Περί Φακέλου της Προδοσίας ολίγα…

Όχι γιατί «το άνοιγμα του Φακέλου της Κύπρου» από τον «Αθέατο Κόσμο» του Κώστα Χαρδαβέλα είχε κάτι που ήτο ιστορικώς άγνωστον, αλλά η επιτυχής κωδικοποίηση των τεκμηριωμένων στοιχείων που παρουσίασε προσέδωσε μια νέα διάσταση στο θέμα.

Βεβαίως αυτό είναι μακράν από τη φιλοδοξία ν’ ανοίξει ο Φάκελος της Προδοσίας. Γιατί αυτό δεν έγινε, όχι ασφαλώς γιατί όλες οι κατά καιρούς δημοκρατικές κυβερνήσεις Ελλάδος και Κύπρου (κυρίως της πρώτης) δεν ήθελαν να το πράξουν. Όχι. Αλλά διότι εγνώριζαν –και πρέπει να γνωρίζει και ο οιοσδήποτε ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα– ότι:

Το πραγματικό άνοιγμα του Φακέλου αυτομάτως θα οπλίσει κατά τρόπον ολέθριον την τουρκική πολιτική, παρέχοντας άμεσα κάλυψη και στις επεμβατικές της ενέργειες και στα καταθλιπτικά τους παράγωγα, τα οποία βιώνουμε σήμερα ως Κυπριακός Ελληνισμός και τα οποία μεταφράζονται ως ταπείνωσις για το σύνολον έθνος.

Η εκπομπή αφορούσε, τουλάχιστον στο πρώτο της μέρος, τη φυσικήν αυτουργία της προδοσίας. Αλλά η πραγματική προδοσία και οι αυτουργοί της βρίσκονται στις πολιτικές αποφάσεις που κάποιοι εκτός Ελλάδος έλαβαν και κάποιοι εντός διεκπεραίωσαν, υπό την κάλυψη σιωπηρής συμφωνίας Χούντας – Άγκυρας μέσω Ουάσινγκτον, για μερισμό της κυπριακής γεωγραφίας. Με τη διαφορά ότι τελικά η πανουργία της δεύτερης καπέλωσε την ηλιθιότητα της πρώτης. Οπότε και η κυπριακή επικράτεια κρεουργήθηκε. Με την Κυπριακή Δημοκρατία ευτυχώς να παραμένει, παρόλο που η χουντική ενέργεια εκείνην είχε στο στόχαστρο με το πρώτο μέρος του σχεδίου (πραξικόπημα) προκειμένου να αιτιολογηθεί το δεύτερο και συνακόλουθο: η εισβολή. Σιαμαίο το έγκλημα. Και οι αυτουργοί του το εγνώριζαν εκ προοιμίου με κάθε λεπτομέρεια. Γι’ αυτό και η θυσία όσων αντεστάθησαν –Ελλαδιτών και Κυπρίων– προσλαμβάνει άλλες διαστάσεις.

Γιατί εγνώριζαν ότι έδιδαν μια προδομένη (κι εκ προοιμίου χαμένη) μάχη. Αλλά την έδωσαν. Και το αίμα τους αποβαίνει διαιώνιος εθνικός αρραβώνας Ελλάδος – Κύπρου.

Η θλιβερή παρουσία στην εκπομπή και η αμετανόητη λογική του πρωτοπαλίκαρου της Χούντας Αριστ. Παλαΐνη δεν διευκόλυναν καθόλου. Κι εν πάση περιπτώσει, μετά τα καταλυτικά «επτά ντοκουμέντα της προδοσίας», με έλληνες αξιωματικούς να καταθέτουν ευθέως τα στοιχεία της προδοσίας, ο κ. Παλαΐνης το μόνο που έπρεπε να πράξει ήτο να στραφεί στον φακό, ν’ αρθρώσει ανδρεία συγγνώμη και ν’ απέλθει, μακαρίζων εαυτόν που δεν βρίσκεται εκεί όπου κατέληξαν οι προϊστάμενοί του. Και κυρίως γιατί δεν διαθέτει την ευθιξίαν που θα του επέβαλλε ό,τι επιβάλλει συνήθως η ακέραιη και καθαρή συνείδηση μπροστά στο αποτέλεσμα των ενοχών της.

Απόπειρες ν’ αναμηρυκασθούν (και να σερβιρισθούν ως αιτιολόγηση της προπληρωμένης προδοσίας) τα περί Κάστρο της Μεσογείου για τον Μακάριο δεν περνούν. Όχι απλώς γιατί αποτελούν ευτελισμένα προϊόντα προπαγάνδας, στην οποία στηρίχθηκε το εγκληματικό εγχείρημα, αλλά και γιατί εάν στόχος ήτο πράγματι ο Μακάριος, θα είχαμε το πολύ μια δολοφονία και όχι μια μαζική σφαγή και παράδοση εθνικών εδαφών στην Τουρκία. Δεν θα είχαμε μια τέτοια εθνική ταπείνωση και διασυρμό, που δεν υπάρχει προηγούμενό της. Ο στόχος δεν ήτο ποτέ ο Μακάριος ως ηγέτης. Στόχος ήτο η Κύπρος. Και κατ’ ακρίβειαν η λύση του προβλήματός της, με τρόπο που να εξυπηρετεί τα σχέδια τρίτων. Τα οποία οι εξωνημένοι της Χούντας ανέλαβαν εργολαβικά και με το αζημίωτο να φέρουν σε πέρας. Και το κατάφεραν χωρίς δυσκολία. Και κυρίως χωρίς δισταγμό. Προδίδοντας εν ονόματι του έθνους το διαχρονικότερο και ωραιότερο των εθνικών ονείρων που διαπερνούσε τις ελληνικές κυπριακές γενεές. Γι’ αυτό και η προδοσία υπήρξε διπλή. Κάτι που η λογική των Ιωαννίδηδων και των κάθε λογής Παλαΐνηδων δεν μπορεί ούτε να δει ούτε ν’ αντιληφθεί ούτε και να χωνέψει…

Έστιν δίκης οφθαλμός…