Οι ανεμογεννήτριες μπορούν να ξεδιψάσουν τα νησιά μας
Πρόκειται για την αιολική ενέργεια, το δυναμικό της οποίας μπορεί να φτάσει κατά μέσον όρο τα 200.000 MW (μεγαβάτ) την ημέρα (!) τη στιγμή που οι ανάγκες της χώρας είναι 20.000 MW.
Η ισχύς αυτή είναι αδύνατον να χρησιμοποιηθεί όλη για ηλεκτροδότηση με σύνδεση στο δίκτυο μεταφοράς και διανομής, γιατί απλούστατα η μέγιστη ισχύς που μπορεί να χρησιμοποιηθεί από την αιολική ενέργεια στα δίκτυα αυτά δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερη από 3.000 έως 4.000 MW. Αν στα δίκτυα συνδέσουμε μεγαλύτερη ισχύ, τότε είναι πολύ μεγάλα τα ποσοστά και θα βρεθούμε σε ταλάντευση που θα οδηγήσει σε μπλακ άουτ! Οπότε η υπόλοιπη αιολική ενέργεια πάει -δυστυχώς- χαμένη, ενώ θα μπορούσε να αξιοποιηθεί σε πολλές άλλες εφαρμογές οι οποίες θα έλυναν ζωτικής σημασίας προβλήματα, όπως αυτό της λειψυδρίας.
Συγκεκριμένα, η αιολική ενέργεια μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αφαλάτωση του θαλασσινού νερού, προκειμένου να καταστεί κατάλληλο για ύδρευση αλλά και για άρδευση. Κάτι τέτοιο θα έλυνε το χρόνιο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν πολλά νησιά του Αιγαίου, αλλά και του Σαρωνικού, τα οποία ειδικά το καλοκαίρι βρίσκονται σε τεράστιο αδιέξοδο, καθώς τόσο οι κάτοικοί τους όσο και οι πολλοί επισκέπτες τους δεν έχουν νερό ούτε για να πιουν ούτε για να πλυθούν! Η μεταφορά νερού με υδροφόρες και οι τεράστιες ποσότητες εμφιαλωμένων νερών που διακινούνται στα νησιά αυτά με τα πλοία ανεβάζει και το κόστος του νερού, αφού επιβαρύνεται η τιμή του και με τον ναύλο, χωρίς παράλληλα να λύνεται το πρόβλημα. Η μόνη ριζική λύση είναι, επομένως, η αφαλάτωση. Με τις προηγμένες μεθόδους επεξεργασίας που χρησιμοποιούνται σήμερα, το θαλασσινό νερό μπορεί να γίνει 100% πόσιμο και φυσικά κατάλληλο για όλες τις άλλες χρήσεις, όπως π.χ. η άρδευση.
Η αιολική ενέργεια μπορεί όμως να εξασφαλίσει ύδρευση και άρδευση και με τη συγκέντρωση του βρόχινου νερού, χρησιμοποιώντας υβριδικά συστήματα. Ένα τέτοιο ξεκίνησε να κατασκευάζεται στην Ικαρία ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, αλλά δυστυχώς δεν ολοκληρώθηκε. Το γιατί δεν το έχει μάθει ακόμα κανένας. Ίσως η λειψυδρία να ευνοεί κάποιους που δεν θέλουν να χάσουν τα… κεκτημένα!
