Οι εχθροί του κράτους το εκλιπαρούν. Ώρα οι φίλοι του να περάσουν στην αντεπίθεση
Ο αχαλίνωτος καπιταλισμός ιδιωτικοποιεί τα κέρδη και κρατικοποιεί τις ζημίες. Η χρηματιστηριακή οικονομία που επεβλήθη αυτά τα χρόνια είναι εικονική οικονομία. Δεν έχει σχέση με την πραγματική, όπως άλλωστε εικονικός κατήντησε και ο δημόσιος βίος των κρατών. Υπάρχει ό,τι βγαίνει στο γυαλί των ηλεκτρονικών ΜΜΕ. Καθετί άλλο είναι μη υπαρκτό.
Η Γουόλ Στριτ είναι η καρδιά του χρηματιστηριακού συστήματος του κόσμου. Αυτή επέβαλε τους κανόνες της «οικονομίας φούσκας». Και στην ακατάσχετη λαιμαργία του μεγάλου και εύκολου κέρδους αφού κατασπάραξαν τον αγλέουρα κατέφυγαν τώρα ικέτες στο κατασυκοφαντούμενο απ’ αυτούς κράτος για να τους σώσει. Εφτακόσια δισ. δολ. -η πρώτη πάντως δόση- απ’ τον κρατικό κορβανά, δηλαδή το πορτοφόλι του αμερικανού φορολογούμενου στους καταρρέοντες, υποτίθεται, κολοσσούς, τύπου Lehman Brothers, για να καλύψουν τα δικά τους ελλείμματα. Δηλαδή την παταγώδη χρεοκοπία τους. Όλα αυτά είναι λεφτά από τα οποία οι φορολογούμενοι δεν πρόκειται να ωφεληθούν σε τίποτε. Αλλά εδώ ανακύπτει μείζον θέμα: Πρόκειται για χρεοκοπία. Δηλαδή για απάτη, πελώρια απάτη. Και αντί οι δράστες να οδηγηθούν στη φυλακή, διότι έφεραν και την αμερικανική και την παγκόσμια οικονομία στη μεγαλύτερη από το 1929 κρίση τους, επιβραβεύονται. Και χρυσώνονται από πάνω. Τα δικά τους δικά τους και τα δικά μας δικά τους! Όλα δικά τους!
Υπάρχει ένα φαινόμενο που το λένε «φαινόμενο της τζαζ». Είναι η διάχυση της κρίσης από τη Γουόλ Στριτ σε ολόκληρο τον κόσμο. Από τότε που γίναμε ένα «παγκόσμιο χωριό», τίποτε δεν μπορεί να εγκλωβιστεί στα σύνορα ενός κράτους. Οι κερδοσκόποι απειλούν τους όπου γης φτωχούς και εξοντώνουν κυριολεκτικά τους φτωχότερους απ’ αυτούς.
Ο Μπαν Κι Μουν διαβεβαιώνει ότι «η μάχη μπορεί να κερδηθεί». Για να κερδηθεί, όμως, πρέπει να δοθεί. Αυτό σημαίνει ότι τα πλούσια κράτη πρέπει να βάλουν το χέρι κάπως βαθύτερα στις τσέπες τους και να μαζέψουν 72 δισ. δολάρια κάθε χρόνο. Τότε κανείς στον κόσμο δεν θα πεθάνει από πείνα. Έχει δίκιο ο Σαρκοζί, όταν αποστρέφεται αυτούς που παριστάνουν ότι δεν γνωρίζουν τους δημιουργούς της κρίσης: «Ε, λοιπόν, θυμηθείτε πως όταν τα πράγματα πήγαιναν καλά, ξέραμε πολύ καλά ποιοι έπαιρναν τα μπόνους»! Δυστυχώς, είναι οι ίδιοι που ενθυλακώνουν τώρα τα 700 δισ. δολ. Και όσα άλλα θα χρειασθούν.
