Την ξεφτίλα έχουμε βάλει προτεραιότητα!
// Από «Μπακαλόγατος» στον «Ηλία του 16ου»! Το πείραμα στο θέατρο πέτυχε! Και οι πιο δύσπιστοι αλλά και οι κακεντρεχείς δεν είχαν να πουν τίποτα… Η ταινία όμως πιστεύω ότι είναι ένα εγχείρημα πιο δύσκολο. Η σύγκριση γίνεται πια στο ίδιο γήπεδο… Έτσι δεν είναι; Αυτό σας φοβίζει;
«Εγώ δεν το σκέφτομαι έτσι, ότι θα με συγκρίνουν για μια ακόμη φορά με τον Χατζηχρήστο! Περνά από το μυαλό μου ότι σίγουρα κάποιοι θα το κάνουν, αλλά αυτό θα μου δημιουργήσει μεγαλύτερα εμπόδια για να βγάλω τη δουλειά μου, όπως θα ήθελα να τη βγάλω. Θα με πάει πίσω αυτή η σκέψη! Τι να σας πω; Ας δείτε το αποτέλεσμα στην οθόνη, ας γίνει η δουλειά και μετά ας πέσουν οι τουφεκιές… Ό,τι προκύψει! Αυτό είναι το παιχνίδι. Και η σύγκριση είναι μέσα στο παιχνίδι. Άλλα έδωσε ο Χατζηχρήστος, αλλά θα δώσει ο Φιλιππίδης. Και αυτό το λέω χωρίς κομπασμό. O κάθε ηθοποιός δίνει το στίγμα του. Και ο Χατζηχρήστος και εγώ είμαστε αγαπημένοι ηθοποιοί. Δεν θέλω να επιδείξω μετριοφροσύνη, αλλά ειλικρίνεια!».
// Πολλοί σας θεωρούν τον κωμικό της εποχής μας και ότι αν ζούσατε στην εποχή του Φωτόπουλου, του Χατζηχρήστου, του Ηλιόπουλου θα ήσασταν εφάμιλλός τους. Αυτοί όμως έζησαν σε άλλες εποχές, αθώες, που δημιουργούσαν μύθους…
«Oι ηθοποιοί αυτοί γίνονταν γνωστοί μόνο από το θέατρο! Αυτό ήταν μεγάλη υπόθεση. Ο κόσμος πήγαινε και τους έβλεπε στο θέατρο. Πλήρωνε! Σήμερα ο ηθοποιός γίνεται γνωστός μέσα από την τηλεόραση. Μπαίνει στο σπίτι του άλλου δωρεάν. Άρα αυτομάτως του γίνεται ένα οικείο πρόσωπο. Καθημερινό. Πού να συντηρηθεί ο μύθος; Ακόμη και τον κινηματογράφο, που αναφέρεται στη μάζα, πάλι τον πληρώνεις. Η τηλεόραση είναι μεγάλη ιστορία, αλλά δεν μπορούμε να συγκρίνουμε ανθρώπους που έφυγαν από τη ζωή και άφησαν ιστορία με ανθρώπους που παίζουν σήμερα στο θέατρο. Δεν συγκρίνονται τα μεγέθη. Αυτός που ζει, τώρα δημιουργεί…».
// Το κοινό την καταλαβαίνει αυτήν τη διαφορά;
«Δεν ξεχωρίζει το κοινό τους σπουδαίους ηθοποιούς; Φυσικά και το κάνει! Εγώ το διαπιστώνω καθημερινά στο θέατρο. Το κοινό βλέπει πολλά πράγματα, ενημερώνεται πολύ, αλλά εκτιμά ακόμα πιο λίγα! Τον κόσμο δεν τον κοροϊδεύεις εύκολα. Ο κόσμος -και το είδαμε αυτό πρόσφατα στην Επίδαυρο- μπορεί και να θυμώσει αν δει κάτι που τον απαξιώνει ως θεατή. Το θέατρο είναι ζωντανή επικοινωνία! Και ο ηθοποιός, ο έξυπνος ηθοποιός, θα πρέπει να μην παρεξηγηθεί, αλλά να τον ακούσει. Το ζήτημα στο θέατρο είναι η επικοινωνία!».
// Δικαιώνετε, λοιπόν, το κοινό της Επιδαύρου…
«Η Επίδαυρος είναι πολύ σημαντικός χώρος για την ιστορία μας εδώ και αιώνες. Ο κόσμος δεν πάει στην Επίδαυρο για τα αρχαία της. Πάει για να δει θέατρο. Λόγο! Η Επίδαυρος είναι το κέντρο του θεάτρου! Κάποιοι όμως μας έχουν πετάξει από το κέντρο και φέρνουν άλλους καλύτερους από το εξωτερικό…».
// Με την τηλεόραση ο ηθοποιός επικοινωνεί;
«Η τηλεόραση προσφέρει πολύ καλές στιγμές επικοινωνίας με το κοινό και οι καλύτερες είναι στα σίριαλ. Η τηλεόραση δεν είναι οι πρωινές εκπομπές, τα μεσημεριανά κουτσομπολιά… Η πιο σημαντική στιγμή της τηλεόρασης είναι η βραδινή ζώνη. Πώς δεν υπάρχει τηλεοπτικό τοπίο; 1.500.000 άνθρωποι βλέπουν το βράδυ ελληνικές σειρές. Πόσοι παρακολουθούν πρωινές εκπομπές; 100.000 άνθρωποι! Ο ηθοποιός λοιπόν είναι πολύ σημαντικός για την τηλεόραση».