Το υβριδικό σύστημα αποτελείται από θερμικές, αιολικές και υδροηλεκτρικές μονάδες παραγωγής ενέργειας. Σε κάποιο σημείο που είναι κατάλληλο, π.χ. στις εκβολές ξηροποτάμων, τοποθετούμε μικρά φράγματα τα οποία τον χειμώνα με τις βροχές θα γεμίζουν. Με τη χρήση ηλεκτρισμού από την αιολική ενέργεια τα νερά θα συγκεντρώνονται σε ταμιευτήρες τεχνητών λιμνών. Το νερό αυτό θα διυλίζεται και θα γίνεται πόσιμο, ενώ το υπόλοιπο θα χρησιμοποιείται αυτούσιο στις αρδεύσεις. Έτσι θα υπάρχει πάντα νερό, ακόμα και τους πλέον άνυδρους μήνες του καλοκαιριού.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσουμε ότι οι τοπικές κοινωνίες, οι δήμοι, οι νομαρχίες κ.λπ. οφείλουν να κινητοποιηθούν και να απαιτήσουν την αξιοποίηση της αιολικής ενέργειας για τη λύση του προβλήματος της λειψυδρίας. Γιατί η περίπτωση της Ικαρίας προκαλεί απορίες και ερωτηματικά, αφού όταν εγκαταλείφθηκε το έργο δεν αντέδρασε κανείς!
Αν δεν απαιτήσουν οι τοπικοί άρχοντες να αξιοποιηθεί η αιολική ενέργεια υπέρ των περιοχών τους, ποιοι θα το κάνουν;
Και υδρογόνο
Άλλη μια χρήση της αιολικής ενέργειας που στο μέλλον μπορεί να αποδειχθεί σωτήρια για την παγκόσμια οικονομία είναι η παραγωγή υδρογόνου (Η2) κίνησης, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως «καύσιμο» για την κίνηση αυτοκινήτων σε πρώτη φάση και άλλων μεταφορικών μέσων σε δεύτερη! Αυτό που αναφέρουμε δεν αποτελεί… σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αφού είναι κάτι που ήδη εφαρμόζεται στο εξωτερικό, σε πρωτόλειο στάδιο βέβαια, αλλά πάντως εφαρμόζεται!
Εδώ απλώς να αναφέρουμε, προς επίρρωσιν των παραπάνω, ότι υπάρχει πόλη του εξωτερικού όπου όλες οι αστικές συγκοινωνίες γίνονται με λεωφορεία που «καίνε» υδρογόνο!
Η χρήση υδρογόνου είναι η πλέον καθαρή μορφή κίνησης, διότι το υπόλειμμα της καύσης είναι καθαρό νερό! (Η2Ο) Σε πρώτη φάση το υδρογόνο χρησιμοποιείται στις αστικές συγκοινωνίες γιατί υπάρχει μόνο ένα σημείο ανεφοδιασμού στο οποίο επιστρέφουν όλα τα οχήματα μετά το πέρας της υπηρεσίας τους. Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και στις αστικές συγκοινωνίες της χώρας μας, αλλά και στα οχήματα των δήμων και κάποιων κρατικών υπηρεσιών ή ΔΕΚΟ που έχουν μεγάλους στόλους οχημάτων.
Έτσι θα απεξαρτηθούμε από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο και φυσικά από ρύπους θείου, αζώτου και εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα (CO2).
Να σημειώσουμε ότι η χρήση υδρογόνου στην κίνηση των αυτοκινήτων, που θα σημάνει την αντικατάσταση του πετρελαίου, απασχολεί τις αυτοκινητοβιομηχανίες που έχουν συστήσει ερευνητικές ομάδες επιστημόνων προκειμένου να κατασκευάσουν κινητήρες υδρογόνου για μικρού κυβισμού αυτοκίνητα. Μάλιστα τα επιτεύγματά τους τα έχουν παρουσιάσει τα τελευταία χρόνια σε «σαλόνια» αυτοκινήτου.
Σύμφωνα με επιστημονικές απόψεις, η κίνηση των αυτοκινήτων με υδρογόνο είναι θέμα χρόνου και αυτό θα είναι ένα μεγάλο «ατού» για τη χώρα μας, γιατί θα απεξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από το πετρέλαιο, ενώ μπορεί να εξελιχθεί σ’ έναν από τους μεγαλύτερους παραγωγούς υδρογόνου κίνησης της Ευρώπης, δεδομένου ότι οι άνεμοι σε ορισμένα σημεία του Αιγαίου δεν σταματάνε ούτε 10 μέρες τον χρόνο!