Ω, τι κόσμος…
Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου, και ο Χαράλαμπος Ταϊγανίδης κατακτά το χρυσό μετάλλιο στα 100 μ. ελεύθερης κολύμβησης, στους Παραολυμπιακούς Αγώνες.
Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου, και το μεσημεριανό δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ, το πραγματικά πλούσιο και αξιόλογο δελτίο των 3 μ.μ., πλησιάζοντας προς το τέλος του, παρουσιάζει τις αθλητικές ειδήσεις της επικαιρότητας, όπως πάντα. Πρώτη είδηση, ευλόγως, η μεγάλη ελληνική επιτυχία, όμως τη στιγμή ακριβώς που καλείται ο αθλητής μας για την απονομή, τη στιγμή ακριβώς που για πρώτη φορά στο Πεκίνο θα ακουστεί ο εθνικός μας ύμνος για επιτυχία έλληνα αθλητή, τη στιγμή ακριβώς αυτή… «πάμε γι’ άλλα»! Όχι, δεν πίεζε ο διαθέσιμος τηλεοπτικός χρόνος, αφού ακολούθησε σειρά άλλων ειδήσεων. Προείχε, όμως, ως φαίνεται, να πληροφορηθεί η κοινή γνώμη… γιατί ο Μπασινάς δεν πήγε στον Ολυμπιακό και ποιες ήταν οι απαιτήσεις του! Έτσι έκρινε, έτσι έπραξε ο σοφός εγκέφαλος της δημόσιας τηλεόρασης.
Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου, και ο γράφων «τα παίρνει» κατά το κοινώς λεγόμενο. Αγανακτεί και εκφράζει, μεταφέρει τηλεφωνικώς στην αρμόδια υπηρεσία της ΕΡΤ ό,τι έκρινε πως έπρεπε να πει, επιστρατεύοντας τα επιχειρήματα που προσιδίαζαν και με ευγενή εκφορά του λόγου του. Ευγενική και η απάντηση της αρμόδιας υπαλλήλου, η οποία υποσχέθηκε να μεταφέρει στους προϊσταμένους της το απόλυτα δικαιολογημένο, όπως και η ίδια έκρινε, της επισήμανσής μου.
Το ζήτημα, βεβαίως, δεν είναι το… αναποτελεσματικό της παρέμβασής μου, αλλά η μη απαθής και αδιαμαρτύρητη στάση και συμπεριφορά προς την κάθε μορφής «εξουσία», είτε αυτή βρίσκεται εντός είτε εκτός εισαγωγικών.
«Εντάξει, σιγά τα… ωά», θα παρατηρούσε κάποιος. Όχι, κατ’ ανάγκη για την αντίληψη του «ενεργού πολίτη», αλλά για την… εμβέλεια της παρέμβασης. Όμως αυτό είναι το θέμα; Ή ότι, εάν και όποτε οι συνθήκες το επιτρέπουν, δεν θα πρέπει να αφήνουμε τον εαυτό μας να μας… ελέγχει ότι συνεχώς συμβιβαζόμαστε; Και, αλήθεια, αν διστάζεις στα… μικρά και ασήμαντα, θα τολμήσεις στα μείζονα;
Αλλά μήπως μικρό και ασήμαντο είναι έστω και να συμμετάσχεις σε Παραολυμπιακούς Αγώνες; Για να αποφύγω τις κοινότοπες εκφράσεις, επιλέγω τις λέξεις πρότυπο και παράδειγμα και ό,τι αυτές σηματοδοτούν και εμπεριέχουν.
Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου, και το τηλέφωνο του γράφοντος… δεν χτύπησε ούτε στις 9 το πρωί ούτε στις 4 το απόγευμα ούτε στις 9.30 το βράδυ, για να μου μεταφερθεί το ευγενικό ενδιαφέρον της τάδε… τράπεζας για κάποιο… «κάτι-δάνειο» με όρους ελκυστικούς (λέει…).
Τις πάμπολλες φορές που είχαν προηγηθεί, περιορίζουν σε μια μονολεκτική, κοφτή απάντηση, μέσα πάντα στα όρια της ευπρέπειας. Δεν μου έφταιγε, άλλωστε, η (προφανώς αγωνιώσα) για το «μεροκάματο» υπάλληλος που ήταν στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, αλλά οι «παραπάνω». Μήπως όμως θα έπρεπε κάποια στιγμή να ασχοληθούν και οι… «πάνω πάνω» των τραπεζών, «εκ μέρους των οποίων» (τραπεζών) -κατά συγκεκριμένη ορολογία που χρησιμοποιείται- χτυπούν… ασύστολα τα τηλέφωνα οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, χωρίς μάλιστα να κάνουν διάκριση στην αναζήτησή τους μεταξύ ζώντων και τεθνεώτων; Γιατί συμβαίνει κι αυτό το τελευταίο, κι άντε να εξηγείς περί των αναχωρησάντων από τον μάταιο τούτο κόσμο…
Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου, και ευρισκόμενος σε διαδικασία αναζήτησης διαμερίσματος για ενοικίαση, πέφτει το μάτι μου και σε αγγελίες ποικίλου… ενδιαφέροντος. Ό,τι βάλει ο νους του ανθρώπου ζητείται, προεχόντως όμως πωλείται.
Συγκλονίστηκα όμως διαβάζοντας ότι πωλούνται μέχρι και… ΒΡΕΦΙΚΑ είδη; Όχι παιδικά (που κι αυτό θέμα είναι), αλλά
ΒΡΕΦΙΚΑ! Κάποια από αυτά για 30 ή 40 ευρώ…
Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου, κι αν κάποιος δεν είχε αξιωθεί να φτάσει στην ηλικία του γράφοντος, θα αναφωνούσε ίσως:
«Ω, τι κόσμος, μπαμπά…»
Σίγμα