Ώρα Αλήθειας
Παρά ταύτα η 5η άνοδός του στη ΔΕΘ προσομοιάζει απολύτως με εκείνη του κ. Σημίτη το 2003, του κ. Μητσοτάκη το 1993, του Παπανδρέου το 1987. Κοινά χαρακτηριστικά είναι η λαϊκή αποδοκιμασία από συντεχνίες και «αριστερές» δυνάμεις, η κρατική και κατασταλτική εγρήγορση για αποφυγή εκτροπών, οι εξαγγελίες μεγάλων έργων και δημοσιονομικής σταθερότητας, οι προσδοκίες κοινωνικών παροχών, η κυβερνητική ανασύνταξη και η αντιπολιτευτική όξυνση.
Σε αυτό το εποικοδόμημα η μόνη σταθερά είναι η διαρκώς αυξανόμενη θεμελιακή αμφισβήτηση του συνολικού πολιτικού συστήματος και η απαξίωση των αρχών του, των θεσμών του, των φορέων του και των προσώπων του. Απαξίωση η οποία, σύντομα, θα αγγίξει και τον πρωθυπουργό με αποτέλεσμα να εντάξει οριστικά και αμετάκλητα την κυβερνητική του διαδρομή σε αυτές του παρελθόντος και τον ίδιο στον κύκλο των χαμένων ευκαιριών.
Γι’ αυτό έχει την ευκαιρία και πρωτίστως την ικανότητα και το καθήκον να πει αλήθειες παραφράζοντας το προεκλογικό του σύνθημα «Ώρα Καραμανλή» σε «Ώρα Αλήθειας».
Αλήθεια 1η: Κατηγορίες και ομάδες πολιτών, συντεχνίες, γαλουχημένες από κυβερνήσεις λαϊκισμού και καιροσκοπίας, προασπίζονται τα ατομικά τους κεκτημένα και ας πρόκειται για εθνικά βάρη. Η αλλαγή προϋποθέτει ηθικό ανάστημα και αξιοπιστία της πολιτικής ηγεσίας που κερδίζονται με αποτελεσματικό και άψογο δημόσιο βίο.
Αλήθεια 2η: Το δημόσιο χρέος της μεταολυμπιακής Ελλάδας και η δημοσιονομική εξυγίανση δεν μπορούν να περιορίζονται σε εισπρακτικά μέτρα και διεύρυνση είτε της έμμεσης φορολογίας είτε της φορολογικής βάσης. Απαιτούν δομικές αλλαγές και κυρίως την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, συμπεριλαμβανόμενης αυτής των ΟΤΑ και των ΝΠΔΔ, και την καθιέρωση μιας πανελλαδικής και κεντρικά ελεγχόμενης διαδικασίας διαχείρισης των πόρων στις αναθέσεις έργων, προμηθειών και εργασιών.
Αλήθεια 3η: Η πολυνομία, η διοικητική δομή και η διάρθρωση του δημόσιου τομέα αποτελούν εμπόδια σε κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης και δομικών αλλαγών και πρωτίστως συνιστούν αιτίες καλλιέργειας της νοοτροπίας του πολιτισμού διαφθοράς και αντικοινωνικών πρακτικών. Η επίλυση τους απαιτεί αφενός ευρύτερες κοινοβουλευτικές συμμαχίες και αφετέρου πολιτικό χρόνο πέραν της τετραετίας και αποδέσμευση των κυβερνώντων από εκλογικές στοχεύσεις και σκοπιμότητες.
Αλήθεια 4η: Το πολιτικό προσωπικό της Νέας Δημοκρατίας δεν απέχει παρασάγγας της νοοτροπίας των στελεχών του ΠΑΣΟΚ ή τουλάχιστον όχι στο σύνολό του. Ο εύκολος πλουτισμός, η λαϊκίστικη διαχείριση, το βόλεμα ημετέρων, είναι οριζόντια χαρακτηριστικά των στελεχών των κομμάτων διακυβέρνησης.
Αλήθεια 5η: Η νοοτροπία των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας, η πελατειακή βάση των βουλευτών της δεν απέχει παρασάγγας της νοοτροπίας των ψηφοφόρων ΠΑΣΟΚ ή τουλάχιστον στον σκληρό της και αμετακίνητο πυρήνα. Ο αντικοινωνικός ατομικισμός, το βόλεμα, ο εύκολος πλουτισμός είναι οριζόντια χαρακτηριστικά των εκλογέων.
Είναι σαφές ότι η διαχείριση της καθημερινότητας από τον πρωθυπουργό, στο περιβάλλον που διαμορφώνουν τα παραπάνω χαρακτηριστικά, αφαιρεί το οραματικό στοιχείο από την πολιτική, εξαντλεί και αποδυναμώνει την πολιτική θεματολογία, γεγονός που θέτει την κυβερνητική θητεία σε φθίνουσα πορεία.
Ο πρωθυπουργός έχει σήμερα την ευκαιρία να μην ικανοποιήσει τις παγιωμένες προσδοκίες της πλειοψηφίας των πολιτών, εφόσον αυτές είναι παράγωγο κοινωνικής και πολιτικής παθογένειας, αλλά να πει τις πικρές αλήθειες που αντιμετωπίζει καθημερινά.
Σε άλλη περίπτωση, δυστυχώς για τη χώρα και τη μειοψηφική κοινωνία πολιτών απέναντι στην πλειοψηφία πολιτικάντηδων πολιτών και πολιτικών, σύντομα θα θέσει εαυτόν σε ρόλο Σισύφου με τιμωρό όχι τους θεούς, αλλά την κακομαθημένη εκλογική βάση.