Ο μονόδρομος των εργαζομένων

Είναι φυσικό η ομιλία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ να κινείται στο πλαίσιο της αντιλαϊκής πολιτικής που ασκεί η κυβέρνηση της ΝΔ, εφαρμόζοντας με συνέπεια το πρόγραμμά της, που εξειδικεύει την αντιλαϊκή στρατηγική της Λισσαβώνας. Η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, που είναι ο πυρήνας της στρατηγικής της Λισσαβώνας, έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με τις λαϊκές ανάγκες. Η επίθεση ενάντια στα εργασιακά και
ασφαλιστικά δικαιώματα, στις κατακτήσεις των εργαζομένων και των
λαϊκών στρωμάτων θα κλιμακωθεί. Δεν πρόκειται για επιλογή του κ. Αλογοσκούφη προσωπικά. Πρόκειται για πολιτική κυβερνητική, ταξική.
Τα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης δεν είναι προσωρινού χαρακτήρα. Είναι διαχρονικά. Χαρακτήρισαν και την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Εφαρμόστηκαν και κατά την περίοδο ανόδου των ρυθμών ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας και κατά τη διάρκεια της επιβράδυνσης. Ο παρονομαστής είναι κοινός: Γενικεύεται η αντιλαϊκή επίθεση και επιδεινώνεται ραγδαία η θέση των λαϊκών νοικοκυριών. Οι μόνοι κερδισμένοι είναι οι μεγαλοεπιχειρηματίες που συσσωρεύουν όλο και περισσότερα πλούτη.
Τα μέτρα αυτά δεν είναι ελληνική ιδιομορφία. Εφαρμόζονται σε όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ, είτε στην κυβέρνηση είναι η «κεντροδεξιά» είτε η «κεντροαριστερά». Γι’ αυτό και τα άλλα κόμματα του «ευρωμονόδρομου», ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑΟΣ, καταφεύγουν σε μια ακίνδυνη κριτική, παρά τον σφοδρό λεκτικό της χαρακτήρα, περί «ανίκανης κυβέρνησης» και «απόντος πρωθυπουργού», βγάζοντας «λάδι» ουσιαστικά την πολιτική της ΕΕ και την ουσία της κυβερνητικής πολιτικής.
Καμία ανοχή, λοιπόν, από τους εργαζομένους. Να εγκαταλείψουν μαζικά τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου». Να απομονώσουν τις συμβιβασμένες ηγεσίες του εργοδοτικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού, που οδηγούν το εργατικό κίνημα στην ηττοπάθεια και στη μοιρολατρία. Η κοινή δράση απαιτεί ενίσχυση του ταξικού προσανατολισμού, χειραφέτηση των εργαζομένων από την πολιτική της πλουτοκρατίας και ανατροπή του συσχετισμού των δυνάμεων.
Να περάσουν στην αντεπίθεση, συγκροτώντας το δικό τους μέτωπο πάλης. Ρεαλιστική και αναγκαία είναι η προοπτική που βρίσκεται σε αντίθεση με τον «ευρωμονόδρομο» και στοχεύει σε ριζική αλλαγή στο επίπεδο της οικονομίας και της εξουσίας, στη Λαϊκή Εξουσία.