ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΠΟΝΑΝΕ ΜΑΘΕ: ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΣΕ ΤΥΡΑΝΝΑΝΕ

Κινέζικο μαρτύριο
οι συνεχείς σταγόνες
πέφτουνε στόν εγκέφαλο
καί τρέμουν οι σιαγόνες.

Τρέμουνε καί ακούγονται
ωσάν τίς καστανιέτες.
Γελοιογραφία είμαστε
μικρές, μικρές βινιέτες.

Καί διαρκώς στενάζουμε
ως χήρες στό κρεβάτι
μιάς κι η ψυχή ταξίδεψε
καί έμειναν οι γάτοι.

Γάτοι καί γρατζουνίσματα
κι ο νούς τά έχει χάσει,
κι όλοι μας αναπνέουμε
στήν φέξη καί στήν χάση.

Η ασφυξία τυραννά
κι ο πανικός χουγιάζει
λές κι είμαστε ολόγυμνοι
στήν μπόρα, στό χαλάζι.

Δέν γίνεται νά κρατηθείς
αναπνοή νά πάρεις.
Πόλεμος είναι η ζωή
καί αρχηγός ο Άρης.

Ανήμποροι, ενδοστρεφείς
πίνουμε όλοι χάπια
κι ο ένοχος χαμογελά
καί κάνει καί τήν πάπια.

Μιά αηδία κυβερνά
νού καί καρδιά συνάμα
καί δίχως αίτιο σαφές
τό ρίχνουμε στό κλάμα.

Τό ρίχνουμε στίς συνταγές
μά καί στήν βασκανία,
ανόητοι, μικροπρεπείς
σέ χώρα Μπανανία.

Τά φαρμακεία γίνονται
γήπεδα καί στρατώνες
γιά μία ανακούφιση
γιά μιά σταλιά ορμόνες.

Η δέ σταγόνα πέφτει αργά
καί συνεχώς ανοίγει
μία οπή τεράστια
πού συνεχώς μάς πνίγει.

Σ’ ένα δωμάτιο κλειστό
μένει η ύπαρξή μας
καί μιά κουβέντα δέν ακούς
δίπλα ή μεταξύ μας.

Η μοναξιά βασίλισσα
κι η πλήξη αυτοκράτωρ
κι ο χρόνος ανελέητος
παύει ως πανδαμάτωρ.

Ένα μοντέλο ύπαρξης
ως ποντικοπαγίδα,
αυτός είναι ο βίος μας
υπό σαχλήν αιγίδα.

Πάω κι εγώ στήν θάλασσα
διά νά κολυμβήσω
κοιτάζοντας στό αχανές
κι ουδέποτε οπίσω.

Καί τά ναυάγια πού θά βρω
εις βάθη πεταμένα
σάπια κι αναξιοπρεπή
θά κλαίν’ κι αυτά μέ μένα.
…………………..
…………………..
…………………..
Ο Καρυωτακισμός, η θλίψη, η απελπισία,
τό έρεβος, τά ζούμε μέχρι νά πεθάνουμε,
άν βέβαια ζήσαμε κάποτε.
ζήσαμε…