Ταΐζουν τους «Ηρακλείς» του συστήματος, ενώ το «τέρας» του δανεισμού βρυχάται

Πάντα οι «Ηρακλείς» είναι οι προνομιούχοι σε κάθε σύστημα και σε κάθε καθεστώς! Για όλους αυτούς εκδηλώνεται σήμερα το ενδιαφέρον όλων των μηχανισμών των δυτικών νεοφιλελεύθερων κρατών.

Θεωρητικοί οικονομολόγοι, κεντρικοί τραπεζίτες (που διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα), μέσα μαζικής αποβλάκωσης (ενημέρωσης ήθελα να γράψω) ασχολούνται με τα αναγκαία μέτρα που πρέπει να ληφθούν για να διασωθούν οι απατεώνες και οι τοκογλύφοι. Και ισχυρίζονται ότι έτσι η δυτική οικονομία θα αποφύγει τον κίνδυνο μιας βαθιάς κρίσης. Απλώς υπηρετούν τους σκοπούς του επικρατούντος συστήματος. Και δεν βλέπουν κανέναν άλλον κίνδυνο για τη δυτική οικονομία.

Ο μοναδικός κίνδυνος που μας απειλεί είναι η χρηματοπιστωτική κρίση. Κανένας από τους «σοφούς» αναλυτές της σημερινής οικονομικής κατάστασης δεν βλέπει τον κίνδυνο από το «τέρας» της υπερχρέωσης των κρατών που άρχισε να βρυχάται; Όταν τα κρατικά θησαυροφυλάκια των ασιατικών χωρών γεμίζουν, οι κυβερνήσεις των δυτικών χωρών χρεώνουν το Δημόσιο για να καλοταΐσουν τους «Ηρακλείς του συστήματος». Οι κυβερνήσεις ταΐζουν πλουσιοπάροχα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης με διαφημίσεις του κυβερνητικού «έργου», τους δημοσιογράφους με διπλές και τριπλές θέσεις στο Δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, τις τράπεζες με υπέρογκες προμήθειες για αμφίβολης σκοπιμότητας προσφορά υπηρεσιών, τους μεγαλοεργολάβους με τις αναθεωρήσεις των προϋπολογισμών εκτέλεσης των δημοσίων έργων, τους προμηθευτές του Δημοσίου με την προμήθεια και ακατάλληλων ακόμη υλικών, τα ανώτατα στελέχη του κρατικού μηχανισμού με διάφορα επιδόματα, αναδρομικά (μύθος έχουν γίνει τα αναδρομικά βουλευτών, δικαστών και λοιπών προνομιούχων). Και από πού αντλεί έσοδα; Κυρίως από τη φορολογία των χαμηλού εισοδήματος πολιτών, από τον δανεισμό του Δημοσίου (επιβάρυνση των επομένων γενεών) και από την πώληση της δημόσιας περιουσίας (κατασπατάληση των οικονομιών των προηγουμένων γενεών).

Έχετε ποτέ αναλογιστεί πόσο ανήθικη είναι η δημοσιονομική πολιτική που ασκούν οι κυβερνήσεις των χωρών του δυτικού νεοφιλελευθερισμού; Υπερφορολογούν το πόπολο για να θησαυρίζει η ελίτ. Κι αυτό είναι η ανηθικότητα της πολιτικής. Είναι ανήθικο να υπερχρεώνεις τις επόμενες γενεές (μακροχρόνιος δανεισμός), τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου, για να περνάς ζωή ασώτου υιού. Είναι ανήθικο να σπαταλάς την περιουσία που κληρονόμησες από τις αιματηρές οικονομίες του πατέρα σου για να ταΐζεις τους ελάχιστους «Ηρακλείς του συστήματος». Είναι ανήθικο δηλαδή να πουλάς όσο όσο τη δημόσια περιουσία και να σπαταλάς ασύδοτα το προϊόν της πώλησης. Είναι ανήθικη η τακτική που ακολουθούν οι κυβερνήσεις (των ισχυρών δυνάμεων) να εξαγοράζουν με δημόσιο χρήμα τις κυβερνήσεις και τους ηγέτες των μικρών και των φτωχών κρατών για να υποστηρίζουν τα γεωπολιτικά τους σχέδια και τις παράνομες επιδιώξεις τους. Πολλές φορές σκέπτομαι ότι αυτή η ανήθικη δημοσιονομική πολιτική καταξιώνει ηθικά και τη φοροδιαφυγή και τη φοροαποφυγή. Όταν χορηγείς φορολογικά προνόμια στους υψηλού εισοδήματος πολίτες και αδιαφορείς σαν κράτος για τη νομιμότητα των δραστηριοτήτων τους, μην περιμένεις να γεμίσουν τα δημόσια ταμεία με φορολογικά έσοδα. Όταν μια κυβέρνηση χορηγεί στους εργαζομένους μια αύξηση 3% (δηλαδή κάτω και από τον «μαγειρεμένο» πληθωρισμό) και παράλληλα αυτή η κυβέρνηση χορηγεί 80% αύξηση στις αποδοχές υψηλόβαθμων και υψηλόμισθων στελεχών του Δημοσίου, σπέρνει αδικίες και θερίζει αύξηση της οικονομικής εγκληματικότητας. Με τέτοιες κυβερνητικές επιλογές, νομοτελειακά έρχονται και τα αποτελέσματα εις βάρος του κράτους.

