Συγκρίσεις!

Ο κ. Βασίλης Σκουντής είχε σπεύσει να υποστηρίξει πως υπερτερούσε το Πεκίνο. Πολύ σωστά, ο κ. Παύλος Γερακάρης είχε απαντήσει για το «άχρωμο», όχι ιδιαίτερα ανθρώπινο -ανθρωποκεντρικό, ακριβέστερα- ιδίως στη διαδικασία κατά την οποία η φλόγα αποχαιρετούσε όχι μόνο το Πεκίνο, αλλά την παγκόσμια κοινότητα.
Σε κάθε περίπτωση, ο καθένας δικαιούται να κρίνει και να σχολιάζει. Οι γνώμες είναι υποκειμενικές και αναζητείται, ίσως, κάποιο «πρόκριμα» στη φρασεολογία και στις «επιδαψιλεύσεις» του κ. Ζακ Ρογκ!
Μια ακόμη, ασφαλώς υποκειμενική, γνώμη είναι αυτή που καταγράφεται στις λίγες γραμμές που ακολουθούν:
Ασφαλώς και διοργάνωσαν
εξαιρετικούς Ολυμπιακούς
Αγώνες οι Κινέζοι. Μπράβο τους και συγχαρητήρια. Λαός πειθαρχημένος (και όχι μόνο), που πλησιάζει το 1,5 δισ. σε πληθυσμό. Γύρω στα 11.000.000 ο πληθυσμός της Ελλάδας – και αυτά είναι δεδομένα που δεν πρέπει να διαφεύγουν της προσοχής μας. Αναρίθμητες, περίπου, για τους Κινέζους οι (εναλλακτικές) επιλογές σε ανθρώπινο δυναμικό και τουλάχιστον σε ό,τι έχει να κάνει με το «εύπλαστο» έμψυχο δυναμικό, τους ανθρώπινους σχηματισμούς, τους αυτοματισμούς, τους χρόνους προετοιμασίας, τη δυνατότητα επιλογών και άλλα πολλά.
Πρόκειται, βεβαίως, για αντικειμενικό παράγοντα, που ωστόσο ουδεμία σχέση έχει με την ψυχή, το φρόνημα, το φιλότιμο και το συναίσθημα. Είχε απόλυτο δίκιο ο κ. Παύλος Γερακάρης. Στην τελετή λήξης κυριαρχούν, πρέπει να κυριαρχούν, οι πρωταγωνιστές, οι αθλητές. Όχι να αυτοπεριορίζονται μέσα σε λίγα τετραγωνικά μέτρα. Η φλόγα έσβησε λες και… δεν έτρεχε τίποτα! Όπως επίσης «πολυδιασπάστηκε» η είσοδός της -κατά την τελετή έναρξης- περνώντας μέσα από πολλά χέρια. Εν πάση περιπτώσει, δεν αναδείχθηκαν η μεγαλοπρέπεια και η μοναδικότητα των στιγμών όπως τους έπρεπε και τους άξιζε.
Όχι, δεν βγάζουν «γκρίνια» τα παραπάνω. Διαπιστώσεις (και δη υποκειμενικές) είναι, γιατί ο γράφων -ορθά ή μη, αιτιολογημένα ή όχι- πιστεύει ότι η
Αθήνα υπερτερούσε και στις δύο τελετές.
Κατά τα λοιπά, και επί της ουσίας -όχι της… «απαγορευμένης»- ίσως στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων, κυρίως
από το 2000 κι έπειτα, χάσαμε το μέτρο (ακριβώς επειδή… μετρούσαμε μετάλλια, όλων των αποχρώσεων). Και ίσως είναι χρήσιμο να σημειώσουμε ότι -βεβαίως και το νομοθετικό πλαίσιο είναι εκ των ων ουκ άνευ- με νόμους, και δη νέους, το μείζον ζήτημα της φαρμακοδιέγερσης, άλλως ντόπινγκ, δεν λύνεται. Απλώς «ξορκίζεται» το κακό. Βούληση και μόνο βούληση απαιτείται.
Σε κάθε επίπεδο, όποιο κι αν είναι το κόστος (μολονότι αυτό δεν θα έπρεπε ούτε ως φραστικό σχήμα να μπαίνει στην κουβέντα).
Και βεβαίως, πέρα και ξέχωρα από την πολιτική ή αθλητική βούληση, ή και την προσωπική βούληση αθλητών και προπονητών, απαιτείται βούληση για την απόκτηση αθλητικής αγωγής και παιδείας (από τον λαό εκείνο του οποίου οι πρόγονοι «εδίδαξαν» όλη την ανθρωπότητα).
Ίσως μέσα από τους Παραολυμπιακούς Αγώνες θα ήταν χρήσιμο να αναζητήσει ο καθένας μας αρχές και αξίες που προσπερνάμε.
Υποκλινόμαστε, νοερά έστω, στους «ολυμπιονίκες» της ίδιας της ζωής, που πρόσκαιρα πέφτουν επάνω τους τα φώτα της ράμπας, έστω κι αν παρκάρουμε το αυτοκίνητό μας στη ράμπα του πεζοδρομίου!
Όπου υπάρχει, τέλος πάντων…
Σ. Κ.