Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΤΑΧΕΙΑ ΑΠΟΣΑΘΡΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
Πάντως «παρέλαση θα κάνει» η κυβέρνηση. Δεν την παίρνει ο χρόνος να πάει σε εκλογές, υπάρχει και ο Νοέμβριος. Αν σκεφτόμασταν θεσμικά, θα λέγαμε μπα, αποκλείεται, διότι δεν υπάρχει κυβέρνηση που θα φερθεί τόσο επιπόλαια, να πάει δηλαδή σε εκλογές έχοντας μπροστά της ψήφιση προϋπολογισμού, δεν είθισται να επιλέγει καμία κυβέρνηση τέτοιες τακτικές που υπερβαίνουν τον απλό πολιτικό εκβιασμό του στυλ ψηφίστε με διότι κινδυνεύει η Ελλάδα, η οικονομία, ο καπιταλισμός, η Κύπρος, τα Βαλκάνια και ό,τι άλλο θέλετε. Αυτό, η έγκριση του προϋπολογισμού από τη Βουλή, είναι μια πολύ σαφής και συγκεκριμένη διαδικασία που χωρίς αυτήν δεν κυβερνιέται ο τόπος.
Θα πει κανείς, υπάρχει και η εκδοχή της ψήφισης του προϋπολογισμού κομματιαστά, με δωδεκατημόρια, κάτι που είχε γίνει επί Οικουμενικής τέλος του 1989 αρχές του 1990, όταν δεν συμφωνούσαν μεταξύ τους τα κόμματα και επέλεξαν να ψηφίζουν ανά μήνα προϋπολογισμό μέχρι να πάνε σε εκλογές, όπως τελικώς έγινε τον Απρίλιο του 1990. Τότε όμως τελούσαμε σε «ειδικό πολιτικό καθεστώς», με το ΠΑΣΟΚ και τον φυσικό του ηγέτη κατηγορούμενο από τη Νέα Δημοκρατία και τον (αν είναι ποτέ δυνατόν, κι όμως έγινε κι αυτό!) Κων. Μητσοτάκη, το ΚΚΕ και την ανανεωτική Αριστερά, που συνέπηξαν τον Συνασπισμό με ηγεσία υπό το δίδυμο Χαρ. Φλωράκη – Λεων. Κύρκου. «Πάκτο α λα γριέγα», σύμφωνο α λα ελληνικά, όπως το ονόμασαν οι Ισπανοί θέλοντας να επισημάνουν το μοναδικό του πράγματος στον κόσμο, να κυβερνούν οι δεξιοί με τους κομμουνιστές προκειμένου να διαλύσουν τους σοσιαλιστές. Λίγο μετά τη συγκυβέρνηση, ο αείμνηστος Ανδρέας Γ. Παπανδρέου με μια από τις μοναδικές του κινήσεις που συνιστούν μαθήματα πολιτικής έκανε ματ στους πρωταγωνιστές τής εναντίον του συμμαχίας αποφασίζοντας να πάρει μέρος στην «κοινή διακυβέρνηση» οδηγώντας το ΠΑΣΟΚ σε συμμετοχή στην κυβέρνηση! Σε μια κυβέρνηση που είχε δημιουργηθεί με στόχο την εξόντωσή του.
Το «οικουμενικό σχήμα» κατάφερε να ζήσει λίγους μήνες και να δώσει στη συνέχεια τη σκυτάλη στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, που προέκυψε ως φυσιολογικό αποτέλεσμα. Τώρα όμως δεν έχουμε συγκυβέρνηση, δεν έχουμε οικουμενική, ούτε υπάρχει κανένα «πρότζεκτ εξόντωσης» πολιτικού σχήματος και ηγέτη, όπως συνέβαινε τότε με το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Έτσι η προοπτική των «δωδεκατημόριων» θα πρέπει να εγκαταλειφθεί, μια και δεν υπάρχει αποχρών λόγος για την εφαρμογή της. Θα πρέπει να συμβεί κάτι πολύ σοβαρό για να μην ψηφιστεί κανονικά ο προϋπολογισμός (λίγο πριν από τα Χριστούγεννα) και επειδή έχει γίνει πολύς λόγος για εκλογές και για 152 βουλευτές που είναι 151, ίσως και 149, άρα μπορεί να πέσει η κυβέρνηση οποιαδήποτε στιγμή κ.λπ. Μάλλον δεν θα πιστέψει κανείς το εθνικό ή έκτακτο πρόβλημα που θα επικαλεστεί (αν το κάνει) ο πρωθυπουργός. Ακόμα κι αν υπάρχει. Το πρόβλημα για τον πρωθυπουργό είναι ότι έχει εμπλακεί ανεπανόρθωτα σ’ ένα αδιέξοδο παιχνίδι μικροπολιτικής και κάλυψης στελεχών του προκειμένου να προστατέψει την εικόνα της κυβέρνησης. Προκειμένου δηλαδή να δείξει ότι όλα τα περί σκανδάλων είναι κακές φήμες σπαρμένες από πολιτικούς και άλλους εχθρούς της Νέας Δημοκρατίας. Όταν όμως αποδεικνύεται ότι δεν είναι καθόλου έτσι, όταν αρχίζει και πλανιέται η κακή αίσθηση πάνω από το κόμμα του και την κυβέρνηση, δεν είναι αρκετή (πλέον) η δική του ομπρέλα για να καλύψει αποτελεσματικά όσα μέχρι πριν από λίγο καιρό καλύπτονταν.
Είναι πιθανόν ο πρωθυπουργός να έχει περιέλθει στη δυσχερή κατάσταση της μη ύπαρξης πολιτικών επιλογών, παρά μόνο της επιλογής του χρόνου που θα κάνει τις πολυσυζητημένες και γι’ αυτό μάλλον «καμένες» εκλογές. Αν είναι έτσι θα πρέπει να φροντίσει για την τύχη του έργου που αφήνει ως ηγέτης και λιγότερο για την τύχη τού ενός ή του άλλου συνεργάτη του. Οι οποίοι στο κάτω κάτω είναι ενήλικες και έχουν κάνει συνειδητά τις επιλογές τους. Ίσως όλα αυτά να φανούν σύντομα, πολύ πιο σύντομα απ’ όσο φανταζόμαστε. Ακόμα κι από όσο φαντάζεται και ο ίδιος ο πρωθυπουργός.