Ο Καραμανλής αυτοϋπονομεύεται

Η άλλη επιχειρείται, υστηματικά και μεθοδικά, από την Αγία Οικογένεια, λόγω των υπερφίαλων (και αντικειμενικά εντελώς αστήρικτων) φιλοδοξιών του θηλυκού γένους γόνου της προαναφερθείσας οικογένειας. Προσθέτω και πλειάδα άλλων τρωκτικών που εδρεύουν σε διάφορα ΜΜΕ και ροκανίζουν ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ την καρέκλα του κατ’ εντολήν των αδίστακτων «νταβατζήδων».

Η ΑΥΤΟΫΠΟΝΟΜΕΥΣΗ ΤΟΥ έγινε για πρώτη φορά ορατή ΔΙΑ ΓΥΜΝΟΥ ΟΦΘΑΛΜΟΥ την περασμένη Κυριακή στη Θεσσαλονίκη, κατά τη διάρκεια της ετήσιας συνέντευξης Τύπου που… απολαύσαμε με ανάμεικτα αισθήματα αμηχανίας, θλίψης και οργής. Η αποτελούμενη από τρεις λέξεις κοφτή φράση «έχω απαντήσει ήδη», που επαναλήφθηκε ΕΠΤΑ ΦΟΡΕΣ, σε ερωτήσεις που απασχολούν όλους τους Έλληνες και ειδικότερα τα πλείστα στελέχη του κόμματός του, θύμισαν τζούφια καρύδια ή, καλύτερα, άθαφτους νεκρούς, προκαλώντας εκ των υστέρων σωρεία ειρωνικών και απαξιωτικών σχολίων. Σχόλια, το βαρύτερο από τα οποία υπήρξε ότι υιοθετεί σκαστές παρανομίες νυν και πρώην υπουργών του, εγκρίνοντάς τες ουσιαστικά.

Έγραψα μόλις ότι η αυτοϋπονόμευση του πρωθυπουργού έγινε για πρώτη φορά ορατή διά γυμνού οφθαλμού την περασμένη Κυριακή στη Θεσσαλονίκη. Λάθος. Διότι τι άλλο από αυτοϋπονόμευση υπήρξε η ΚΑΚΙΣΤΗ ΕΠΙΛΟΓΗ υπουργών και στενών συνεργατών του και η ΕΜΜΟΝΗ του να παραμείνουν στις θέσεις τους;

Η κοινή γνώμη απορεί και εξίσταται βλέποντας σε τομείς-κλειδιά ανθρώπους που συνδυάζουν αστρονομικών διαστάσεων πλούτο και προκλητικά επιδεικτική διαβίωση με αυταπόδεικτη ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ και εξοργιστική ΟΚΝΗΡΙΑ. (Οι λαμπρές εξαιρέσεις, όπως, για παράδειγμα, ο βαλλόμενος αμείλικτα από τα δημοσιογραφικά όργανα του Αλαφούζου Γιώργος Σουφλιάς, επιβεβαιώνουν πανηγυρικά τον κανόνα.)

Έχουν εδραιωθεί δυστυχώς αρκετοί ΜΥΘΟΙ στον πολιτικό βίο της χώρας μας. Ένας από τους μύθους αυτούς είναι το διαδιδόμενο ότι «ο Καραμανλής δεν αντιδρά ποτέ εν θερμώ». Η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι ΣΠΑΝΙΩΣ (για να μην πω ουδόλως) αντιδρά ΚΑΙ εν ψυχρώ. Προτιμάει να διαμορφώνει την εκάστοτε πολιτική του ανάλογα με τις συγκυρίες, περιμένοντας ευνοϊκές συνθήκες. (Ποια η διαφορά ανάμεσα στον Γιωργάκη και τον Καραμανλή; Ο πρώτος ηδονίζεται με τους αυτοσχεδιασμούς και τους αναποτελεσματικούς αιφνιδιασμούς, ενώ ο δεύτερος λατρεύει τη… λελογισμένη ακινησία.)

Το ανεξήγητο για κάθε προσεκτικό και διορατικό παρατηρητή των πολιτικών μας πραγμάτων -διορατικό, διότι δεν αρκείται στον παρόν, αλλά τον ενδιαφέρει εντονότατα και το μέλλον- είναι ότι ο Καραμανλής χειρίζεται με αξιοθαύμαστη επιτυχία και αδιάλλακτη πυγμή τα εξωτερικά μας θέματα, παρά την πασιφανή μάλιστα τροχοπέδη της κ. Ντόρας, την ίδια χρονική περίοδο που χωλαίνει τραγικά στην εσωτερική πολιτική, αθετώντας υποσχέσεις και δεσμεύσεις απέναντι σ’ έναν λαό που τον τίμησε δύο φορές με την ψήφο του και περιμένει καλύτερες μέρες. (Κάποιος φίλος μου έλεγε αστειευόμενος: «Θα έπρεπε να έχουμε δύο πρωθυπουργούς. Τον Καραμανλή για τα εξωτερικά θέματα και την… Παπαρήγα για τα εσωτερικά».)