Εξαγορά – διαφθορά του κρατικού μηχανισμού, διαπλοκή, φοροδιαφυγή, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και πελώριο δημόσιο χρέος. Η σημερινή δημοσιονομική πολιτική των χωρών της νεοφιλελεύθερης Δύσης (Άγρια Δύση!) τρέφει το «τέρας» του δημοσίου χρέους, που σύντομα θα αποτελέσει σοβαρότατη απειλή για την παγκόσμια οικονομία. Και δυστυχώς κανείς δεν νοιάζεται για να χτυπήσει τον κώδωνα του κινδύνου, αλλά και καμιά κυβέρνηση δεν δείχνει να είναι πρόθυμη να ακούσει «τον ήχο του κώδωνα», όπως θα μας έλεγε και ο αλησμόνητος Γιάννης Σκαρίμπας. Έχετε συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει γύρω μας με το δημόσιο χρέος;

Στις ΗΠΑ, για να ξεκινήσουμε από την άλλοτε μοναδική παγκόσμια οικονομική δύναμη, το φανερό δημόσιο χρέος έχει φτάσει στο αστρονομικό ύψος των 9,5 τρισ. δολαρίων, που αντιστοιχεί στο 65% του ΑΕΠ. Και αν στο ποσόν αυτό προσθέσουμε τις μελλοντικές υποχρεώσεις του αμερικανικού Δημοσίου για τη χορήγηση συντάξεων και την υγειονομική περίθαλψη των συνταξιούχων, τότε, σύμφωνα με τους υπολογισμούς αυτών που ασχολούνται με τα δημόσια οικονομικά των ΗΠΑ, το 2040, δηλαδή μέσα σε 30 χρόνια, το χρέος αυτό θα φτάσει στα 53 τρισ. δολάρια ή στο 240% του τότε ΑΕΠ της χώρας αυτής, με την προϋπόθεση φυσικά ότι θα συνεχιστούν οι σημερινές τάσεις της δημοσιονομικής πολιτικής των ΗΠΑ. Πού σπαταλάει η υπερδύναμη τους χρηματικούς πόρους του Δημοσίου; Τεράστια κονδύλια για εξοπλισμούς, για πολεμικές επιχειρήσεις σε άλλες χώρες (Αφγανιστάν, Ιράκ κ.λπ.), για εξαγορές ηγετών, για προπαρασκευές δικτατοριών, για παράνομες δραστηριότητες της CIA, για στήριξη φιλικών καθεστώτων, για χρηματοδότηση της αντιπολίτευσης σε εχθρικές προς τις ΗΠΑ κυβερνήσεις και σε λοιπές «αγαθοεργές» πράξεις, που έχουν σαν στόχο την εξασφάλιση της διεθνούς επιρροής των ΗΠΑ! Πάντως, η οικονομική υποδούλωση των ΗΠΑ είναι γεγονός και έτσι είναι υποχρεωμένη η ηγεσία τους να υποχωρεί στις απαιτήσεις των δανειστών. Και μόνο λεκτικοί λεονταρισμοί μπορούν να εκτοξεύονται από τη μεριά της Ουάσινγκτον.

