Έλεος πια…
Πάει, το ΠΑΣΟΚ τρελάθηκε! Εκεί που η κυβέρνηση διέπραξε το σοβαρότερο, ίσως, σφάλμα της πενταετίας, το ΠΑΣΟΚ έσπευσε να… αυτοδιασυρθεί. Καταγγέλλοντας ανύπαρκτο σκάνδαλο με έναν γελοίο ισχυρισμό: Ότι έγινε καλπονοθεία στη Βουλή σε μια… φανερή ψηφοφορία πριν από τέσσερις μήνες! Και μπροστά σε ψηφοσυλλέκτες της αντιπολίτευσης…
Τα οικονομικά μέτρα Αλογοσκούφη αποτελούν μέγιστο σφάλμα για τους εξής λόγους:
= Είναι σε λάθος κατεύθυνση, διότι το πραγματικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι η καθίζηση ανταγωνιστικότητας, που φαίνεται από την πρωτοφανή διόγκωση του ελλείμματος στο ισοζύγιο πληρωμών. Το οποίο ήταν γύρω στο 5% το 2004 και σήμερα έχει φτάσει στο 14,2%, το χειρότερο στην Ευρωζώνη – με το δεύτερο χειρότερο περίπου στα μισά του δικού μας!
Προτεραιότητα οικονομικής πολιτικής όφειλε να είναι η τόνωση της ανταγωνιστικότητας. Αυτή θα εξασφάλιζε μεσοπρόθεσμα και υγιείς πόρους για τον προϋπολογισμό.
Περισσότεροι φόροι δεν τονώνουν την ανταγωνιστικότητα, την αποδυναμώνουν. Δεν περιορίζουν τη φοροδιαφυγή, διογκώνουν την ανεργία, αφού σπρώχνουν πολλούς μικρομεσαίους σε κλείσιμο, διώχνουν τις παραγωγικές επενδύσεις και νεκρώνουν την ανάπτυξη. Δεν διευρύνουν την φορολογική βάση, τη συρρικνώνουν, αφού οι πιο ανταγωνιστικοί επιχειρηματίες θα φύγουν από την Ελλάδα να πάνε αλλού (όπου τους φορολογούν λιγότερο), ενώ οι λιγότερο παραγωγικοί «μικρομεσαίοι» απλώς θα κλείσουν. Κι άντε να δούμε τότε τι θα βρει ο κ. Αλογοσκούφης να φορολογήσει…
= Αλλά και σ’ ό,τι αφορά αυτό καθαυτό το δημοσιονομικό έλλειμμα, τα μέτρα έχουν λάθος στόχο: Διότι συμπιέζουν μόνο την πλευρά των εσόδων, όχι την πλευρά των δαπανών. Αφήνουν τεράστιες σπατάλες του Δημοσίου άθικτες και ξεζουμίζουν τη μεσαία τάξη.
– Αν το έλλειμμα ξέφυγε φέτος για συγκυριακούς λόγους (ας πούμε λόγω ανόδου του πετρελαίου), γι’ αυτό δεν φταίει, βέβαια, ο Αλογοσκούφης, αλλά υπάρχουν πάμπολλοι τρόποι να κοπούν δαπάνες προσωρινά –μόνο για έναν χρόνο– από πολλές πλευρές. Δεν χρειάζονται εισπρακτικά μέτρα.
– Αν πάλι το δομικό έλλειμμα ξέφυγε (κι όχι μόνο για συγκυριακούς λόγους), διότι ουδέποτε περιορίστηκε ουσιαστικά, τότε ο κ. Αλογοσκούφης απέτυχε πλήρως.
– Τέταρτον, είναι ομολογία αδυναμίας μεταρρυθμίσεων: Διότι αν δεν μπορεί η κυβέρνηση να κόψει μερικά δισεκατομμύρια ετησίως από τις απερίγραπτες σπατάλες του προϋπολογισμού, τότε είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί να κάνει καμία ουσιώδη μεταρρύθμιση. Η περιστολή σπαταλών είναι η πρώτη μεταρρύθμιση και η προϋπόθεση για κάθε άλλη. Αν δεν μπορεί να κάνει ούτε στοιχειώδη περιστολή δημοσίων σπαταλών, είναι σαν να μας λέει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτε για την «επανίδρυση» του κράτους…
= Είναι και κοινωνικά άδικα τα μέτρα. Διότι είναι αλήθεια ότι μερικοί από τους επιτηδευματίες που καλύπτονται από τα αφορολόγητα όρια φοροδιαφεύγουν σκανδαλωδώς. Αλλά είναι επίσης αλήθεια, ότι υπάρχουν πολλοί μικρομεσαίοι που τα επικαλούνται αληθινά, γιατί βρίσκονται στο όριο επιβίωσης. Κι αν είναι για να πιάσεις μερικούς φοροφυγάδες, να εξοντώσεις –να υποχρεώσεις σε κλείσιμο– πολλούς μικρομεσαίους, τότε κάνεις περισσότερο κακό παρά καλό.