Οι κρίσεις στήνονται από τους κερδοσκόπους και τις οδούς διεξόδων από τις κρίσεις τις κατασκευάζουν οι ίδιοι στο κλίμα των γνωστών μεταλλάξεων του καπιταλισμού. Όταν ο καπιταλισμός είχε «αντίπαλον δέος» τον κομμουνισμό, αναγκαζόταν να κάνει, κατά περίπτωση, προσαρμογές «λαϊκότητας». Αφ’ ότου απέμεινε μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού» μονοκράτωρ, προσέλαβε όλες τις αδυναμίες του αντιπάλου του και προήγαγε και τις δικές του. Η παρούσα φούσκα των επενδυτικών τραπεζών μετά εκείνην του Nasdaq επαναφέρει, κατά κάποιον τρόπο, το σύστημα στην «τάξη». Εφ’ ω και αναζητεί επιμόνως το κράτος ως σανίδα σωτηρίας.
Γνωρίσαμε κατά την τρέχουσα εικοσαετία όλη αυτήν την τρομερή συσσώρευση πλούτου και εξουσίας στους λίγους. Την ίδια ώρα κυβερνήσεις, κοινοβούλια και λοιποί θεσμοί της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας περιήλθαν σε τέλεια αδυναμία άσκησης των καθηκόντων τους. Τα μεγάλα ωστόσο επιχειρηματικά συμφέροντα χρειάζονται το κράτος. Τώρα το καταλαβαίνουν περισσότερο. Γιατί; Το κράτος το πληρώνουν οι πολλοί. Οι φτωχοί. Αυτοί πληρώνουν το υψηλότερο ποσοστό των φόρων. Και επίσης το κράτος, όπως αποδεικνύεται με το αμερικανικό σχέδιο, πληρώνει τα σπασμένα και τις παταγώδεις αποτυχίες του συστήματος. Ακόμη και παρ’ ημίν οι μεγαλοϊδιοκτήτες των καναλιών που χρωστούν τα μαλλιοκέφαλά τους στον ΟΤΕ ήταν εναντίον της ιδιωτικοποίησής του για τον κίνδυνο να κληθούν από τον διάδοχο ιδιώτη να εξοφλήσουν τον λογαριασμό.
Η κρίση έχει σίγουρα και τα θετικά της. Οι κυβερνήσεις ανακάλυψαν ξανά τον προστατευτισμό των εθνικών επιχειρήσεων. Παράδειγμα, η Μέρκελ εμποδίζει τώρα τις ξένες επενδυτικές εταιρείες και αυτές που ανήκουν σε χώρες της ΕΕ να εξαγοράζουν εγχώριες -εμείς ηλιθίως παραδώσαμε τον ΟΤΕ στην Deutsche Telekom- όταν από τις επιθετικές αυτές εξαγορές διακυβεύονται θέματα ασφάλειας και ζωτικών συμφερόντων της χώρας της. Εδώ που τα λέμε Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί, σε αντίθεση προς τους ημέτερους «ευρωλιγούρηδες», πάντα προτάσσουν το εθνικό τους συμφέρον έναντι του όποιου ευρωπαϊκού.
Καιρό πριν από την κρίση στις ΗΠΑ είχαν αρχίσει να ακούονται – χωρίς όμως να εισακούονται τίμιες φωνές, ειδικών που επιμένουν ότι οι κοινωνικές δαπάνες δεν επιβραδύνουν ούτε την παραγωγικότητα ούτε την αύξηση του ΑΕΠ. Στην Ευρώπη είναι χαρακτηριστικό το μοντέλο της Νορβηγίας. Με διογκωμένο κρατικό τομέα έχει υψηλότατο βιοτικό επίπεδο.
Η κρίση έρχεται, ήρθε και στην αυλή μας, στην Ευρώπη και στην Ελλάδα.
Τώρα που οι εχθροί του κράτους έχουν ηττηθεί κατά κράτος, οι φίλοι του κράτους πρέπει να περάσουν στην αντεπίθεση και να το αποκαταστήσουν ως εγγυητή της δικαιοσύνης και της ασφάλειας.