// Είναι αδηφάγος ο χώρος της σόου μπιζ;
«Ο χώρος του θεάματος είναι καταρχήν αδηφάγος γιατί έχει να κάνει με το επίκαιρο. Είναι σαν την εφημερίδα. Αυτό που πουλάει, αυτό θα δώσουμε. Σ’ αυτό το κυνήγι της επικαιρότητας αγνοούμε όμως τις διαχρονικές αξίες. Κάποιοι άνθρωποι που δεν κάνουν σήμερα ντόρο, έκαναν για πολλά χρόνια επιτυχίες στο παρελθόν. Γιατί τους ξεχνάμε; Ο Σταύρος Παράβας πέθανε με το μαράζι να ξαναβγεί στο σανίδι. Γιατί όσοι είμαστε στα πάνω μας σήμερα ξεχάσαμε τον Σταύρο; Και εμείς θα ‘ρθουμε στο σημείο του Σταύρου! Γιατί σκοτώνουμε συναδέλφους πριν πεθάνουν;».
// Εσείς τι θυσίες έχετε κάνει για το θέατρο;
«Είναι ανάγκη να τα πω; Έχω περάσει και χρονιές πολύ δύσκολες, αλλά δεν το βάζω κάτω. Είμαι πολύ τυχερός! Να το γράψεις αυτό! Κάνω την ωραιότερη δουλειά του κόσμου. Όσοι νέοι θέλουν να ακολουθήσουν το επάγγελμα του ηθοποιού θέλω να ξέρουν κάτι… Ας αποφασίσουν μέσα τους ότι χρόνος για την οικογένεια δεν θα υπάρχει. Αυτό τα λέει όλα».
// Αλήθεια, τι σας λένε οι άνθρωποι τόσες ώρες στα καμαρίνια; Κάθε φορά βλέπω μια ουρά…
«Στον “Μπακαλόγατο” άλλοι μου έρχονται σκασμένοι στα γέλια, άλλοι κλαίνε από ευτυχία… Το κοινό χαρακτηριστικό όμως όλων είναι ο ενθουσιασμός!».
// Ξεχωρίσατε και στα εισιτήρια…
«Τι να το κάνεις; Υπάρχουν κάποιες στήλες ανυπόγραφες, που κάποια μέρα θα τα πάρω στο κρανίο -γιατί θα γίνει και αυτό- και θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα, που λένε “α, ο Φιλιππίδης δεν πούλησε”. Καθίστε, ρε παιδιά… Έχω στοιχεία. Από την Εταιρεία Ελλήνων Συγγραφέων, από την Εφορεία, ξέρω τι εισιτήρια έκοψα. Να τα χαρτιά, καταγράφονται όλα! Γιατί τόσες ανακρίβειες; Ήμασταν πέρσι πρώτοι και με διαφορά. Γιατί δημιουργούν προβλήματα;».
// Ποια στοιχεία κάνουν έναν ηθοποιό διαχρονικό;
«Η ποιότητα στις επιλογές, το διαρκές ψάξιμο, η αναζήτηση, το να ασχολείται όλο το 24ωρο μ’ αυτό. Η πολλή δουλειά και το πρωταρχικό ταλέντο».
// Οι Έλληνες γιατί φοβούνται τη λέξη «πολιτισμός»;
«Γιατί έχουμε βάλει αλλά πράγματα σε προτεραιότητα: Την ξεφτίλα! Και το εύκολο! Τι να κάνουμε; Ο πολιτισμός είναι δύσκολο πράγμα…».
// Οι πολιτικοί δεν βάζουν το χέρι στον κορβανά για τις τέχνες…
«Εδώ δεν βάζουν το μυαλό στο κεφάλι τους, θα βάλουν το χέρι στην τσέπη τους για την κουλτούρα; Έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν!».
// Τι θα αλλάζατε στη χώρα μας;
«Μπορεί να γίνει μια επανάσταση σήμερα;».
// Σας ικανοποιούν τα μέτρα Αλογοσκούφη; Τεκμήριο μόνο στον αέρα που αναπνέουμε δεν μας έβαλε…
«Δεν με ικανοποιούν καθόλου. Ας μη γελιόμαστε, ξέρουμε πολύ καλά τι θέλουν να κάνουν αυτοί που σχεδίασαν αυτά τα φορολογικά μέτρα! Θέλουν να μας κάνουν πλούσιους και φτωχούς; Κρίση υπάρχει σ’ όλο τον κόσμο, δεν είναι εθνική. Είμαι ανάμεσα σ’ αυτούς τους καλλιτέχνες που έχουμε αποφασίσει να μιλήσουμε. Και επειδή εκφράζουμε την αγανάκτηση πολλών ανθρώπων, όταν θα μιλήσουμε θα μιλήσουμε για τα καλά. Οι κυβερνήσεις ασκούν πολιτική, αλλά ο κόσμος δημιουργεί ζωή! Ο κόσμος με τα τελευταία φορολογικά μέτρα και με το ασφαλιστικό δεν θα μείνει απαθής, έχει αγριέψει… Στην αριθμητική δεν παίζουν ρόλο οι 300 βουλευτές, αλλά τα 10.000.000 Έλληνες! Ας βγουν οι 300 στο πεζοδρόμιο με τα 10.000.000 και τα λέμε… Στους δρόμους μετρά η δύναμη, το μαζί και η ψυχή! Ποιοι θα μας βάλουν κάτω; Οι 300;».