ΑΛΛΟΣ ΓΙΑ ΑΡΠΑΧΤΗ ΚΙ ΑΛΛΟΣ ΓΙΑ ΠΟΛΥΘΡΟΝΑ!

Τεκμηριωμένα πράματα, όπως τα λέει και το εξυπηρετικότατο Λεξικό του Μπαμπινιώτη που αγωνίζεται να περισώσει όσα γνήσια έχουν απομείνει από την καταλεηλατημένη μας γλώσσα. Χωριστά λοιπόν τα τσατσανάκια των παπάδων και διαφορετικά τα τσαρδάκια των ζευγάδων, γιατί από την επικίνδυνη ώρα που τα πόδια των μεν μπερδεύονται με τα πόδια των δε, τότε η παπαδοσύνη πάει κατά διαβόλου και το ζευγολατιό γίνεται κεραμιδαριό και λίγο σου λέω.
Απλά πράματα δηλαδή, που και η πραγματικότητα έρχεται προθυμότατη να τα επιβεβαιώσει, όπως και με τον θεοσέβαστο δέσποτα με το μακρύ χέρι και τις ακόμα πιο σεβαστές αρπαχτές του, που τώρα στέλνει μηνύματα απελπισίας από τις φυλακές «βγάλτε με, βγάλτε με, δεν αντέχω», λες και οι άλλοι που είναι μέσα αντέχουν. Εκτός αν μερικοί άλλοι Δεσποτάδες, θεοφώτιστοι και αυτοί, αποφασίσουν να «τον αποδράσουν» με τη μέθοδο Παλαιοκώστα και ως αρχάγγελοι προσγειωθούν με κανένα καθαγιασμένο ελικόπτερο παντός ιερού στο προαύλιο του Κορυδαλλού και τον αποκαθηλώσουν με προορισμό του το άβατον των Αγίων Μονών Παραβατοπαιδίου, όπως θα πρέπει και οι περισσότερες να μεταβαπτισθούν για τα όσα τους καταγγέλλονται παραβατικά, αρπαχτικά και ανόσια.
Τι γίνεται, ρε παίδες Ελλήνων; Τελικά δεν υπάρχει ούτε βραχονησίδα που να μην έχει τα δικά της λαμόγια; Τέτοια ανθοφορία;

ΜΕΡΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΠΟΜΕΝΩΝ
(…και άλλα λόγια
ν’ αγαπιόμαστε!)
Από τους προηγούμενους του Πολιτισμού, οι αναμνήσεις είναι από θολές έως και ανύπαρκτες, μια και τις πιο πολλές φορές, αυτό που οραματιζόταν ο ένας υπουργός (κι από οράματα πια άλλο τίποτα, να φάνε κι οι χορτάτες κότες) ερχόταν ο επόμενος να ξεφουρνίσει το δικό του όραμα και έμενε το προηγούμενο να μαζεύει αράχνες σε κάποιο ράφι. Όπως και η «Άνοιξη του Ελληνικού Έργου» της υπουργίας Βενιζέλου που από «άνοιξη» έχει… χειμωνιάσει και ακόμα περιμένουμε και που θα πρέπει και γι’ αυτό να μιλήσουμε κάποια επόμενη Κυριακή.
Όπως θα πρέπει να πούμε, γιατί εδώ είπαμε να τα λέμε όλα, ότι ο μόνος με τον οποίο είχαμε διάλογο, εποικοδομητικό θα τον έλεγα, ήταν με τον «ανταρτοφέρνοντα» Πέτρο Τατούλη (ίσως γι’ αυτό και η συμπάθεια), ο οποίος, παρά την «περιχαρακωμένη» υφυπουργική του ευθύνη και που μάλλον γι’ αυτό και η τωρινή του επιθετικότητα, ήταν και ο μόνος που φρόντισε να ρίξει τις ματιές του στα δικά μας προβλήματα.
