Η επάνοδος της Ρωσίας και εμείς

Είναι φαινόμενο ενδημικό, που συνδέεται με όλες τις εκφάνσεις της ζωής και διαμορφώθηκε στη διαδρομή των τελευταίων σαράντα ετών.

Πρόκειται για μια κρίση θεσμών, ιδεών, τρόπων ζωής, ακόμη και διανθρώπινων σχέσεων και συμπεριφορών, επομένως για μια κρίση βαθύτατα κοινωνική, της οποίας η κορύφωση εκφράζεται σε πολιτικό επίπεδο.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι «ουδείς αναμάρτητος», κανείς δεν μπορεί να αποσείει κάθε προσωπική του ευθύνη και να παριστάνει τον υπεράνω πάσης υποψίας τιμητή των ηγεσιών: πολιτικών, πνευματικών, εκπαιδευτικών, οικονομικών, κοινωνικών κ.ο.κ. Κανείς, και ιδιαίτερα όχι τα ΜΜΕ, που στη συντριπτική τους πλειονότητα προάγουν μια πορνική αντίληψη της ζωής, διαστρέφουν ή αποκρύπτουν την αλήθεια, καταστρέφουν τη γλώσσα και διαμορφώνουν αλητοειδή πρότυπα συμπεριφοράς.

Υπάρχει αναμφισβήτητα διαφθορά, αλλά πού εντοπίζεται η ευθύνη και πώς ερμηνεύεται -συνολικά και όχι μερικευμένα και περιστασιακά- η αδιάκοπη ανακύκλωσή της;

Η Siemens, ο Βουλγαράκης, το Βατοπέδι συνιστούν πυώδη αποστήματα, που πρέπει να καυτηριαστούν με τον πιο ριζικό τρόπο. Όμως αυτό δεν σημαίνει -όπως δυστυχώς συμβαίνει- να αγνοούνται ή να υποβαθμίζονται τα καίρια εθνικά θέματα ζωής ή θανάτου, τα θέματα ύπαρξης ή θανάτου, τα θέματα ύπαρξης και μέλλοντος του ελληνικού λαού: το Αιγαίο και η Κύπρος, η Μακεδονία και η Θράκη.

Έτσι έχουμε φτάσει στο σημείο ο κ. Παπανδρέου να μπορεί, σ’ έναν παροξυσμό παροχολογίας στη Θεσσαλονίκη, να λέει ότι θα αντλήσει τα μέσα για την άσκηση της κοινωνικής του πολιτικής από τη μείωση των στρατιωτικών δαπανών… Και να μην ιδρώνει το αφτί κανενός.

***

Με τον τρόπο αυτό ο μέσος άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται τα μεγάλα διακυβεύματα της εποχής. Δεν αντιλαμβάνεται ότι ζούμε σε εποχή παγκόσμιων ανακατατάξεων καθοριστικής σημασίας και εμβέλειας για το μέλλον κάθε χώρας.

Η εξωτερική πολιτική δεν είναι «πάρεργο και παραλειπόμενο», όπως την αντιμετωπίζουν τα περισσότερα ΜΜΕ, αλλά συνιστά καίριας σημασίας επιλογή, που θα καθορίσει το μέλλον μας.

Αν στην τελευταία δεκαετία του 20ού αιώνα η αποφασιστική παράμετρος των παγκόσμιων εξελίξεων ήταν η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, η αποφασιστική παράμετρος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα είναι η πλησίστια επάνοδος της Ρωσίας στην παγκόσμια πολιτική σκηνή, σε συνδυασμό με τις αλλεπάλληλες ήττες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή, στην Ασία και, κατά κύριο λόγο, στη Λατινική Αμερική.

Η Ρωσία ξεπέρασε τη φάση της μεγάλης σύγχυσης και ταπείνωσης, όπου την είχε καταδικάσει η πολιτική των ανοιχτών θυρών και του ξεπουλήματος, η πολιτική ενός νόθου εκδημοκρατισμού και μιας ληστρικής καπιταλιστικοποίησης, η πολιτική των εξωμοτών Γκορμπατσόφ και Γέλτσιν. Την ξεπέρασε και αναδείχτηκε σε πρωταγωνιστικό παράγοντα -πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό- των παγκόσμιων πραγμάτων.

