Βυζάντιον

Γράφω με μεγάλη καθυστέρηση, επειδή περίμενα να ξεκινήσει το πείραμα στο CERN. Αν ερχόταν το τέλος του κόσμου την Τετάρτη που δίνω τη στήλη, δεν ήθελα να φύγω από τη ζωή με το συναίσθημα του ηλίθιου που εργάστηκε αδίκως και η δουλειά του πήγε στα σκουπίδια του σύμπαντος. Αλλά, μεταξύ μας, τι να μας πει και το CERN; Μόνο εμείς ως εφημερίδα έχουμε προαναγγείλει το τέλος του κόσμου ουκ ολίγες φορές. Για την ακρίβεια έχουμε προειδοποιήσει για το τέλος του ελληνισμού και της ορθοδοξίας που, για αρκετούς από σας, είναι ο κόσμος ολόκληρος. Προσωπικά δεν ανησυχώ για το πείραμα. Υποθέτω πως θα επιβεβαιώσει ότι η σκοτεινή ύλη του σύμπαντος αποτελείται από το «Σωματίδιο του Θεού» και θεωρώ λογικό το Βατοπέδι να εγείρει δικαιώματα ακόμα και σε άλλους κόσμους. Είδατε; Τα καταφέραμε με το Βατοπέδι. Μονή τα κάναμε όλα…

Σκέφτηκα, που λέτε, να πάω στο Βατοπέδι. Πιστεύω πως θα το σκέφτηκαν και πολλοί άλλοι, ιδιαίτερα μετά τη συνέντευξη του Καραμανλή στην Έκθεση. Αλλά δεν γίνεται. Πρέπει να κάνεις κράτηση κελιού (μοναστικού) δύο μήνες πριν. Επίσης πρέπει να τους στείλεις ένα φαξ με τα στοιχεία σου και την ιστορία της ζωής σου. Φαντάζομαι πως στη συνέχεια τα στοιχεία θα προωθούνται στον Ρουσόπουλο, θα γίνεται ο σχετικός έλεγχος και η αίτησή σου θα παίρνει τον δρόμο προς απάντηση. Αλλά ποιος μπορεί να περιμένει δύο μήνες; Ακόμα και αν δεν έχει έρθει το τέλος του κόσμου, μπορεί να μας έχει αγοράσει όλους το Βατοπέδι με τη σύμφωνη γνωμοδότηση μιας σειράς λαμόγιων που βλέπουν το χρήμα να πετάει πάνω από το κεφάλι τους και απλώνουν το χέρι για να αρπάξουν. Γι’ αυτό και εγώ τείνω να συμφωνήσω με τον Σανιδά. Οι υπουργοί παραπλανήθηκαν από τα γνωμοδοτικά συμβούλια. Συνεπώς, οι υπουργοί δεν είναι συνένοχοι, είναι βλάκες. Τόσο απλό!

••••

Μου αρέσει αυτή η εικόνα; Ναι! Γιατί αισθάνομαι σαν σκουλήκι που κάνει πάρτι δύο μέτρα κάτω από τη γη σε πολυσύχναστο νεκροταφείο. Παιδιά, οι τύποι που είναι στα πράγματα κάνουν στην παραδοσιακή δεξιά μεγαλύτερο κακό και από τον Βελουχιώτη! Υποθέτω θα τα διαβάζεις και αλλού. Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο και, για να είμαστε σοβαροί, δεν υπάρχει ούτε σχέδιο. Και εξηγούμαι: αυτά που έχουν γραφτεί σχετικά με εκλογικές ημερομηνίες είναι αέρας κοπανιστός. Διότι δεν εξαρτώνται τα πάντα από τις αποφάσεις του Καραμανλή, υπάρχουν και οι Τατούληδες. Επίσης, σε πληροφορώ ότι το αχτύπητο δίδυμο Ρουσόπουλου – Λούλη, έχει αρχίσει να επεξεργάζεται στρατηγική για τις επόμενες δημοσκοπήσεις που, λογικά, θα δείξουν τη Νέα Δημοκρατία πίσω από το ΠΑΣΟΚ. Θεωρητικά αυτό δεν τους προκαλεί πανικό, αλλά πια θα αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύονται. Οι ίδιοι προετοιμάζουν το στελεχικό δυναμικό τους για την πιθανότητα να εκδηλωθούν άλλες «δύο-τρεις υποθέσεις», κοινώς θέματα εις βάρος υπουργών. Αυτή η παράμετρος προσδιορίζει και τις τελικές αποφάσεις για ανασχηματισμό. (Θεέ μου, ανακατεύομαι, γράφω ως μεταφορέας ρουλεμάν, ως διαπρεπής πολιτικός συντάκτης…)

