Ο λόγος του, όμως, εγείρει συνειδήσεις…
Τρεις, και πλέον, αιώνες έχουν παρέλθει από τις θλιβερές αυτές διαπιστώσεις του ευρωπαίου παρατηρητή και «η ορεινή και κρημνώδης» αυτή χώρα, με ολιγοχρόνιες αναλαμπές στην πορεία των 180 χρόνων της Ανεξαρτησίας της, και υπό πολιτικές ηγεσίες, κακή τη μοίρα, να κινούνται στο πνεύμα του «Συμφώνου της πωληθείσης Ελλάδος» του 1825- τότε εγκαινιάζεται το «καθεστώς της Προστασίας», της Ξενοκρατίας- αδυνατεί να συγχρονίσει τα βήματά της, με την πρόοδο και την προστασία της αξιοπρέπειας των κατοίκων της!
Η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία, μόνο στην κορυφή, αλλά αποδυναμωμένη Πολιτειακή Ηγεσία της, εμφανίζει δείγματα και τάσεις να συνδέσει το νήμα της πορείας της με το απώτερο ανθρωπιστικό πολιτιστικό παρελθόν της.
Από τη θέση του Πρώτου Πολίτη ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, και σε ισχυρό ρόλο και οι προκάτοχοί του, προβαίνει σε Παραινέσεις – παιδαγωγικής και μόνο σημασίας, αυτά τα περιθώρια άλλωστε του παρέχει το πρωθυπουργικοκεντρικό πολιτικό μας σύστημα, η Χώρα ν’ αναζητήσει τον εαυτό της στο ουμανιστικό πολιτιστικό παρελθόν της.
Οι πολυποίκιλες ηγεσίες – πολιτικές, πνευματικές, οικονομικές κ.ά- αλλοτριωμένες και διαβρωμένες από το πνεύμα του μεταπράτη, πλην ελάχιστων τιμητικών εξαιρέσεων, κινούνται στη συντεχνιακή-πελατειακή οδό, που εξασφαλίζει (;) την ανενόχλητη νομή της εξουσίας!
Η Ελπίδα της Μεταπολίτευσης να αναδυθούν στο προσκήνιο οι άδολες δυνάμεις της Αντιδικτατορικής Αντίστασης έσβησε στη μέγκενη του παλαιοκομματισμού και της κομματικής – συντεχνιακής οργάνωσης της κοινωνίας. Στη διαδρομή των τελευταίων 34 χρόνων μεθοδικώς και βαθμιαίως εξοντώθηκαν η αξιοκρατία, η ευθυκρισία και η εντιμότητα.
Το Πανεπιστήμιο, το οποίο στο παρελθόν διεκδίκησε επιτυχώς τον ρόλο του Πρωτοπόρου στο επιστημονικό, πνευματικό και κοινωνικό πεδίο, αποτελεί σήμερα χώρο κομματικού διαγκωνισμού και κυριαρχίας μικροομάδων επιστημονικής ανεπάρκειας και προώθησης ιδιοτελών, καταστροφικών, όμως, για την ανέλιξη της χώρας, συμφερόντων. Είναι ο χώρος της ήσσονος προσπαθείας και εργαστήριο διδαχής ολοκληρωτικών μεθόδων. Στη θέση του καταδικασμένου «καθεστώτος της έδρας», κυριαρχεί ο τυχοδιωκτισμός του ανεπιστήμονα που ευρίσκεται σε ευθεία διαπλοκή με κομματικούς προθαλάμους και επικοινωνιακές κατασκευές «επιστημόνων»!
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με μακρά θητεία και σπουδές στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο, αλλά και το ανθρωποκεντρικό ιδεώδες της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, αναμφιβόλως δεν είναι δυνατόν να παραμένει ασυγκίνητος με την κατάσταση του πολιτικού και επιστημονικού συστήματος, που σήμερα επικυριαρχεί στη χώρα και ήδη ασφυκτιά υπό την προκλητική επιστημονική, οικονομική και κοινωνική ανισότητα και την πολιτική αποτελμάτωση.
