Το «Σύνδρομο των Επιγόνων»…
Κυβερνητικά και μη στελέχη πολιτεύονται άνευ ηθικών πολιτικών ορίων! Και οι ηγεσίες των κομμάτων εξουσίας καθεύδουν, είτε υπό την «απειλή» του πολιτικού κόστους είτε από τη φοβία της απώλειας της ισχνής κυβερνητικής πλειοψηφίας και συνακολούθως της απερίσπαστης νομής της εξουσίας!
Το σκηνικό εμφανίζει τη χώρα να έχει εισέλθει σε εποχή μεγάλης ιστορικής κρίσης. Και, κατά ιστορική διδαχή, σε ανάλογες περιπτώσεις «τίποτε δεν είναι περισσότερο άτοπο και αμαρτωλό, από τη μακαριότητα και την αμεριμνησία»…
Η «άρχουσα τάξη» -αν διαθέτει η χώρα, υπό την έννοια των πνευματικών και ηθικών αξιών- επιδεικνύει έλλειψη «ιστορικού πόνου και ανικανότητα ιστορικής ανησυχίας και συγκίνησης». Και πολλοί των μελετητών αποδίδουν την επιδείνωση της κατάστασης στην ανικανότητα αυτή των «ταγών».
Εάν -υποστηρίζουν- η ηγεσία, πολιτική, πνευματική, οικονομική, αντί να έχει το εγωιστικό αίσθημα ότι της «αξίζει ο ύπνος του δικαίου, είχε αντιθέτως μεγαλύτερη ανησυχία και προετοιμαζόταν ηθικά για την αντιμετώπιση των δεινών, η κατάσταση θα βελτιωνόταν».
Πολλοί των απαισιόδοξων, σε μια προσπάθεια ερμηνείας του «ζόφου» που έχει επισκιάσει τον ελληνικό ορίζοντα, προσφεύγουν στην προφητεία ενός μεγάλου αμερικανού πολιτικού, του Ατλάι Στήβενσον, που είχε προΐδει την παρακμή της αμερικανικής συμπολιτείας, αν στον Λευκό Οίκο εισερχόταν ο Ρίτσαρντ Νίξον:
– «Να θυμηθείτε, θα μετατρέψει τη χώρα σε Νιξονλάνδη!»
Η σημερινή ηγεσία των κομμάτων εξουσίας καταδιώκεται από το «Σύνδρομο των Επιγόνων», που στον ελλαδικό χώρο επενεργεί με «μαθηματική ακρίβεια» σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής και έχει λάβει τη μορφή «αξιώματος»:
– «Η πρώτη γενιά δημιουργεί, η δεύτερη απολαμβάνει απερίσπαστη και εν ηρεμία τις δημιουργίες της πρώτης και η τρίτη κατεδαφίζει τα πάντα…»!
Το «Σύνδρομο των Επιγόνων» έχει ως προϋπόθεση όχι μόνο μια μεγάλη, αποτελεσματική ηγεσία που προηγήθηκε, αλλά και μια μικρή, ασήμαντη πραγματικότητα στο παρόν. Στη σημερινή Ελλάδα καθεμία από τις δύο αυτές προϋποθέσεις είναι συνάρτηση της άλλης. Τη μικρότητα του παρόντος είναι αναγκαίο να την αντισταθμίσει η δυναμική παρουσία του πολίτη, ο οποίος θα ωθήσει τη χώρα να κινηθεί πέραν των ορίων της μιζέριας και του καταστροφικού «Σύνδρομου των Επιγόνων».
Στην Ελλάδα, την εποχή των «επιγόνων», σύμφωνα με μια ποιητική έκφραση, «Δεν έχει ο καθένας το δικαίωμα να έχει δίκιο». Η συνομοταξία των συνωθουμένων στους προθαλάμους των κομμάτων εξουσίας, υπαίτιοι και υπεύθυνοι της ηθικής κρίσης που διέρχεται η χώρα, ας επιλέξουν τη σιωπή. Θα είναι, έστω και την τελευταία στιγμή, μια προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. Ας πάψουν να είναι ή να παρουσιάζονται ως αμέριμνοι…
Οι «αμέριμνοι» και «μακάριοι» δεν είναι αποφασισμένοι για τίποτε. «Μεταπίπτουν, απλούστατα, από τη μακαριότητα στον πανικό και τούμπαλιν, εκθέτοντες τον λαό στις επικίνδυνες αυτές μεταπτώσεις».
Το «Σύνδρομο των Επιγόνων», υπαίτιο της ηθικής κρίσης που μαστίζει σήμερα τη χώρα, κατά την αρχή «ουδέν κακόν αμιγές καλού», συμβάλλει (το σύνολο των δημοσκοπήσεων το επιβεβαιώνει):
• στη βαθιά συνειδητοποίηση ότι «τα κόμματα εξουσίας έχουν ρόλο μόνο ως σχολές δοκιμασίας και θυσιών υπέρ του κοινωνικού συνόλου». Στην αντίθετη περίπτωση θα περιέλθουν στα απορρίμματα της Ιστορίας.
Παραλλήλως αναπτύσσεται στον πολίτη η ψυχολογία που απαιτεί την αμείλικτη εκτόπιση από την πολιτική πρακτική όλων εκείνων που με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους οδηγούν στην καταπάτηση της πολιτικής ηθικής και θεωρούν ότι μπορούν, κληρονομικώ δικαιώματι, να διαφεντεύουν τις τύχες αυτού του τόπου! Και θέτουν ως προτεραιότητα τη νομή της εξουσίας προς ίδιον ή οικογενειακό όφελος.
• Είναι περιττό να υπομνησθεί η ηθική συμπεριφορά του «υπέρλαμπρου άστρου» της ευρωπαϊκής τηλεόρασης, της Ανί Σιγκλέρ, όταν ήλθε εις γάμου κοινωνία με τον τότε υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας Στρος Καν, και να αναζητηθούν συγκρίσεις με ανάλογες ελληνικές περιπτώσεις…
Το «σύνδρομο των επιγόνων» παρεμβάλλεται νοθευτικά ανάμεσα στο χρέος για την εξυπηρέτηση της προόδου της χώρας και την άρνηση του οποιουδήποτε κομματικού συμφέροντος.
Τι περισσότερο, άραγε, να χρειάζεται η Ελλάδα από το να βρει εκ νέου τον εαυτό της;