Πόλος συσπείρωσης όλων των λαών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, είναι πλέον έτοιμη να συμφιλιωθεί και να συνεργαστεί με όλες τις χώρες που βρίσκονταν στην άλλη πλευρά στην περίοδο του ψυχρού πολέμου.

Αυτό ανησυχεί βαθύτατα τους Αμερικανούς, διότι ανατρέπει ριζικά τη μονολιθική λογική των αντίπαλων στρατοπέδων και της αντιπαράθεσης από την οποία εκτρέφεται ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός. Ειρηνική συνύπαρξη είναι ό,τι χειρότερο για το αμερικανικό οικονομικό-πολιτικό κατεστημένο, που ζει και συντηρείται με το φάντασμα μιας αιωρούμενης απειλής κατά του δυτικού κόσμου και των αξιών του.

Το φάντασμα αυτό, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, ήταν η υπαρκτή αλλά και η ανύπαρκτη τρομοκρατία. Όπως είπε κάποτε ένας εκπρόσωπος των «γερακιών» της Ουάσινγκτον, «κι αν δεν είχε υπάρξει η 11η Σεπτεμβρίου, θα έπρεπε να την εφεύρουμε». Σήμερα η άλλη όψη του φαντάσματος είναι η νέα Ρωσία, η οποία πρέπει να τεθεί υπό έλεγχο και να κυκλωθεί. Διεύρυνση του ΝΑΤΟ λοιπόν, πυρηνική «ομπρέλα» στην Τσεχία και την Πολωνία, βάσεις εξόρμησης στα Σκόπια και στο Κόσοβο, δημιουργίας μεγάλης Αλβανίας στα Βαλκάνια κ.λπ. κ.λπ.

***

Την πορεία αυτή δεν την ακολούθησε η Ελλάδα και αυτό οφείλεται -κάτι που πρέπει να αναγνωρισθεί απ’ όλους- στην εξωτερική πολιτική που χάραξε ο Καραμανλής. Μια πολιτική ανοίγματος προς τη Ρωσία με άξονα το ενεργειακό και ευρύτατες εμπορικές ανταλλαγές, αλλά και συμπαραγωγή και προμήθεια οπλικών συστημάτων και πολεμικού υλικού. Πολιτική επίσης που εμμένει στη διατήρηση της εδαφικής ακεραιότητας των χωρών της Βαλκανικής και αποστασιοποιείται από την κύκλωση της Ρωσίας.

Για πρώτη φορά με τα βήματα αυτά η Ελλάδα υπερβαίνει την πολιτική της υποτέλειας και δημιουργεί ισχυρά διπλωματικά ερείσματα για την προστασία των συνόρων της, ενώ ταυτόχρονα αποκομίζει σοβαρά οικονομικά οφέλη, όχι μόνο από τους αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου, αλλά και από τη διάθεση των αγροτικών προϊόντων της στην αχανή ρωσική αγορά.

Αυξάνεται παράλληλα και το ευρωπαϊκό κύρος της χώρας που γίνεται ενεργειακός κόμβος προς την Ευρώπη.

***

Σημαίνει αυτό άραγε πώς η Ελλάδα «αφίσταται» του δυτικού της προσανατολισμού; Όχι βέβαια, αλλά δημιουργείται ρήγμα σ’ ένα καθεστώς υποτέλειας που κράτησε σχεδόν εξήντα χρόνια και διαμορφώνεται ένα πρότυπο για άλλες χώρες με συντηρητικά καθεστώτα.

