Διθέσιο

Χριστόφια, ήρθαν τα μαντάτα σου

Δήλωσε ο τούρκος Πρόεδρος Αμπντουλάχ Γκιουλ, από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στις 24/9/08, σχετικά με τη «λύση» του Κυπριακού, ότι τούτη πρέπει να επιτευχθεί με «παρθενογένεση» ενός νέου κράτους με δύο ιδρυτικά συνιστώντα κράτη.

Στη Λευκωσία τα κόμματα επεσήμαναν από την πλευρά τους πως οι θέσεις του τούρκου Προέδρου δεν επιτρέπουν αισιοδοξία για λύση του Κυπριακού (sic!).

Πρώτα κάνανε ισότιμο συνομιλητή τους τον εκπρόσωπο του κατοχικού καθεστώτος «Αριστερό» Ταλάτ, μετά προβίβασαν τη ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ των Τουρκοκυπρίων σε ΙΣΟΤΙΜΟ ΣΥΝΕΤΑΙΡΟ της Κυπριακής Δημοκρατίας -μοιράζοντας προκαταβολικά, πριν καν υπάρξει συμφωνία, την ΕΝΑΛΛΑΓΗ με τους Τουρκοκυπρίους στην προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας και αποδεχόμενοι με το καλημέρα την παραμονή 50.000 εποίκων- και όλα αυτά ενώ υποτίθεται ότι έχει καταψηφιστεί και απορριφθεί το Σχέδιο Ανάν…

Και τώρα τους φταίει ο Γκιουλ. Λες και έχει μετακινηθεί μια σπιθαμή από τις αξιώσεις της η Άγκυρα επί της Μεγαλονήσου.

Ποια παροιμία να πρωτοθυμηθούμε για την περίσταση… «Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει». Α ρε Πρόεδρε, χρειάζονται δύο για να χορέψεις το τανγκό. Και η Άγκυρα απλώς σας (μας) χορεύει εκ του μακρόθεν. Πώς πίστεψες πως θα σε πιάσει αγκαζέ ή θα χορέψει μαζί σου τετ-α-τετ; (Αυτά είναι για ερωτευμένους.) Δεν αρκεί η προσφυγή σε συγκεκριμένη ιδεολογία/κοσμοθεωρία για την επίλυση των προβλημάτων (πόσω μάλλον που αυτή κατέρρευσε παταγωδώς). Χρειάζονται άλλα πράγματα στην εποχή μας. Αλλά πρωτίστως χρειάζεται πάνω απ’ όλα κάτι διαχρονικής αξίας: ΑΓΩΝΑΣ. Αγώνας διαρκείας, απελευθερωτικός, αντι-Κατοχικός. Όποιος νομίζει ότι μπορεί, ας το αναλάβει (και με δεδομένο ότι η Αθήνα έχει παραιτηθεί, ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΦΟΡΑ το θέμα).Τα λοιπά, οι ανακοινώσεις, η κακή Άγκυρα που δεν θέλει λύση κ.λπ. είναι προφάσεις εν αμαρτίαις, άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.
(Για να ξηγιόμαστε και μεταξύ μας: Δεν παριστάνω τον Καντάφι, με φράσεις του τύπου «θα πολεμήσουμε μέχρι του τελευταίου Παλαιστινίου»… Δεν υποδεικνύω, ούτε παριστάνω κάποιον εκ του ασφαλούς, δυστυχώς ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΩ τα μαύρα μας τα χάλια…)

Του συρμού
(και του καπιταλισμού)

Πρωτοεμφανίστηκαν στη δεκαετία του ʼ80. Φέρανε στη χώρα τις υπερατλαντικές τάσεις της εποχής. Τότε λεγόντουσαν (τους λέγανε) γιάπις. Μυστήριο φρούτο για την εποχή (ακόμη) της πολιτικοποίησης και της συμμετοχής. Ωραίοι, νέοι, με λίγο χρήμα οι περισσότεροι, ονειρεύονταν Χρήμα – Δύναμη (Εξουσία) – Σεξ. Κυριάρχησαν κάποια στιγμή στην ΟΝΝΕΔ, αργότερα (ως πρότυπο) και σε άλλες Νεολαίες. Η διεθνής συγκυρία τους ευνόησε. Ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» κατέρρευσε, η λεγόμενη «οικονομία της αγοράς» (η διάλυση του κοινωνικού κράτους δηλαδή και η μεγέθυνση της ταξικής ανισότητας) κυριάρχησε σχεδόν σε ολόκληρο τον πλανήτη. Επόμενο ήταν να πάρουν τη μερίδα του λέοντος (στην αγορά). Διότι στην Ελλάδα, στα πολιτικά/ιδεολογικά κυριαρχεί ακόμη η γενιά της Μεταπολίτευσης… Το μοιραίο λάθος ήταν όταν μπήκαν στην πολιτική, θεωρώντας και την πολιτική (μόνο) μπίζνα. Αγοράζω – πουλάω – ξεπουλάω. Σήμερα τα αποκαλούμενα Golden Boys χρεώνονται λίγο πολύ την κατάντια του σημερινού κυβερνητικού αδιεξόδου.

Χρυσά Παιδιά – Βαρωνείες (Βυρωνίες), σημειώσατε;..