Οι πρακτικοί γιατροί του Μεσαίωνα έδιναν στους ασθενείς ισχυρά δηλητήρια. Συχνά μαζί με την ασθένεια σκότωναν και τον… άρρωστο. Αυτό δεν το λέμε «αποτελεσματική ιατρική». Κομπογιαννιτισμό το ονομάζουμε…
Ο όχλος στο Φαρ Ουέστ κρέμαγε κάθε ύποπτο. Συχνά κρέμαγε τους αληθινούς ενόχους, αλλά συχνότερα κρέμαγε αθώους. Αυτό δεν ονομάζεται «δικαιοσύνη». Λιντσάρισμα το λέμε…
= Τέλος, είναι μέτρα με τεράστιο πολιτικό κόστος, γιατί τσακίζουν τη μεσαία τάξη.
Μια κυβέρνηση δεν αρκεί να φροντίζει μόνο «τους χαμηλόμισθους και τους χαμηλοσυνταξιούχους». Αυτά μόνο στην Ελλάδα του μεταπολιτευτικού λαϊκισμού λέγονται. Μια δημοκρατική κυβέρνηση οφείλει να φροντίζει και τη μεσαία τάξη. Γιατί η μεσαία τάξη δημιουργεί θέσεις εργασίας, διάχυση εισοδήματος και πλούτου. Αν διαλυθεί η μεσαία τάξη, τότε υποφέρουν κι όλοι οι από κάτω. Αν διαλύεις τη μεσαία τάξη, βλάπτεις μεσοπρόθεσμα και τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα.
Αν ήταν σωστά τα μέτρα, αλλά είχαν πολιτικό κόστος, θα άξιζαν τη στήριξή μας. Αλλά αν είναι λανθασμένα και –επιπλέον– έχουν και πολιτικό κόστος, τότε τι να στηρίξουμε και ποιον να στηρίξουμε; Αφού η κυβέρνηση… αυτοκτονεί!
Κι απέναντί της η αντιπολίτευση… πυροβολεί τα πόδια της! Κι αντί εκμεταλλευτεί το πιο σοβαρό κυβερνητικό λάθος της τελευταίας πενταετίας, ασχολείται με σαχλαμάρες. Παίρνει μια στιγμή έκδηλης χαλαρότητας στη διάρκεια μιας κοινοβουλευτικής ψηφοφορίας (που το ίδιο το ΠΑΣΟΚ είχε φροντίσει να απαξιώσει προηγουμένως) και καταγγέλλει… «νοθεία»! Καταγγέλλει κάτι που δεν μπορούσε να υπάρξει (λόγω φανερής ψηφοφορίας), που δεν είχε λόγο να υπάρξει (γιατί το ΠΑΣΟΚ είχε αποχωρήσει) και που δεν τεκμηριώνεται από το «υλικό». Και είναι και παράλογο: Αν κάποιος κυβερνητικός βουλευτής είχε αποφασίσει να ψηφίσει φανερά κόντρα στις κυβερνητικές προτάσεις, γιατί τάχα θα άλλαζε την ψήφο του στη συνέχεια; Επειδή τον «πίεσε» η… κυρία Φεβρωνία;
Η κυβέρνηση προφανώς δεν μπορεί να κυβερνήσει, η αντιπολίτευση προφανέστατα δεν μπορεί να αντιπολιτευθεί, τα μικρά κόμματα είναι στην κοσμάρα τους, ομάδα επιχειρηματιών καραδοκούν να αντικαταστήσουν τους κακούς με πολύ χειρότερους (το λεγόμενο «κόμμα επιχειρηματιών») κι εμείς παρακολουθούμε εμβρόντητοι τους πάντες να πυροβολούν τα πόδια τους και να αυτοκτονούν μπροστά στα μάτια μας.
Έλεος…
N. Z.