επικαιρότητα
1 Αγρίεψε ο «πόλεμος» στο ταλαίπωρο Αφγανιστάν, που πρώτα οι Ρώσοι και τώρα οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ ανέλαβαν να το «προστατεύσουν»! Στις 13 Ιουνίου 2008 οι Ταλιμπάν κατάφεραν να δώσουν ισχυρό χτύπημα στον κρατικό μηχανισμό, που με τη στήριξη των ΗΠΑ έστησε η διορισμένη κυβέρνηση της Καμπούλ. Έτσι, τραυματίστηκε και η αξιοπιστία του κράτους, αλλά και του δοτού πρωθυπουργού Χαμίντ Καρζάι. Οι Ταλιμπάν εκείνη τη μέρα πραγματοποίησαν οργανωμένη επίθεση εναντίον των κρατικών φυλακών στην πόλη Καναχάρ με αποτέλεσμα να καταστραφεί η είσοδος των φυλακών με τα φρουρούμενα φυλάκια, να φονευθούν οι 4 φρουροί και να αποδράσουν 900 κρατούμενοι, εκ των οποίων οι 350 ήσαν κατάδικοι Ταλιμπάν. Οι κάτοικοι της πόλης μετά την επίθεση κλείστηκαν στα σπίτια τους, τα μαγαζιά έκλεισαν και η Κανταχάρ έδινε την
εντύπωση μιας έρημης πόλης. Το αίσθημα ανασφάλειας είχε καταλάβει τους κατοίκους της. Ανώτεροι αξιωματούχοι, ακόμη και υπουργοί, της διορισμένης
από τις ΗΠΑ κυβέρνησης, εκτιμούν ότι η κατάσταση στη χώρα τους θα ήταν πολύ χειρότερη αν δεν υπήρχαν οι ξένοι στρατιώτες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Η είδηση αυτή έχει τη σημασία της, καθώς δείχνει ότι με εξαίρεση την πρωτεύουσα Καμπούλ, οι Ταλιμπάν έχουν τη δύναμη να κυριαρχούν στην υπόλοιπη χώρα και με σχετική ευκολία μπορούν να εξουδετερώνουν τον υποβαθμισμένο κρατικό μηχανισμό. Οι Αφγανοί όταν βλέπουν τέτοιες επιθέσεις συνειδητοποιούν ότι η κυβέρνηση είναι ανίκανη να περιφρουρήσει την ασφάλεια των πολιτών της και έτσι πιστεύουν ότι οι Ταλιμπάν είναι πολύ ισχυροί, ισχυρότεροι από την κυβέρνηση. Ίσως γι’ αυτόν τον λόγο το χάσμα μεταξύ του λαού και της διορισμένης κυβέρνησης της Καμπούλ είναι τεράστιο και δεν μπορεί να γεφυροποιηθεί. Εξάλλου και η στρατιωτική δύναμη του ΝΑΤΟ φαίνεται να μην μπορεί να επιβάλει τη σταθερότητα του καθεστώτος, καθώς δείχνει να είναι ανοργάνωτη, αποστελεχωμένη και φοβισμένη. Το καθεστώς ασφαλώς διαθέτει όπλα και εφόδια, δεν διαθέτει όμως ανθρώπους που να πιστεύουν σ’ αυτό.
2 Η Ελλάδα στο σταυροδρόμι των εξελίξεων Καυκάσου και σχέσεων ΗΠΑ – Ρωσίας. Αρκετά μέτωπα έχουμε ανοιχτά, δεν έχουμε όμως σχεδιασμένη διπλωματική στρατηγική. Έχουμε ανοιχτές διαπραγματευτικές διαδικασίες για το όνομα του κρατιδίου των Σκοπίων, έχουμε σε εξέλιξη το Κυπριακό, αλλά κυρίως αυτό που καίει τις ΗΠΑ είναι το θέμα των ενεργειακών αγωγών και της ενεργειακής συμμαχίας με τη Ρωσία. Οι ΗΠΑ μας πιέζουν να σταματήσουμε τις μπίζνες με τη Ρωσία και τους αγωγούς μεταφοράς αερίου και πετρελαίου. Και ο Καραμανλής από τη Θεσσαλονίκη έδωσε υπερήφανη απάντηση στις ΗΠΑ για την ενεργειακή πολιτική της χώρας μας. Απάντηση που φανερώνει μια ξεκάθαρη θέση της χώρας να μη στηρίξει τις επιδιώξεις του Μπους και του Τσένι να περικυκλώσουν τη Ρωσία με εχθρικές χώρες και να εγκαταστήσουν σ’ αυτές πολεμικές βάσεις. Και αν πραγματικά έχουμε ξεκάθαρη θέση για το ζωτικό πρόβλημα των ενεργειακών αγωγών, δεν υπάρχει ξεκάθαρη διπλωματική στρατηγική από τη χώρα μας για το θέμα των Σκοπίων, για το Κυπριακό και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Καθώς οι αμερικανορωσικές σχέσεις καθημερινά χειροτερεύουν και θα γίνουν πολύ επικίνδυνες όταν ο Πούτιν ανταποδώσει τα χτυπήματα με τα φιλικά προς τη Ρωσία κράτη της Νότιας Αμερικής, που δυστυχώς για τις ΗΠΑ είναι πολλά και με καθεστώτα που έχουν ευρύτατο λαϊκό έρεισμα. Τα δύσκολα για την κυβέρνησή μας θα αρχίσουν από τη στιγμή που οι εξελίξεις στις σχέσεις ΗΠΑ και Ρωσίας απαιτήσουν η Ελλάδα να πάρει σαφή και καθαρή θέση υπέρ ή κατά της Ρωσίας ή των ΗΠΑ. Τότε θα μπορέσει να διατηρήσει τη γραμμή αποφυγής της εμπλοκής; Κι αν τα ανοιχτά μας μέτωπα -Σκοπιανό, Κυπριακό, ελληνοτουρκικές σχέσεις- οξυνθούν και απαιτήσουν τη στήριξη των θέσεών μας από τις ΗΠΑ ή τη Ρωσία, με ποια ανταλλάγματα θα μπορέσουμε να πετύχουμε τη στήριξη αυτή; Η άψογη στάση, η πολιτική ίσων αποστάσεων και η αποφυγή εμπλοκής πολλές φορές είναι ανέφικτες, όσο και αν ακούγονται στη θεωρία σαν λογικές και επιθυμητές. Και χωρίς σχεδιασμένη και αποτελεσματική πολιτική εύκολα σε πετάνε στο περιθώριο. Και πολύ περισσότερο σε περιπτώσεις ψυχρού ή θερμού πολέμου. Προσωπικά φρονώ ότι σε μια τέτοια εποχή μπαίνει η ανθρωπότητα. Οι ΗΠΑ επιδιώκουν ψυχρό ή και θερμό πόλεμο. Το νεοφιλελεύθερο καθεστώς καταρρέει. Και τα υπό κατάρρευση καθεστώτα επιδιώκουν τον πόλεμο για να εξασφαλίσουν συσπείρωση των φιλικών τους δυνάμεων και μακροημέρευση.