«Άρπαζε να φας και κλέψε να ʼχεις»
Ο Αριστοτέλης Παυλίδης, όπως θέλει η τρέχουσα ειδησεογραφία, κινήθηκε εκτός του ηθικού αυτού νόμου και σήμερα παρουσιάζεται ως «ταραχοποιός ψυχών» και κατ’ αυτόν τον τρόπο αυτοπροωθείται προς τον κάλαθο των αχρήστων η διακηρυγμένη από τον κ. Καραμανλή αρχή της «σεμνότητας και ταπεινότητας»!
Στο νεοδημοκρατικό στρατόπεδο -το φαινόμενο είναι σύνηθες- παρουσιάζεται αυτήν τη στιγμή σύγχυση φρενών. Χθεσινοί κυβερνητικοί… υπεύθυνοι, σημερινοί εφοπλιστές, σκοτεινοί πολιτικοί προθάλαμοι και οι προεκτάσεις τους, η «Μαύρη χειρ» των υπόγειων διαδρομών και η συν αυτή κουστωδία, εποφθαλμιούν ως γύπες τη χρυσοφόρο «φλέβα» των «άγονων», διά το πορτοφόλιο των ημετέρων «υπεργόνιμων», ακτοπλοϊκών γραμμών.
Η κοινή γνώμη, έκθαμβη και απορούσα, ανασύρει, άκουσα, από το βάθος της μνήμης της το απαύγασμα της λαϊκής θυμοσοφίας το οποίο επιτάσσει το «αποκρουστέο» «άρπαξε να φας και κλέψε να ‘χεις»!
Και μάλιστα, η σύγχυση των νεοδημοκρατικών φρενών έχει οδηγήσει σε αφλογιστία ένα από τα αξιοπρόσεκτα χαρακτηριστικά του νεοαπόφοιτου του Ανοιχτού Πανεπιστημίου υπουργού Επικρατείας και Κυβερνητικού Εκπροσώπου, την ικανότητά του να αποσπά το μυαλό της κοινής γνώμης από τη μέχρι τελικής πτώσης εσωκομματική νεοδημοκρατική ναυμαχία για το χρυσοφόρο γέρας των «άγονων» σ’ ελαφρότερα πράγματα. Ίσως σ’ αυτό να συνέβαλε και η «Πάριος Ραστώνη», αλλά και η αγωνία για την εκπονούμενη διδακτορική διατριβή του πάνω, ως λέγεται, στα «Πολυφωνικά Μοτέτ’ Λασσούς»!
Το Μέγαρο Μαξίμου, πάντως, μελαγχολεί κι εξεγείρεται, που «από εγωιστικά συμφέροντα μερικοί… ναυμάχοι και πολλοί μη διακρινόμενοι για τον ισχυρό δείκτη παραταξιακής ευφυΐας καταστρέφουν αυτήν την ιερή παράδοση, την εν κρυφώ και παραβύστω διαρρύθμιση παρόμοιων υποθέσεων». Αλλά η καταστροφή έχει μήπως τόσο αφελή εξήγηση; Ιδού η απορία, ως θα έλεγε και ο γερο-Σαιξπήρος…
Η αλήθεια, κατά τη γνώμη τρίτων, συνοδοιπόρων των νεοδημοκρατικών ιδεολογικών αντιλήψεων, τοποθετείται στη μέση, μεταξύ δηλαδή της λαχτάρας για το χρυσοφόρο γέρας των «άγονων» του νεοφανούς, μέχρι πρότινος διαχειριστή κρατικής εξουσίας, εφοπλιστή και της κατάρας του «αποσυνάγωγου» πρώην υπουργού Αιγαίου, Αριστοτέλη, ή, επί το ευηχότερο, Τέλη Παυλίδη.
