ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ τα 34α γενέθλια του ΠΑΣΟΚ
Συνήθως στις γιορτές και τις επετείους καλούν κόσμο για να γιορτάσουν όλοι μαζί. Στο ΠΑΣΟΚ όμως δεν συμβαίνει αυτό και τα 34α γενέθλιά του το βρίσκουν μουντό, κουρασμένο και διόλου ανανεωμένο.
Τα προηγούμενα χρόνια, κάθε φορά που πλησίαζε η 3η Σεπτέμβρη, υπήρχε στο ΠΑΣΟΚ κέφι για νέο ξεκίνημα, ενθουσιασμός για μια μεγάλη νίκη που έρχεται, μεράκι, συσπείρωση των στελεχών, και γιατί όχι και κάποιος ρομαντισμός. Φέτος, αντίθετα από κάθε άλλη φορά, τα χαρακτηριστικά αυτά δεν υφίστανται. Ούτε ενθουσιασμός, ούτε κέφι υπάρχει, ούτε όρεξη και, πολύ περισσότερο, ούτε ρομαντισμός…
Δεν φταίει μόνο ο Γιώργος που δεν φρόντισε να μπολιάσει το κόμμα του μ’ αυτές τις αξίες. Ευθύνονται και τα κορυφαία στελέχη που δεν φροντίζουν να τις αναδείξουν στο κόμμα, που ίδρυσε ο Ανδρέας τον Σεπτέμβρη του ’74, ευθύνονται για τον ατομικισμό και τις προσωπικές πολιτικές, το μόνο που τους ενδιαφέρει πλέον. Δεν αισθάνονται πια αλληλέγγυοι μεταξύ τους και κυρίως είναι αποκομμένοι από την πραγματικότητα και τον λαό.
Δεν το λέμε εμείς αυτό, το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, που βολεύει το ΠΑΣΟΚ να τις αμφισβητεί, αλλά όμως αν κοιτάξει κανείς βαθιά στον πυρήνα όλου αυτού του πλέγματος, θα καταλάβει ότι ο κόσμος δεν ενθουσιάζεται πια από το ΠΑΣΟΚ. Δεν έχει αποδέκτες και κινδυνεύει να σβήσει μόνο του τα κεράκια. Έτσι είναι στις δημοκρατίες. Αν απομακρύνεται κανείς από τους πολίτες, την πληρώνει, και μπορεί μεν η σημερινή ηγεσία να έχει καλές προθέσεις, αλλά δεν φτάνουν μόνο αυτές.
Γιατί τα γράφουμε αυτά; Διότι αρκετά στελέχη, όχι τα κορυφαία, στα οποία συνήθως αναφερόμαστε, αλλά εκείνα που αγωνιούν πραγματικά για την πορεία του κόμματος, τα στελέχη της βάσης, που παλεύουν με ρομαντισμό και αυτοπεποίθηση, είναι πλήρως απογοητευμένα, σε απόλυτη σύγχυση για τις πολιτικές που θέλει να εφαρμόσει το ΠΑΣΟΚ, και στέλνουν μηνύματα στους κορυφαίους όσο είναι ακόμη καιρός.
Μηνύματα σε όσους ενδιαφέρονται μόνο για την προσωπική τους προβολή, μηνύματα σε όσους ομφαλοσκοπούν καθημερινά, σε εκείνους που βρίσκονται μονίμως στη μιζέρια και την εσωστρέφεια, εκείνους που υπονομεύουν τον Γιώργο, μηνύματα με πολλούς αποδέκτες, οι οποίοι όμως δυστυχώς βρίσκονται στο σκοτάδι και δεν τα λαμβάνουν.
Όλα αυτά τα στελέχη, βλέποντας το παρελθόν και κοιτάζοντας το μέλλον που είναι αβέβαιο, δεν έχουν από κάπου να πιαστούν, να αισθανθούν ότι κάτι προσφέρουν, ότι υπολογίζονται από την ηγεσία του κόμματος. Φέτος, ειδικά, η 34η επέτειος της ίδρυσης του
ΠΑΣΟΚ τούς βρίσκει σε κατήφεια. Γιατί να υποστηρίξουν ότι το ΠΑΣΟΚ πάει καλά; Γιατί να πιστέψουν ότι η ηγεσία τους αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει, γιατί να κάνουν κι άλλο υπομονή;
Τίποτα. Όπως πάνε τα πράγματα… Αυτή είναι η λογική που καλλιεργούν οι λεγόμενοι πρωτοκλασάτοι και που σήμερα την πληρώνουν.
Το μήνυμα των γενεθλίων του ΠΑΣΟΚ είναι θαμπό, σαν το δακτυλίδι της διαδοχής που φόρεσε ο Σημίτης στον Παπανδρέου. Φέτος ειδικά, πολλά είναι τα στελέχη που γκρινιάζουν ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει θέσεις, προτάσεις, ιδέες φρέσκες, ζωντάνια, όρεξη, ευρηματικότητα, για να αντιπαρατεθεί στον Κ. Καραμανλή και τα έργα του. Αλλά γιατί να έχουν όρεξη, κέφι και ενθουσιασμό για κάτι το διαφορετικό; Μπορεί να τους εμπνεύσει κάποιος; Όλοι τους πια δεν έχουν ξεπεραστεί από τον χρόνο; Ποια Βάσω, ποιος Κώστας, ποιος Θόδωρος, ποιος Βαγγέλης, ποιος Απόστολος, ποια Άννα, ποια Μιλένα, ποια Μαρία, ποιος Δημήτρης, ποιος Μιχάλης μπορεί να τους ξεσηκώσει; Κανείς δεν έχει το κουράγιο για μια νέα αρχή, κανείς δεν τους ακούει… Για να έχεις δύναμη να συνεχίσεις, πρέπει η φωνή σου και οι πράξεις σου να φέρνουν αποτελέσματα. Για να μπορείς να έχεις τον λαό με το μέρος σου, πρέπει να φροντίζεις γι’ αυτόν και να το δείχνεις. Όχι στα λόγια αλλά στην πράξη.
Αν ο μόνος που διαθέτει ψυχικό σθένος ακόμη είναι ο Γιώργος Παπανδρέου, είναι γιατί θέλει να γίνει πρωθυπουργός. Ξέρει όμως βαθιά μέσα του ότι μόνος του πρέπει ν’ αλλάξει τη μοίρα του κόμματός του. Κανείς από την ιστορική ομάδα του ΠΑΣΟΚ δεν ενδιαφέρεται για την αλλαγή, πλην μερικών εξαιρέσεων που πραγματικά όλα αυτά τα χρόνια έδειξαν με τον τρόπο της ζωής τους, με τη σεμνότητά τους, ότι την εννοούσαν την περίφημη «αλλαγή», που ήταν κάποτε κορυφαίο και πρωταρχικό σύνθημα του Ανδρέα και που τώρα πρέπει να γίνει και από τον γιο του. Την περίφημη επανίδρυση, ανανέωση, ή όπως αλλιώς, ο κ. Παπανδρέου πρέπει να τη δείξει στην πράξη. Και όχι στα λόγια, γιατί αν θυμηθούμε τι έχει πει κατά καιρούς στο παρελθόν, θα απογοητευτούμε όλοι μας.