Όπως το ίδιο θα πρέπει να πούμε και για τον Γιώργο Βουλγαράκη, για το διάστημα που έκανε τις «διακοπές» του στο Πολιτισμού και που χωρίς να κρύβει την άγνοιά του για τα ποικίλα και αλληλοσυγκρουόμενα προβλήματα του υπουργείου της οδού Μπουμπουλίνας, φρόντιζε να ενημερώνεται και να σκεπάζει κάποιες τρύπες, ως εκεί που έφτανε η κουβέρτα του. Μέχρι και να σηκώνεται πρώτος για να χειροκροτήσει όρθιος παραστάσεις που δεν ξέρω αν άξιζαν τόσο πολύ τον ενθουσιασμό του, για να μην πω ότι αν είχε πάει χωρίς την υπουργική του ιδιότητα, θα είχε φύγει από τη μέση. Αλλά είπαμε, «NOBLESSE OBLIGE», που λένε και οι φίλοι μας οι Γάλλοι. Και αντίθετα βέβαια με τον διάδοχό του, τον κ. Μιχάλη Λιάπη, που ένα χρόνο τώρα από τότε που ανέλαβε, δεν έχουμε δει τη χειραψία του και εννοώ τις σχέσεις του με την Εταιρεία των Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, Συνθετών και Μεταφραστών, χωρίς να ξέρω αν είναι πληροφορημένος για τα 120 χρόνια της ιστορίας της.
Και επειδή τον θυμηθήκαμε, να πούμε ότι τον είδαμε τηλεοπτικώς, σε μια συνάντησή του με πολιτικούς συντάκτες, να τους κόβει τη φόρα, λέγοντας ψιλοενοχλημένος: «Όχι πολιτικές ερωτήσεις».
Δηλαδή, τι άλλο θα μπορούσαν να τον ρωτήσουν χωρίς πολιτικό ενδιαφέρον, εκτός αν ο Λιάπης παίζει σε άλλο γήπεδο, οπόταν και η στέρηση της χειραψίας του στις επανειλημμένες προσπάθειες της Εταιρείας μας για να ακούσει «ζέουσες» εκκρεμότητες, να οφείλεται στην ίδια αιτία, μήπως δηλαδή γενικά είναι «εκτός γηπέδου».

ΗΜΕΡΕΣ ΜΕ ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ
ΤΟΠΙΟ…
(…και νύχτες χωρίς καλό
ξημέρωμα!)
Λέγαμε λοιπόν για τους «ζευγάδες» όταν επιστρατεύονται για να καθήσουν στις υπεύθυνες πολυθρόνες και να διαχειριστούν σοβαρά και ευαίσθητα θέματα πολιτισμού, όπως είναι το Θέατρο, η Μουσική, ο Κινηματογράφος, ο Χορός και οι μεγάλες πολιτιστικές εκδηλώσεις που αποτελούν και τη βιτρίνα μιας χωράς. Και εδώ δεν ενοχοποιούμε καθόλου την αντίστοιχη τάξη των παπάδων, οι οποίοι ευφυώς κρατάνε τις αποστάσεις τους, εκτός βέβαια αν αιφνιδίως κινδυνέψει ο ιερός μπεζαχτάς των Αγίων Πατέρων από ενδεχόμενες καταργήσεις και στερηθούν από τα έσοδα του «σόου» κανενός χλιδάτου γάμου, διότι έχουν γίνει κι αυτοί σαν το αναμενόμενο σόου της Μαντόνα, με τις χορωδίες σε παράταξη, όλους τους πολυελαίους αναμμένους και τα φαντασμαγορικά ασημοκέντητα άμφια φάτσα βιτρίνα, όπως και ο πρόσφατος γάμος του κ. Γ. Αγγελόπουλου, της αγγελοπουλικής δυναστείας, που μας θύμισε αυτοκρατορικές μεγαλοπρέπειες, σαν ένα κάτι από πριγκίπισσα Σίσι και χλίδες των Αψβούργων από την ιστορική ταινία με τη Ρόμι Σνάιντερ.
