Ο κ. αναντικατάστατος!
Ο κ. Ρουσόπουλος, στην έκσταση και την απορρέουσα απ’ αυτήν αλαζονεία, για τη ραγδαία ανέλιξή του στο «νεοελληνικό κατεστημένο», αυτός ο γόνος της μικροαγροτικής και άκρως συντηρητικής τάξης, δίδει την εντύπωση ότι αποστρέφει το βλέμμα αυτού από τον «χύδην όχλο» και τις ηθικές αξιολογικές κλίμακες του τελευταίου!
Αγνόησε μεν τις «Παραινέσεις» του Ευρυτάνα Πολιτικού, αλλά, ως εκ της πολιτικής πορείας του προκύπτει, ευθυγραμμίσθηκε πλήρως με την δεδοκιμασμένης αποτελεσματικότητας αρχή, «Η Αριστερά οδηγεί παντού αρκεί να την εγκαταλείψεις ενωρίς»…
Στη δεκαετία του 1980, όταν η Αριστερά αποτελούσε τον προθάλαμο για την ικανοποίηση βλέψεων και επιδιώξεων, ο κ. Ρουσόπουλος παρουσιάζεται ως ένθερμος υποστηρικτής των ανανεωτικών ιδεών και προς πιστοποίηση αυτών των… διακηρύξεων ενοικεί στο άλλοτε ποτέ «Στάλιγκραντ της Ελλάδας», την Καισαριανή!..
Η ενοίκηση στην Καισαριανή των «Αγώνων και των Θυσιών» αποτελεί ένα επιπρόσθετο στοιχείο του «ιδεολογικού βάθους και της πολιτικής συνέπειας», αλλά και μια παρακαταθήκη για το μέλλον…
Η «νομιμοφροσύνη» προς την Αριστερά, το διάστημα αυτό διευκολύνει -δεδομένης της κυριαρχίας της Αριστεράς όλων των αποχρώσεων στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης- και την επαγγελματική ανέλιξη… Ήδη η Αριστερά από την εποχή του Εμφυλίου, αλλά και πριν από την Κατοχή, κυριαρχεί στον δημοσιογραφικό χώρο και με την αλληλεγγύη που επικρατεί στον χώρο καθίσταται δεδομένη η στήριξη νέων της Αριστεράς που πραγματοποιούν τα πρώτα τους βήματα στα ΜΜΕ.
Παραλλήλως, ο Συντηρητικός Πολιτικός Χώρος, υπό το άχθος και το άγος της Χούντας των Συνταγματαρχών -σαρξ εκ της σαρκός αυτού του χώρου- ευθύς με τη Μεταπολίτευση και υπό την ευφυή εποπτεία και καθοδήγηση Κωνσταντίνου Καραμανλή του Πρεσβυτέρου, εμφανίζεται να «αποτάσσεται τον σατανά» και ν’ ανοίγεται προς τον «αξιοπρεπή χώρο του Κέντρου», αλλά και να φλερτάρει τη λεγόμενη Ανανεωτική Αριστερά. Πεδίον δόξης λαμπρόν περιμένει όσους από τον αλληθωρισμό μεταπηδούν στην πολιτική σύμπραξη, ή ενσωμάτωση στον Συντηρητικό Χώρο.
Στο πολιτικό αυτό πλαίσιο συναντάται ο κ. Ρουσόπουλος με την «καθεστηκυία τάξη» του Κράτους των Αθηνών και θέτει στη διάθεσή της τη φλόγα του νεοφώτιστου, αλλά και κυριαρχούμενου από τη «λάμψη» του φωτοστέφανου του πρώην Αριστερού.
Ο Συντηρητισμός στη χώρα μας και δη ο Νεοσυντηρητισμός των ημερών μας, κατά μία περίεργη, αλλά όχι και ανεξήγητη εκδοχή, στηρίζει την «ιδεολογική» μάχη σε πρόσωπα με θητεία στην Αριστερά, ώστε με την έξωθεν αυτή «καλή μαρτυρία» στο οπλοστάσιό τους να καθίστανται και αποτελεσματικότερα στη δράση τους.
Μάλιστα, ο Νεοσυντηρητισμός αισθάνεται ένα «δέος» έναντι αυτών των προσώπων με τη συγκεκριμένη πορεία και παραδίδεται άνευ όρων στις εισηγήσεις τους!
Ο κ. Ρουσόπουλος εντοπίζει αυτό το «ασθενές σημείο» του Συντηρητικού Χώρου και στηριζόμενος σε μία από τις τακτικές της Αριστεράς, τον Εισοδισμό, πλέκει διά της διείσδυσης, κυρίως στους βασικούς τομείς των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, το δίχτυ της αναγκαιότητάς του για τον Συντηρητικό Χώρο με την προώθηση ατόμων «κατ’ εικόνα και ομοίωσή του» στους ευαίσθητους αυτούς χώρους των ΜΜΕ.
Η τακτική του «Εισοδισμού» συμπληρώνεται και με την τεχνηέντως προωθούμενη όπου δει – στην προκείμενη περίπτωση στο Μέγαρο Μαξίμου- «ιδέα» του αναντικατάστατου του κ. Ρουσόπουλου! Μάλιστα, είναι ενδεικτική και η δήλωση στενού συγγενικού προσώπου του υπουργού Επικρατείας, προ ημερών:
– «Σκεφθείτε να μη συνοδεύει στη ΔΕΘ τον πρωθυπουργό ο κ. Ρουσόπουλος…»!
Στην Ελλάδα, την τελευταία τετραετία έχει παύσει ατύπως να ισχύει το προβλεπόμενο από το Σύνταγμα πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα διακυβέρνησης και στην πράξη έχει επιβληθεί η Τριαρχία. Η χώρα διακυβερνάται από τρεις παράλληλες, αλλά και συχνά αλληλοαναιρούμενες εξουσίες, οι οποίες εκφράζονται από:
• Τον νόμιμο πρωθυπουργό, την υπουργό Εξωτερικών και εκφραστή της «Δυναστείας Μητσοτάκη» και τον υπουργό Επικρατείας και κυβερνητικό εκπρόσωπο. (Εμφανιζόμενο ως «φωνή Καραμανλή», αλλά και προς ίδιον όφελος εργαζόμενο…)
Στα πλαίσια της διασπασμένης αυτής Εξουσίας, αναπτύσσονται καταστάσεις ηθικής αναισθησίας (ενδεικτικό το όζον κλίμα των ημερών), αλλά και μακαριότητας! Η χώρα πορεύεται (;) στο κενό.
Η Τριαρχία και συνακολούθως η μονομανής διεκδίκηση της Εξουσίας συντελεί στην ανάπτυξη μηχανισμών εξουσίας σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας. Και ειδικότερα στον ευαίσθητο χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, που τελούν υπό κρατική, άμεσο ή έμμεσο εποπτεία. Μια απλή και μόνο παρατήρηση για την ποιότητα, την επαγγελματική επάρκεια και την ανεξαρτησία των προσώπων αυτών επιβεβαιώνει και τους ακραίους φόβους για την «αντικειμενική» ενημέρωση των πολιτών!
Αυτός ο διαγκωνισμός της Τριαρχίας στη νομή της Εξουσίας εξοντώνει την αξιοκρατία, την ευθυκρισία, την εντιμότητα, το φιλότιμο, τα πάντα.
Αλλά είναι βέβαιο ότι «η Ελλάδα δεν σώζεται με την αναισθησία και τη μακαριότητα. Σώζεται μόνο με τη γόνιμη ανησυχία και με τη συνεχή νευρώδη αγρυπνία της Κοινωνίας των Πολιτών…»