Οι «ευπειθείς» και οι «υπάκουοι» ανταμείβονται…
Το «άσμα της ευπείθειας» της μακραίωνης περιόδου του ραγιαδισμού διαχέεται από το Μέγαρο Μαξίμου προς την Κοινοβουλευτική Ομάδα της «Νέας Δημοκρατίας» με την εκ νέου υπουργοποίηση του κ. Αναστάση Παπαληγούρα. Οι «Ευπειθείς», οι «υπάκουοι», ανταμείβονται, το μήνυμα. Αντιθέτως, όσοι «εγείρουν γνώμη» παραμένουν σε βαθιά… κατάψυξη!
Ο κ. Παπαληγούρας ο Νεώτερος και σε εφαρμογή του παλαιόθεν γνωστού αποφθέγματος, «Γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα», διακρίνεται για τη στοργή και την αγάπη του προς τα τετράποδα και δη τα ράτσας «Κανίς», ενώ παραμένει απλησίαστος στους patres Patriae- ως «απόκοσμο» τον κατηγορούν οι συνάδελφοί του-, συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης.
Οι τελευταίοι ευελπιστούν ότι από το νέο αξίωμά του -αξίωμα ανοιχτών οριζόντων- θα ανοιχθεί και στους… πληβείους της Βουλής.
Ο κ. Παπαληγούρας ο Νεώτερος, χαρακτηριστική έκφραση του Νεπωτισμού και της «αρχής της κληρονομικότητας» -αυτής της παθογένειας του ελληνικού πολιτικού συστήματος- γιος του ηγετικού στελέχους της ελληνικής Δεξιάς, Παναγή Παπαληγούρα, και γαμπρός του πρώην πρωθυπουργού Γεωργίου Ράλλη, παραμένει «αναφορά» κομματικής και παραταξιακής «ευπείθειας», με μοναδική εξαίρεση εκείνη της διαφωνίας που οδήγησε στη διαγραφή του από το κόμμα την «εποχή Μητσοτάκη». Αλλά και στην περίπτωση αυτή, η «διαφωνία» εστιάστηκε στην προσπάθεια του «σώγαμπρου», του κ. Κ. Μητσοτάκη ν’ αλλάξει το ιδεολογικό προφίλ της παράταξης.
Ο κ. Παπαληγούρας, με την «ιδιότητά» του αυτή, παραμένει παραπληρωματική γωνία στο γεωμετρικό σχήμα της διαχείρισης της εξουσίας κατ’ αυτάς από τις «οικογένειες» Καραμανλή – Μητσοτάκη και τη συστοίχιση στους δύο αυτούς «άξονες» των απολήξεων του «φαινόμενου του Νεπωτισμού».
Βεβαίως, ο «Ελληνικός Νεπωτισμός» στη διαδρομή των εκατόν ογδόντα χρόνων του ελεύθερου πολιτικού βίου της χώρας, από την εποχή του «αρχηγέτη» του, του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και του «Δόγματος της μαγκούρας», που είχε διατυπώσει («Εγώ και τη μαγκούρα μου να στείλω στη Μάνη θα βγει βουλευτής»), παρουσιάζει δείγματα εκφυλισμού, παρά τις ισχυρές αντιστάσεις που προβάλλει.
Το ανησυχητικό, όμως, είναι ότι το «Φαινόμενο του Νεπωτισμού» διαχέεται στο σύνολο, με εξαίρεση την Ελληνική Αριστερά, του ελληνικού πολιτικού συστήματος και παραμένει καθεστώς στα ηγετικά, οικονομικά, πνευματικά, ακαδημαϊκά κλιμάκια της χώρας. Η οποία και εξ αυτού του λόγου παραμένει αγκυρωμένη στην υπανάπτυξη και τη βαλκανική αντίληψη της Κληρονομικότητας. Μία κατάρα που άφησε στον πολύπαθο χώρο της Βαλκανικής Χερσονήσου η Οθωμανοκρατία.
