έχει οικοδομηθεί η πρωθυπουργοκεντρική Γ’ Ελληνική Δημοκρατία. Προφανώς στις ενέργειές του επηρεάσθηκε από το Συνταγματικό επίταγμα «Ο βουλευτής εκφράζει το Έθνος»…

Διέλαθε της προσοχής του, όμως, η αντικειμενική πραγματικότητα, δηλαδή του τρόπου με τον οποίο το Ιερατείο υπερασπίζεται το «Πυθαγόρειο Δόγμα» και το ηχομονωτικό πλέγμα με το οποίο το περιβάλλει, ώστε να καθίσταται «Άβατο» και να μην εισχωρεί μέχρι αυτού η ενοχλητική ηχώ της Κοινωνίας.

Παράλληλα στον βουλευτή Δράμας, αποσυνάγωγο πλέον, εντοπίζονται και στοιχεία που ανάγονται στη σφαίρα των ερμηνειών του Φρόιντ ή της λαϊκής θυμοσοφίας των χρόνων της Οθωμανοκρατίας, «σφάξε με, πασά μου, για ν’ αγιάσω»…

Το «επεισόδιο Δαϊλάκη» αντανακλά στην παρούσα πολιτική συγκυρία το «είδωλο» της Συντηρητικής Παράταξης, αλλά περιγράφει ευρύτερα και την Παθογένεια του ελληνικού πολιτικού συστήματος, το οποίο, κι ενώ ο 21ος αιώνας συμπληρώνει, σχεδόν, την πρώτη δεκαετία του, συνεχίζει να διακινείται στα πλαίσια του «Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού», σύμφωνα με τον οποίο το «Ιερατείο» κατέχει τη «Μοναδική Αλήθεια» και επομένως οι «Αιρετικοί» αποστέλλονται στο «Πυρ το εξώτερον…»!

Το «Επεισόδιο Δαϊλάκη» περιγράφει επιπλέον ότι τα εν Ελλάδι «αστικά» κόμματα -ο όρος εδώ κατ’ ευφημισμόν- αποτελούν «ενώσεις προσώπων, υπό έναν αρχηγό παντεπόπτη και παντογνώστη και έχοντα το δεσμείν και λύειν επί των μελών του»… Η κοινή ιδεολογία, η δημοκρατική οργάνωση και οι σταθερές αρχές αποτελούν «προϊόντα εν ανεπαρκεία», το δε «Εγωϊστικό» στοιχείο, στην έννοια το «Γόητρο του Αρχηγού», επικυριαρχεί κάθε άλλης έννοιας…

Και ακριβώς το στοιχείο αυτό εκμεταλλεύονται οι «Ηρακλείς του Στέμματος», απομονώνουν μέσω των «φίλτρων», που ακούουν στο όνομα «γραμματείς», «διευθυντές γραφείων», «στενοί συνεργάτες του Προέδρου», τους επικεφαλής των Κομματικών σχηματισμών (πρωθυπουργούς, αρχηγούς κομμάτων) και επιδιώκουν να εμφυσήσουν σ’ αυτούς – στις περισσότερες των περιπτώσεων το κατορθώνουν- τη «δική τους πραγματικότητα», και όχι βεβαίως, την αντικειμενική πραγματικότητα…

Οι «Ηρακλείς του Στέμματος», στη συνέχεια και εν ονόματι του …»Στέμματος», πάντοτε, υφαίνουν το δικό τους, ιδιοτελές δίχτυ συμφερόντων. Διαμορφώνουν «κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους» το «Σύστημά» τους (υμνογράφοι, «παποράκια γραμμής», πελατειακό κύκλωμα σε θέσεις του Δημοσίου ή των ΜΜΕ, οικονομικής και πολιτικής σπουδαιότητας) και κατ’ αυτόν τον τρόπο η Πολιτική καθίσταται επιφαινόμενο και όχι η Ουσία του Κυβερνάν… Η κοινωνία εθίζεται ή καταβάλλεται προσπάθεια να εθισθεί, στην επιδίωξη του Ιδιοτελούς. Και το καταστροφικότερο: Να υποτιμά την αξιοκρατία, την ευθυκρισία, την εντιμότητα!

Υποκρυπτόμενος στόχος των «Ηρακλέων», η ουδετεροποίηση της Κοινωνίας. Και μάλιστα στην ευθεία της παρατήρησης της Φιλοσόφου Χάννας Άρεντ, «πολιτικά ουδέτερες μάζες μπορούν εύκολα ν’ αποτελέσουν την πλειοψηφία σε μία δημοκρατική χώρα», ενώ κατά την έκφραση του Μαξίμ Γκόρκι, «ένα μεγάλο μαλθακό σώμα, που δεν έχει πολιτική αγωγή, είναι σχεδόν ανεπίδεκτο για ιδέες ευγενείς ικανές να εξευγενίσουν τη δράση».

Αν και δεν μπορεί κανείς να αναγνωρίσει στους «Ηρακλείς» αρχαιομάθεια, εντούτοις από αυτοσυντήρηση εναρμονίζουν την τακτική τους με την αρνητική απόφανση του Σωκράτη: «… είναι αδύνατο να ασκείς πολιτική και παρ’ όλα αυτά να συνεχίσεις να λες την αλήθεια και να είσαι δίκαιος…»

Η Πολιτική Ηγεσία αυτού του τόπου διά φραγγελίου προς ίδιο όφελος πολιτικής υστεροφημίας ας εκδιώξει τους «Ηρακλείς» και ας εγκύψει στη δοκιμασμένη στη διαδρομή δυόμισι χιλιάδων χρόνων Αλήθεια: «Το της Πόλης όλης ήθος ομοιούται τοις άρχουσι»…