••••

Τέλος πάντων, για να ξεμπερδεύω με αυτά, μου λένε ότι θεωρούν εξαιρετικά βολική την ευκαιρία που θα τους δώσει η σύγκρουση με τα συνδικάτα, ειδικά εκείνα του ΟΣΕ και της Ολυμπιακής. Πιστεύουν ότι θα ανοίξει ένα μέτωπο έντασης που θα απασχολεί την κοινωνία, ενώ παράλληλα η κυβέρνηση θα λέει ότι έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με τις συντεχνίες, δηλαδή τα γνωστά. «Προκόπιε, το καραμανλικό άγος βρίσκεται στην εξής θλιβερή κατάσταση: μόνο ο Άρης και η Ντόρα βγαίνουν να πουν μια καλή κουβέντα στήριξης δημοσίως. Και αυτό τον πληγώνει όσο δεν φαντάζεσαι…» Εντάξει, δεν με ενδιαφέρει πόσο τον πληγώνει. Εγώ στέκομαι στις ατάκες του στο υπουργικό συμβούλιο και στις προτροπές προς τους υπουργούς για «συνεχή αυτοκριτική». Επιτέλους, θα μάθουμε πού ακριβώς διαφέρει η αυτοκριτική από την αυτοϊκανοποίηση. Πιστεύω πως κάποιοι υπουργοί είναι εξίσου καλοί και στα δύο.

••••

Έχω μεγάλο πρόβλημα με τον πόλεμο στα media. Πρώτον, επειδή κανένας δεν μου έχει εξηγήσει με ποιον ακριβώς είμαστε εμείς. Δεύτερον, επειδή κανείς δεν μου την έχει πέσει ζητώντας συμπαράσταση και καμιά βρωμιά, ας πούμε να βάλω εκατό λέξεις εναντίον του αντιδίκου του. Δυστυχώς, αγαπητοί μου, τα blogs τρώνε πλέον και το ψωμί, αλλά και το ροκφόρ του έντιμου δημοσιογράφου. Ένα καλό blog λειτουργεί σαν ελβετικός σουγιάς, μπορεί να σου κάνει όλες τις δουλειές. Να φανταστείτε πως σε δημοφιλές blog υπάρχουν δημοσιεύσεις υπέρ της Μονής Βατοπεδίου. Και γράφει ο νεαρός συντάκτης πως, αν κάνεις κριτική στη Μονή, επιτίθεσαι στα ιερά και στα όσια της ορθοδοξίας. Οφείλω βέβαια να σας εξομολογηθώ (ξεπέφτω σε σας γιατί ο Εφραίμ αδυνατεί) ότι και εγώ διαθέτω αρκετό χρόνο ημερησίως, διαβάζοντας blogs. Υπάρχει ένα ηδονικό σκουπιδαριό εκεί μέσα που σε υπνωτίζει. Και, όντως, στα «δημοσιογραφικά» blog διαβάζεις πράγματα που αποκλείεται να δεις σε εφημερίδα – είναι τόσο άθλια που δεν θα τα δημοσίευε κανείς. Σε παλαιότερες εποχές, ιδιαίτερα στον αγγλοσαξονικό Τύπο, τα λιβελογραφήματα ήταν κεντημένα στο χέρι, περίτεχνα κείμενα που ξέσκιζαν άγρια και συνάμα με τακτ τη σάρκα του θύματος. Αλλά και στον ελληνικό Τύπο έχουν εκδηλωθεί κατά καιρούς ανθρωποφαγίες υψηλής αισθητικής. Όποιος, ας πούμε, έχει διαβάσει το κομμάτι με τίτλο «Ο γιος του αγωγιάτη», που είχε δημοσιεύσει στο «Βήμα», για τον Δημήτρη Τσοβόλα, ο σύντροφος αγωνιστής Κούλογλου, μπορεί να αντιληφθεί τι εννοώ. Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Και δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Όπως στις οικοδομές έχουν πάρει τις δουλειές οι Αλβανοί, έτσι και στη δημοσιογραφία μερικά νεαρά παιδιά, ημιμαθή που διατηρούν κάκιστες σχέσεις με τη γλώσσα, έχουν πάρει στον ώμο το πηλοφόρι.