Αλλά και στην άλλη οικονομική δύναμη της Δύσης, την Ευρωζώνη, η δημοσιονομική κατάσταση δεν είναι ευχάριστη. Το δημόσιο χρέος προσεγγίζει το 75% του ευρωζωνικού ΑΕΠ, δηλαδή πάνω από το όριο του 60% που θεωρείται ανεκτό. Τον χορό του πλέον υψηλού δημοσίου χρέους τον σέρνουν η Ιταλία και η Ελλάδα, λόγω των υψηλών ελλειμμάτων στους κρατικούς προϋπολογισμούς. Πέρα από τις δύο αυτές χώρες, υψηλά ελλείμματα παρουσιάζουν και οι δύο ισχυρότερες οικονομίες της ζώνης του ευρώ, η Γερμανία και η Γαλλία.

Αποτέλεσμα των εξελίξεων αυτών είναι ότι χρόνο με τον χρόνο αυξάνεται ο ρυθμός έκδοσης κρατικών ομολόγων και λοιπών πιστωτικών τίτλων από τα κράτη της Ευρωζώνης. Καθ’ όσον αφορά ειδικά τη χώρα μας, στον προϋπολογισμό ’08 υπήρχε η πρόβλεψη του υπουργού Οικονομίας ότι το δημόσιο χρέος στο τέλος της φετινής χρονιάς θα έφτανε στα 251,2 δισ. ευρώ ή στο 91% του αναμενόμενου ΑΕΠ. Δυστυχώς, τέσσερις μήνες πριν από τη λήξη του 2008 το δημόσιο χρέος έφτασε στα 251,9 δισεκατομμύρια και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το τελικό ύψος του στο τέλος της φετινής χρονιάς. Στην Ευρωζώνη βέβαια δεν υπάρχουν οι δαπάνες στρατιωτικών εξοπλισμών, εξαγοράς ηγετών, στήριξης δικτατορικών καθεστώτων κ.λπ., όπως στις ΗΠΑ. Υπάρχουν οι δαπάνες του κοινωνικού κράτους, τις οποίες το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο προσπαθεί να στραγγαλίσει. Και σε μεγάλο ποσοστό το έχει επιτύχει. Οι νεοφιλελεύθεροι θέλουν κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους για να δημιουργούνται περιθώρια μείωσης της φορολογίας των μεγάλων επιχειρήσεων! Δεν τολμάνε όμως να μας το πουν καθαρά. Πριν από μερικά χρόνια μιλούσαμε για την υπερχρέωση των χωρών του τρίτου κόσμου και την αδυναμία τους να εξυπηρετήσουν το υπερβολικά υψηλό δημόσιο χρέος τους. Σε λίγα χρόνια οι χώρες της Δύσης θα καταστούν τριτοκοσμικές από δημοσιονομική άποψη και ανίκανες να εξυπηρετήσουν το υπέρογκο δημόσιο χρέος τους. Τώρα η πώληση δημόσιας περιουσίας ξελασπώνει κατά μεγάλο ποσοστό τα υπερχρεωμένα δυτικά κράτη. Όταν τελειώσουν τα προς πώληση «ασημικά», τι θα πουλάνε τα κράτη για να εξυπηρετούν το δημόσιο χρέος; Φαντάζεστε το τεράστιο πρόβλημα που θα δημιουργηθεί; Θα κλονιστεί κι αυτός ο θεσμός του κράτους!

Πώς κατάντησαν έτσι τα δυτικά κράτη; Οι ηγέτες τους παρέδωσαν τα πάντα στο μεγάλο κεφάλαιο. Έχουμε έλλειμμα ηγεσίας. Αυτό το έλλειμμα ηγεσίας δημιούργησε τα δημοσιονομικά ελλείμματα και τον υψηλό δανεισμό. Οι ηγέτες των δυτικών χωρών, υποχωρώντας στις αναιδείς απαιτήσεις του πολυεθνικού κεφαλαίου, δέχτηκαν τον δασμολογικό αφοπλισμό και στέρησαν τον δημόσιο κορβανά από σημαντικά έσοδα. Τώρα το μεγάλο κεφάλαιο επιδιώκει και τη μετακύλιση του φορολογικού βάρους αποκλειστικά και μόνο στους μισθωτούς και στις μικρές επιχειρήσεις. Και κατάφερε να το επιτύχει σχεδόν σε όλα τα δυτικά κράτη. Φοροαπαλλαγές, χαμηλοί φορολογικοί συντελεστές για τα κέρδη, επιδοτήσεις κ.λπ. έχουν επιστρατευτεί υπέρ των μεγάλων επιχειρήσεων. Να πού οφείλεται η πτώση των κρατικών εσόδων και η αναπλήρωσή τους με δανεισμό των κρατών.