Ήταν ένας γάμος, όπως μας πληροφόρησαν οι εφημερίδες της περασμένης Κυριακής, κυριολεκτικά «σούπερ» και απόλυτα ταιριαστός με την ευημερούσα μας κατάσταση που η πατάτα έφτασε τα 3 ευρώ στη λαϊκή, ενώ ο κ. Αλογοσκούφης ειδοποίησε τους «μικρομικραίους» (πρώην μικρομεσαίους) να σπάσουν τους κουμπαράδες τους για να καλύψουν τη Δημόσια Χρεοκοπία με τα αποθέματα της σκανδαλώδους πολυτελούς τους διαβίωσης και ορίστε, πάλι ξεφύγαμε από το θέμα, συγγνώμη, ε;
Και για να ξαναγυρίσουμε στους «ζευγάδες» που λέγαμε, οι δυσκολίες αρχίζουν από τη στιγμή που οι «εκλεκτοί» της κάθε επιλογής πρέπει να έχουν και τις απαραίτητες «αρετές», όπως και κάποια σχέση με το αντικείμενο που σαν πρόεδροι θα χαράξουν την πορεία του και θα βοηθήσουν τις τύχες του. Αλλά για τη «σχέση» δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, αφού στην Ελλάδα της «πανξερωλογίας» όλοι δηλώνουν «ειδήμονες» για τα πάντα και όσο για τις «αρετές», τις λέμε έτσι, γιατί όταν τις πούμε «προσόντα», το πράμα αρχίζει και δυσκολεύει. Χρειάζονται ειδικές σπουδές, βιογραφικά, προϋπηρεσίες και, το πιο σημαντικό, χρειάζεται «έργο» του ίδιου χώρου που να επιβεβαιώνει τις ικανότητες, γιατί δεν μπορεί να ήσουν πιλότος της Ολυμπιακής και να σε διορίζουν πρόεδρο της ΕΡΤ, γιατί κι αυτό έχει συμβεί. Αλλά με τόσες απαιτήσεις που είπαμε, πώς θα βολέψουμε τους «δικούς μας ανθρώπους» σε «θέσεις-κλειδιά»; Γι’ αυτό τις λέμε «αρετές» και ξεμπερδεύουμε, όπως θα λέγαμε «αυτός είναι καλό παιδί» ή «ο τάδε είναι ευγενέστατος κύριος», που μπορεί να είναι και «εκ γενετής» ή να είναι το «ντι-εν-έι» του που το κληρονόμησε από τον αείμνηστο παππού του.
Όπως και για τις διοικητικές ικανότητες, που χρειάζονται κι αυτές και που για την κάθε περίπτωση είναι διαφορετικές, όπως μπορεί σαν στρατηγός Εφοδιασμού να έχεις πάρει παράσημα και όταν στην αποστρατεία, πάντα σαν «δικό τους παιδί», σε βάλουν πρόεδρο σ’ έναν Οργανισμό Κοινής Ωφελείας και το μόνο που δεν θα δει ποτέ ο Οργανισμός θα είναι η δική σου ωφέλεια, γι’ αυτό και η συνηθισμένη λύση είναι όλοι αυτοί οι «πρόεδροι» να παίζουν τον ρόλο του Επιλοχία.
Και κάπου εκεί είναι και η αιτία του «νυχτερινού τοπίου» που είπαμε στην αρχή.

ΑΠΟ ΑΛΛΑ ΓΗΠΕΔΑ
ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ…
Και για να μιλήσουμε και επί της ουσίας, σε όλα τα κέντρα αποφάσεων σχετικά με τον πολιτισμό είναι διορισμένοι με υπουργικές αποφάσεις «ντε φάκτο» άνθρωποι που κανένας δεν διανοείται, ούτε έχει και τη διάθεση να αμφισβητήσει τις αρετές τους, αλλά που δεν παύουν να προέρχονται από άλλα γήπεδα, για να μην πούμε και από άλλα ανέκδοτα, χωρίς η προσωπικότητά τους να έχει καμιά σχέση με ανεκδοτολογία. Με μοναδική εξαίρεση τον Γιάννη Χουβαρδά στο Εθνικό Θέατρο και τον Νικήτα Τσακίρογλου στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, βεβαιωμένοι θεατράνθρωποι και οι δύο, άσχετα με τις περιπτώσεις που στα νέα τους καθήκοντα, και αυτό αφορά ιδιαίτερα τον Γιάννη Χουβαρδά, μεταφέρουν απόψεις και επιλογές που έχουν σχέσεις με προηγούμενες θεατρικές τους δραστηριότητες, αλλά αυτό είναι κάτι που κρίνεται εκ του αποτελέσματος, ενώ δεν παύουν να είναι άξιοι άνθρωποι στο δικό τους χώρο.
Να πάμε στη Λυρική Σκηνή, όπου απόλυτος ρυθμιστής κάθε διοικητικής και καλλιτεχνικής δραστηριότητας παραμένει ο πρώην πρόεδρος των Ελλήνων Βιομηχάνων κ. Οδυσσέας Κυριακόπουλος, μ’ ένα σκιώδη εισαγόμενο Ιταλό διευθυντή, που ούτε τον ψίθυρό του δεν έχουμε ακούσει ακόμα.
Όμως δεν κλείνει εδώ ο κύκλος των «δικών μας παιδιών» στις πολιτισμικές πολυθρόνες, αλλά για όλα αυτά την επομένη Κυριακή…
…Και ως τότε, μείνετε κοντά μας!