Ώρα εθνικής ευθύνης…

Η Ελλάδα, μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά από έναν αιματηρό τριετή εμφύλιο πόλεμο, δηλαδή τα τελευταία 60 χρόνια, ευτύχησε, μέσα σε πλαίσια περιφερειακής ειρήνης, όχι μόνο να ορθοποδήσει, αλλά και να πορευθεί μια δημιουργική πορεία. Οι διεθνείς επιλογές της, ο ευρωατλαντικός της, τότε, προσανατολισμός και αργότερα η σύνδεση και εν συνεχεία η ένταξή της στις ευρωπαϊκές δομές τής πρόσφεραν όρους εσωτερικής ηρεμίας και εξωτερικής ασφάλειας και, παρά τις συντηρητικές επιλογές που οδήγησαν κατά το μεγαλύτερο διάστημα στην ανισοκατανομή του παραγόμενου πλούτου, διαμορφώθηκαν συνθήκες ικανοποιητικής οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης. Εάν η ανάπτυξη συνδεόταν με μακροπρόθεσμες πολιτικές ευρύτερης κοινωνικά διάχυσης του παραγόμενου πλούτου και χωρίς τη ληστρική διασπάθιση, τη λεηλασία και την κλοπή του δημόσιου χρήματος, ιδιαίτερα τα 12 τελευταία χρόνια της μεταπολίτευσης, οι συνθήκες ευημερίας θα είχαν καθολικότερο χαρακτήρα. Κατά τα εξήντα αυτά χρόνια η χώρα ξεπέρασε πολιτικές παθογένειες του παρελθόντος, άφησε πίσω της οδυνηρούς διχασμούς και αν η επάρατη δικτατορία, πέρα από τα άλλα δεινά που επεσώρευσε στον λαό μας, δεν είχε επιχειρήσει το άφρον πραξικόπημα στην Κύπρο, που είχε ως αποτέλεσμα τον ακρωτηριασμό του Ελληνισμού, η διεθνής θέση της χώρας θα ήταν ασυγκρίτως καλύτερη.
Σήμερα, παρά το γεγονός ότι η χώρα συμμετέχει σε διεθνείς οργανισμούς (ΕΕ, ΝΑΤΟ κ.λπ.), τόσο η εθνική της ασφάλεια όσο και η πορεία της οικονομικής της ανάπτυξης όχι μόνο δεν είναι δεδομένες, αλλά, απεναντίας, απειλούνται. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, με αφορμή τα από τότε γεγονότα στον ανατολικό συνασπισμό, με έκθεσή μας στον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου προεπισημαίναμε τα γεγονότα που επισυνέβησαν έκτοτε στη Βαλκανική (Γιουγκοσλαβία) και εκφράζαμε την ανάγκη εθνικής προπαρασκευής για την απόκρουση των εθνικών κινδύνων που εκυοφορούντο. Διαβλέπαμε καθαρά την αλλαγή των γεωστρατηγικών στόχων της υπερδύναμης και τη δημιουργία νέων συσχετισμών δυνάμεων στον ευρύτερο γεωπολιτικό χώρο. Τα γεγονότα που ακολούθησαν κατά τη δεκαετία του 1990 στα Βαλκάνια και εκείνα που εξελίσσονται σήμερα στον Καύκασο, καθώς και η πολιορκητική πολιτική των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ με στόχο την ασφυξία της Ρωσίας, καθιστούν αναπόφευκτη, για λόγους φυσικής ύπαρξης, την αντίδραση της τελευταίας, με συνέπεια απρόβλεπτους κινδύνους για την περιοχή και την ειρήνη του κόσμου.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, με συνεξαρτώμενα, διεξαρτώμενα και πολυεξαρτώμενα οικονομικά συμφέροντα εκατέρωθεν, με διχασμένες ή και τριχασμένες αντιλήψεις μεταξύ των κρατών μελών της, θα βρεθεί σε δυσχερή θέση. Ο μόνος ρόλος που, ενδεχομένως, μπορεί να παίξει είναι πρωτοβουλίες για την εξισορρόπηση των σχέσεων με αμφότερες τις πλευρές. Μια εξισορρόπηση των αναδυόμενων μεγάλων γεωστρατηγικών συμφερόντων της ΕΕ, των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Πρέπει οι ΗΠΑ να συνειδητοποιήσουν ότι οι νέες συνθήκες επιβάλλουν την παγκόσμια συνύπαρξη με όρους αμοιβαιότητας και όχι την αλαζονική παγκόσμια ηγεμονία τους.
Για την Ελλάδα, χώρα με πλείστα όσα ανοιχτά μέτωπα (Κύπρος, Αιγαίο, Σκόπια, τουρκική αναμόχλευση στη Θράκη και άλλα τινά), διαγράφεται ζοφερό μέλλον για την εθνική της υπόσταση. Οφείλει από τώρα, από χθες, να εξασφαλίσει όρους εθνικής συνεννόησης με στόχο τη χάραξη μιας ενιαίας εθνικής στρατηγικής, πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική με ισορροπία ενεργειακών συμφερόντων και στη βάση της εθνικής ομοψυχίας και της κοινωνικής συνοχής. Η εθνική ομοψυχία έχει ως προϋπόθεση τη σφυρηλάτηση του εθνικού και ηθικού φρονήματος του λαού μας. Η κοινωνική συνοχή έχει ως προϋπόθεση τη δικαιότερη κατανομή του εθνικού πλούτου. Η κοινωνία της αλληλεγγύης μαζί με τις ένοπλες δυνάμεις είναι οι εγγυήσεις της εθνικής μας άμυνας.
Εν όψει των ορατών πλέον κινδύνων τους οποίους απεργάζονται άσπονδοι φίλοι, οφείλουν τα κόμματα, ιδιαίτερα τα δύο μεγάλα, οφείλουν ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, υπερβαίνοντας δευτερεύουσες αντιπαραθέσεις, να βρουν τον κοινό τόπο συναντίληψης για τη χάραξη μιας και μόνης εθνικής στρατηγικής για την αντιμετώπιση των αρνητικών εξελίξεων που απειλούν την Ελλάδα.
Τις κατακτήσεις των τελευταίων 60 χρόνων που προέκυψαν από τις εθνικές και κοινωνικές επιλογές των προκατόχων – προγόνων τους δεν δικαιούνται να τις θέσουν σε κίνδυνο. Ό,τι αποκτήθηκε με αγώνες, θυσίες και εθνικές προσπάθειες μισού και πλέον αιώνα, δεν πρέπει να συρρικνωθεί.
Εμείς; Εμείς, σε όποιον πάρει την εθνοσωτήρια πρωτοβουλία, απλοί στρατιώτες. Η ώρα της εθνικής ευθύνης έχει σημάνει για όλους.