Αυτό φυσικά έχει έντονα ανησυχήσει τους Αμερικανούς, οι οποίοι τόλμησαν διά στόματος του βοηθού γενικού γραμματέα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, αρμόδιου για Καύκασο, Ενέργεια και Κύπρο, Ματ Μπράιζα, όχι μόνον να μας επιπλήξουν αλλά και να μας υποδείξουν σε αυστηρό τόνο διακοπή των φιλικών μας σχέσεων και επαφών με τη Ρωσία. Δεν θα τολμούσαν βέβαια να κάνουν κάτι τέτοιο με την Τουρκία, που έχει αναπτύξει φιλικές σχέσεις και κάνει επενδύσεις στη Ρωσία, από την οποία και προμηθεύεται ό,τι στρατιωτικό υλικό η χώρα αυτή δέχεται να της πουλήσει.

Γιατί δεν θα τολμούσαν οι Αμερικανοί να παρέμβουν; Διότι η Τουρκία είναι μια χώρα που πάντοτε άσκησε ανεξάρτητη εθνική πολιτική, δεν διετέλεσε ποτέ υπό καθεστώς υποτέλειας, δεν δέχτηκε ποτέ την παρουσία ενός πράκτορα μυστικοσυμβούλου τύπου Ρόντου στο υπουργείο των Εξωτερικών όπως έκανε ο κ. Παπανδρέου.

Η Ελλάδα όμως του Νταβός, του Ελσίνκι, της Μαδρίτης, των Υμίων, των επονείδιστων διαπραγματεύσεων για το σχέδιο Ανάν να τολμήσει να σηκώσει κεφάλι; Απαράδεκτο!

***

Η Ελλάδα προδόθηκε και πουλήθηκε από τους μεγάλους «φίλους» και «συμμάχους» της κατά συρροήν και κατ’ επανάληψιν, διότι ακριβώς είχε ακολουθήσει την πολιτική της υποταγής και της υποτέλειας.

Πουλήθηκε στο Αιγαίο και την Κύπρο, πουλήθηκε με το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, πουλήθηκε με τους αμερικανικής κοπής και ραφής χάρτες των «γκρίζων ζωνών», πουλήθηκε με την κατευθυνόμενη προπαγάνδα για την ύπαρξη δήθεν ισχυρής τουρκικής μειονότητας -την οποία, υποτίθεται, καταπιέζουμε- στη βόρεια Ελλάδα, πουλήθηκε με την προώθηση, άνευ όρων, της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας στη ΕΕ, πουλήθηκε… πουλήθηκε.

Με το άνοιγμα προς τη Ρωσία αλλάζουν οι όροι του παιχνιδιού, η χώρα παύει να είναι δορυφόρος και απλό ενεργούμενο της αμερικανικής πολιτικής, παύει να κατευθύνεται από την αμερικανική πρεσβεία και τους διάφορους τοποτηρητές τύπου Πιουριφόι!

Γι’ αυτό και επιχειρείται από τους Αμερικανούς η πρόκληση πολιτικής αστάθειας και αβεβαιότητας με τελικό στόχο την ανατροπή του κ. Καραμανλή.

Ερωτάται αν αυτό το έχουν συνειδητοποιήσει τα νεοδημοκρατικά εκείνα ανθρωπάκια που μολύνουν την πολιτική ατμόσφαιρα με τις ατασθαλίες και τις ευτέλειές τους, οι πράσινοι κεκράκτες που αδημονούν να επανέλθουν στην εξουσία, οι όποιοι προοδευτικοί ή υπερεθνικόφρονες ψαρεύουν στα θολά νερά;

***

Πρέπει επιτέλους να καταλάβουν οι ορθοφρονούντες σ’ αυτήν τη χώρα ότι το νευραλγικό θέμα δεν είναι η Νέα Δημοκρατία ή το ΠΑΣΟΚ. Είναι η εμπέδωση μιας ανεξάρτητης εθνικής εξωτερικής πολιτικής ή η συνέχιση της πολιτικής της υποτέλειας.

Επ’ αυτού οφείλουν οι πάντες, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, να δεσμευτούν δημόσια, πριν απ’ όλα και χωρίς υπεκφυγές, κατά τρόπο ρητό και απερίφραστο.