Το επίσης ανεξήγητο είναι ότι συστηματικά αποφεύγει τους ανασχηματισμούς που θα ζωογονούσαν την κυβέρνησή του με νέο αίμα και ανθρώπους που θα αναλώνονταν στο έργο τους για να αποδείξουν ΕΜΠΡΑΚΤΑ ότι κακώς τους είχε παραμελήσει. Οι λεγόμενοι βαρόνοι πιστεύουν ότι είναι… αναντικατάστατοι. Το πιστεύει, αλήθεια, αυτό και ο οξυδερκής Καραμανλής; Το άλλο κίβδηλο επιχείρημα για να θεωρείται ταμπού ο ανασχηματισμός –επιχείρημα που εκπορεύεται από τους θρονιασμένους στους θώκους του βαρόνους– είναι ότι… «δεν υπάρχει πάγκος», σύμφωνα με την ποδοσφαιρική ορολογία. Πάγκος υπάρχει και παραϋπάρχει. Και στον πάγκο, εκτός από αρκετά ικανά και εργατικά στελέχη, κάθεται ΑΚΟΜΑ ο Αντώνης Σαμαράς, μία από τις διαχρονικά σημαντικότερες προσωπικότητες της συντηρητικής παράταξης. Είναι σαν να μην περιλαμβάνεται ποτέ στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού ο Τζόρτζεβιτς και ποτέ στην ενδεκάδα του Παναθηναϊκού ο Καραγκούνης!

Το θεωρητικά σοβαρότερο επιχείρημα για να μη γίνει ανασχηματισμός (και μάλιστα ΡΙΖΙΚΟΣ, στον οποίο θα μετάσχουν και ΚΟΙΝΑ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ εξέχουσες φυσιογνωμίες μη προερχόμενες από τον «κομματικό σωλήνα») είναι η ισχνή και ασταθής πλειοψηφία των 152 βουλευτών. Ερωτώ: Γιατί ο πρωθυπουργός θεωρεί τον εαυτό του δέσμιο αυτής της ισχνής και ασταθούς πλειοψηφίας; Του είναι αδύνατον να αντιληφθεί το αυτονόητο; Ότι δηλαδή, εάν επιδείξει ανυποχώρητη αδιαλλαξία και τολμήσουν να τον ανατρέψουν ορισμένοι ανεγκέφαλοι δικοί του, θα επανέλθει, αργά ή γρήγορα, ΠΑΝΙΣΧΥΡΟΣ στην εξουσία.

Το ισχυρίζομαι μετά βεβαιότητος αυτό, επειδή ο σφόδρα απογοητευμένος σήμερα ελληνικός λαός, πλην εκείνων που τρώνε με χρυσά κουτάλια, και κρίση έχει και γνώση της πραγματικότητας. Διότι, με τον υφιστάμενο σήμερα κομματικό χάρτη, η απορρύθμιση του πολιτικού συστήματος θα επιφέρει βλάβες που δεν θα είναι ανατάξιμες. Εννοώ πρωτίστως στα εθνικά μας θέματα, στα οποία ο Καραμανλής δίνει απόλυτη προτεραιότητα. Μια ιεράρχηση που, αν εξαιρέσουμε τη βολική καπηλεία του Γιώργου Καρατζαφέρη, κανένα άλλο κόμμα δεν υιοθετεί. (Το άλλοτε πατριωτικό ΠΑΣΟΚ είναι σήμερα διχασμένο.) Βάσιμα, λοιπόν, μπορεί να υποθέσει κανείς ότι, χωρίς Καραμανλή, οι Αμερικανοί θα αλωνίζουν στη χώρα μας και θα ενταφιάσουν κάθε εθνικό μας θέμα, υποβοηθούμενοι και από αναρίθμητους ντόπιους Εφιάλτες, που θίγει τα συμφέροντά τους.

Και στην οικονομική και δημοσιονομική πολιτική θα φάμε στη μάπα τον Αλογοσκούφη ή κάποιον άλλον του ίδιου φυράματος; Εικάζω όχι. Διότι μέχρι τότε θα έχει διδαχθεί από τα σκανδιναβικά κράτη ότι οι νεοφιλελεύθερες ιδιωτικοποιήσεις είναι ζημιογόνες, αφού και οι Αμερικανοί κρατικοποιούν τις ζημιές δύο ιδιωτικών τραπεζών τους (φορτώνοντας τα χρέη τους στους φορολογούμενους).