Η ελληνική εκδοχή του «Νεπωτισμού» – Ο Γεώργιος Παπανδρέου ο Πρεσβύτερος σε μία εποχή που δεν διαφαινόταν ότι θα αποτελέσει τον «Πατριάρχη πολιτικής Δυναστείας» είχε αποκαλέσει τους «Νεπωτιστές», «αχθοφόρους μεγάλου ονόματος»- προσδίδει στην παθογένεια αυτή στοιχεία μεσσιανικής προσδοκίας και καλλιεργεί μεταφυσικές μεταλλάξεις!
Ήδη από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, Έλληνες πρωτοπόροι κοινωνιολόγοι (Γ. Σκληρός, Αλέξανδρος Παπαναστασίου, Δημοσθένης Δανιηλίδης κ.ά.) είχαν παρατηρήσει:
«Μια εξέλιξη οικονομικο-κοινωνική μπορεί βέβαια να ισοπεδώνει μερικές διαφορές παλιές μεταξύ των λαών και να δημιουργεί καινούργιες μεταξύ των τάξεων ενός και του ίδιου λαού. Μα η μεταβολή που επιφέρει δεν είναι ποτέ τόσο βαθιά για να εκμηδενίζει τις αρχικές διαφορές, που φανερές ή διαλανθάνουσες, εξελιγμένες ή μη, εξακολουθούν να υφίστανται…»
Ο Ελληνικός Συντηρητισμός -η «Νέα Δημοκρατία» είναι ο κατ’ εξοχήν κληρονόμος αυτού του ιδεολογικο-πολιτικού ρεύματος- θεωρεί τον Νεπωτισμό στοιχείο sine qua non για την υπόσταση και τη μακροημέρευσή του. Συναντάται στο βάθος των μαύρων χρόνων που ακολουθούν την απώλεια της ελευθερίας το 146 π.Χ. από τους Ρωμαίους και τον Ελληνικό Μεσαίωνα (Βυζάντιο – Οθωμανοκρατία) μέχρι το λυκαυγές των Αγώνων της Εθνικής Ανεξαρτησίας, αλλά και πάλι χωρίς κατάκτηση «των δικαίων του λαού και των Αρμάτων». Φαναριώτες και Κοτζαμπάσηδες καραδοκούν και επικυριαρχούν. Δυστυχώς η διακήρυξη του Πατριώτη Δημήτριου Υψηλάντη, τον Ιούλιο του 1821, «προκηρύσσομεν εκλογάς ίνα αποτινάξωμεν τον ζυγόν των τε Οθωμανών και Κοτζαμπάσηδων» δεν δικαιώνεται στην Πράξη.
Τα Ανανεωτικά Κινήματα (1843, 1862, 1909, Εθνική Αντίσταση, Αντιδικτατορική Αντίσταση) αλώνονται εκ των έσω και οι «Ανυπότακτοι» περιθωριοποιούνται. Παραμένουν μεμονωμένες κραυγές διαμαρτυρίας. «Φωναί βοόντων εν τη ερήμω»…
Ο Νεπωτισμός, κατά την αρχή της Φυσικής, «τα ελαφρότερα επιπλέουν», αναδύεται στην επιφάνεια και ωθεί στον θαλάσσιο πυθμένα το ειδικό βάρος των Εξεγερμένων Συνειδήσεων!
Όμως στις Εξεγερμένες Συνειδήσεις, η Δημοτική Μούσα πάντα επιφυλάσσει τον «πρέποντα έπαινο»:
«Όσο ʽν ο κλέφτης ζωντανός Τούρκο δεν προσκυνάει
Κι αν πέσει το κεφάλι του, δεν μπαίνει σε ταγάρι.
Το παίρνουν οι σταυραετοί, να θρέψουν τα παιδιά τους,
Να κάμουν πήχυ το φτερό και πιθαμή το νύχι…»
Οι συνειρμοί στον αναγνώστη…