Στις παρυφές της ισχνής εξ 152 βουλευτών κυβερνητικής πλειοψηφίας αντηχεί και η γνώμη -μαρξιστικής αφετηρίας και ΕΚΚΕκικής διαμόρφωσης- ότι «η ακμή και παρακμή δεν είναι ζήτημα θεσμών, αλλά προσώπων».
Και αυτά μεν για τους «αιρετικούς» του νεοδημοκρατικού χώρου που πίστεψαν, ενσυνειδήτως ή από πολιτική αφέλεια, ότι η εθισμένη στη διαχείριση και νομή της εξουσίας συντηρητική παράταξη -έκφραση κατ’ εξοχήν του παρασιτικού μεταπρατικού κεφαλαίου και λεηλασίας των κρατικών προμηθειών- ήταν δυνατόν να «μπολιασθεί» με την ηθική του παππού Κάρολου Μαρξ περί της «σπουδαίας σημασίας, της προσωπικότητας στη διαμόρφωση του ιστορικού γίγνεσθαι»!
• «Δεν απορούμε που διατυπώνετε σκέψεις πέρα από τις δικές μας δυνατότητες», είναι εύλογο ν’ απαντούν στον εξ Αρκαδίας «αιρετικό» οι ευωχούμενοι επί πεντηκοντακόντορων τριήρεων στο Αρχιπέλαγος συνάδελφοι του κ. Τατούλη. Και τον… συμβουλεύουν:
• «Μην ωθείτε τις καταστάσεις σε όρια μη ανεκτά από την «κουλτούρα» της παράταξης. Θα ‘χετε μπλεξίματα και σεις και οι φίλοι σας…».
Οι «ναυμαχίες» για τις «άγονες» και οι εκ του σύνεγγυς νεοδημοκρατικοί διαγκωνισμοί είναι κάτι ρεαλιστικό και ανταποκρινόμενο στην «πολιτική ηθική» του συντηρητικού χώρου. Ρεαλιστική, άλλωστε, είναι και η… εποχή μας.
«Χωρίς ελπίδα και χωρίς νοσταλγία», οι αιθεροβάμονες αρχίζουν ν’ απολησμονούν ότι στα πλαίσια του σήμερα είναι μάλλον αδύνατο να ξανανθίσει η εποχή κατά την οποία οι ενασχολούμενοι με τα κοινά εισέρχονταν στην πολιτική πλούσιοι και απήρχοντο του κόσμου τούτου πένητες!
Τω καιρώ εκείνω, όμως, οι πολιτικοί δεν διακρίνονταν μόνο για την άνευ ορίων προσήλωσή τους στην πολιτική ηθική, κατά τον προηγούμενο προσδιορισμό, αλλά διακρίνονταν για το ιδανικό να θέτουν τη φλόγα της ψυχής τους στην εξυπηρέτηση της ευημερίας του συνόλου. Δεν επιζητούσαν να υπηρετήσουν την πολιτική, αλλά μέσω της πολιτικής την κοινωνία.
Ο αποθεωμένος αυτός πολιτικός (Ρόκκος Χοϊδάς – φωτο δεξιά) βεβαιώνει με άκρα ταπεινότητα: «Η μόνη αληθινή αξία της πολιτικής μου είναι ότι έκαμε το καλό. Και μη νομίσετε ότι πρόκειται για κανένα μεταφυσικό καλό. Πρόκειται για καλό κοινωνικό, πρακτικό, της ζωής…»
Πόσοι και ποιοι από τους ενασχολούμενους σήμερα κατ’ επάγγελμα με την πολιτική είναι σε θέση να συνυπογράψουν τις υποθήκες του Ρόκκου Χοϊδά:
• «Η πολιτική κι εγώ μπορούμε να κοιταχτούμε κατάματα, γιατί μεταξύ μας δεν υπήρξε ποτέ καμιά συναλλαγή. Εγώ δε ζήτησα ποτέ τίποτε κι αυτή δεν μου παραχώρησε τίποτε ποτέ…»