••••

Το φαινόμενο είναι άξιο παρατήρησης πρώτα από τον κοινωνιολόγο και μετά από τον εισαγγελέα. Για ποιον λόγο νέα παιδιά των 700 ευρώ (και πολλά λέω), προσπαθούν να παίξουν πιάνο με το πληκτρολόγιο, συνθέτοντας μια κακόφωνη συμφωνία; Ρώτησα ένα από αυτά. Εργάζεται σε περιφερειακό τηλεοπτικό σταθμό ως ρεπόρτερ και κάνει βάρδια σε blog, προσπαθώντας να δώσει μορφή κειμένου στη «γραμμή» που χορηγεί ο προϊστάμενός του. Στο blog απασχολείται δωρεάν. Θεωρεί πως έτσι πρέπει, πως η υποχρέωση του blogging συνοδεύει ως πακέτο το κανονικό μεροκάματο. Κατά δεύτερο λόγο, αισθάνεται ηδονή, όταν χτυπάει τα πλήκτρα και γράφει κατά ισχυρών παραγόντων, μεγαλοδημοσιογράφων, πολιτικών και επιχειρηματιών.

Επίσης αυτού του είδους το blogging του χορηγεί το δικαίωμα να πιστεύει πως ανήκει σε μια συγκεκριμένη παρέα, σε μια μικρή ή μεγάλη σφαίρα επιρροής που, συνήθως, περιστρέφεται γύρω από δημοσιογράφους με επιτυχημένη τηλεοπτική και επιχειρηματική παρουσία. Οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι-επιχειρηματίες ευλογούν τη λειτουργία των blogs, πλην όμως δεν προσεγγίζουν ούτε από απόσταση το εργαλείο διαχείρισής τους, αφού καλόν είναι να παραμένουν μακριά από τις κακοτοπιές.

••••

Θα μπορούσα, πιστέψτε με, να γράψω λεπτομέρειες με ονόματα και ηλεκτρονικές διευθύνσεις. Αλλά επειδή δεν θα έχω κανένα να μου κάνει παρέα στο δικαστήριο ως μάρτυρας υπεράσπισης που θα επιβεβαιώσει τους ισχυρισμούς μου, καλό είναι να κρατήσω το στόμα μου κλειστό. Η ουσία είναι πως κάθε παράγοντας που σέβεται τον εαυτό του και υπολογίζει τους εχθρούς του στήνει blog. Γιατί όχι; Αφού τα έχουμε ξευτελίσει όλα, υπήρχε περίπτωση να σεβαστούμε το νέο επικοινωνιακό περιβάλλον; Θα το μπαζώσουμε. Λεπτομέρειες αδυνατώ να δώσω, αλλά δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ξεκατίνιασμα έχει να ακολουθήσει.

••••

Ωχ, πρέπει και εγώ να πάρω θέση για το θέμα Μάρας; Παίρνω και είναι δύσκολη. Γιατί, ρε γαμώτο, όλες οι επιτυχημένες γυναίκες και όλα τα καλά πεθερικά πηγαίνουν σε υπουργούς της Νέας Δημοκρατίας; Πώς γίνεται αυτοί να βρίσκουν πεθερικά που τους δίνουν προίκα offshore και οι υπόλοιποι τη βγάζουμε με σεντόνια και κεντήματα; Γιατί εγώ όταν φεύγω από μια δουλειά δεν παίρνω φράγκα; Μα τι μιζέρια! Πάνω που σκεφτόμουν να ζητήσω δουλειά από τη Μάρα, έφυγε από την εταιρεία. Είναι άδικο. Ο Θοδωρής έχει τη Μάρα. Εσύ τη Σάρα και το κακό συναπάντημα.