Ο ρόλος και ο λόγος του, βεβαίως, ως καθορίζεται από το Σύνταγμα, έχει μόνο παραινετικό και παιδαγωγικό χαρακτήρα, αλλά εγείρει συνειδήσεις και κατά τη λαϊκή θυμοσοφία, «η γλώσσα (λόγος) κόκκαλα δεν έχει, αλλά κόκκαλα τσακίζει»…
Οι κοινωνικές, οικονομικές και ταξικές αντιθέσεις και η αποκρυστάλλωση των κοινωνικών ερεισμάτων -συστατικό στοιχείο κάθε κοινωνίας- δεν αντικαθρεπτίζονται στα κόμματα Εξουσίας, «Νέα Δημοκρατία» και ΠΑΣΟΚ. Και τα δύο αποτελούν «διαταξικές» συμμαχίες που προσδίδουν ιδιαίτερο βάρος στον προσεταιρισμό της δημοσιοϋπαλληλικής αριστοκρατίας και προσβλέπουν στη λαφυραγώγηση του κράτους σε βάρος της πλειοψηφίας των εργαζομένων και των μικροαστικών στρωμάτων των πόλεων.
Το αποκαλούμενο «επιχειρηματικό κεφάλαιο» έχει απεμπολήσει τον παραδοσιακό ρόλο του, έχει μεταβληθεί σε μεσάζοντα πολυεθνικών συμφερόντων, και στην ουσία περιορίζεται σε αντιπαραγωγικό ρόλο. Η παραγωγική βάση της χώρας έχει οπισθοδρομήσει κατά έναν αιώνα, στο 1909, και στο τότε κυρίαρχο αίτημα: τον αστικό εκσυγχρονισμό…
Τα νεοφιλελεύθερα πειράματα της τελευταίας εικοσαετίας, κατ’ έμπνευσιν των περιβόητων «Σικάγο Μπόυς», οδήγησαν στη σημερινή οικονομική και κοινωνική παρακμή και στα δύο κόμματα εξουσίας παρατηρείται μία αδράνεια, αν όχι αδυναμία, να προταθούν ιδέες συμβατές με την προώθηση του «Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας».
Απλώς σε μεμονωμένες περιπτώσεις, περιθωριακές δυνάμεις, του σημερινού πολιτικού συστήματος της Χώρας, υποτονθορύζουν εν είδει μόδας, νέες αντιλήψεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον πολίτη, τον κοσμοπολιτισμό, τη Δημοκρατία, την παγκοσμιοποίηση.
Αλλά και σ’ αυτές τις επαναπροσανατολιστικές ιδέες προς περισσότερο λογικές κατευθύνσεις στο πλαίσιο της ανάπτυξης του Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας, δεν δίδεται μία συγκεκριμένη οπτική. Και αυτές οι ιδέες στερούνται ενός ολοκληρωμένου προγράμματος, ώστε να ενσωματώνονται σ’ αυτές τις έννοιες οικονομικές, κοινωνικές, συλλογικές και οικολογικές διαστάσεις, και κατ’ ακολουθίαν να κατανοηθούν και καταστούν κτήμα από την πλειοψηφία των Πολιτών.
Εκφραστής των ιδεών αυτών, η αυτοαποκαλούμενη «Ανανεωτική Αριστερά», όπως εκφράζεται από τον πολιτικό σχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ, στερείται αξιοπιστίας, με δεδομένη τη συντεχνιακή διείσδυσή της και αναξιοκρατική πολιτεία της στον χώρο του Πανεπιστημίου και της Δημόσιας Διοίκησης, όπου κατά παραχώρηση από τα δύο Κόμματα Εξουσίας, δραστηριοποιείται, χρησιμοποιούμενη ως άλλοθι και κάλυψη της ανηλεούς λεηλασίας του κράτους από «Νέα Δημοκρατία» και ΠΑΣΟΚ.
Ο παραινετικός λόγος του Προέδρου της Δημοκρατίας παραμένει λόγος παραμυθίας για τον ελληνικό λαό, στη χειμαζόμενη εποχή μας… Έστω…