Ταπείνωση ΝΑΤΟ – Γεωργίας από τη Ρωσία

Θεμέλιοι λίθοι αυτής της ισορροπίας είναι πρωτευόντως η αναβαθμισμένη ικανότητα της Ρωσίας να υπερασπίζεται τα ποικίλα συμφέροντά της και κατ’ επέκταση η όξυνση των διεθνών αντιθέσεων και των ανταγωνισμών, που όλο και λιγότερο, μετά το πάθημα του Σαακασβίλι, θα διεξάγεται διά αντιπροσώπων.

Oι Γεωργιανοί κατ’ αρχάς δεν επιχείρησαν μόνοι. Το αποτρόπαιο έγκλημα που διαπράχθηκε στη νότια Οσετία με τη δολοφονία περισσότερων από 2.000 αμάχων, τον ξεριζωμό 33.000 που αναζήτησαν καταφύγιο στη ρωσική βόρεια Οσετία και 12.000 άλλων που έτρεξαν να κρυφτούν στο εσωτερικό (από ένα σύνολο 70.000 κατοίκων) και τη δολοφονία 15 ρώσων στρατιωτών που εκτελούσαν χρέη ειρηνευτικής δύναμης στο πλαίσιο συμφωνίας που είχε υπογράψει με τη Μόσχα η ίδια η Τιφλίδα, μπορεί να είχε ως φυσικό αυτουργό τη γεωργιανή κυβέρνηση, ηθικό αυτουργό όμως είχε τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Η ανάμιξη της Ουάσινγκτον είχε αποκαλυφθεί πολύ πριν τα αμερικανικά μεταγωγικά αεροσκάφη, καταργώντας όλα τα προσχήματα, αποβιβάσουν τους γεωργιανούς στρατιώτες που επέστρεψαν άρον άρον από το Ιράκ στο αεροδρόμιο της Τιφλίδας. Η εμπλοκή της Ουάσινγκτον έγινε εμφανής από μια σειρά γεγονότα που αποκλείεται να αποτελούν σύμπτωση. Είναι συγκεκριμένα: Πρώτον, η παρουσία στη Γεωργία 1.000 αξιωματικών των αμερικανικών ειδικών δυνάμεων από τις 5 ως τις 30 Ιουλίου, όπως ανέφερε το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ», οι οποίοι εκπαίδευαν τον γεωργιανό στρατό με αφορμή την επικείμενη αποστολή τους στο Αφγανιστάν. Δεύτερον, η συνεχής παρουσία στη Γεωργία 127 (!) αμερικανών στρατιωτικών συμβούλων, όπως αποκάλυψε ο επιτετραμμένος της ρωσικής πρεσβείας στην Αθήνα, Μίχαλ Ζάβα, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε την Τρίτη 12 Αυγούστου με αφορμή την παύση πυρός που διέταξε ο ρώσος Πρόεδρος Ντμίτρι Μεντβέντεβ. Τρίτον, η επίσκεψη της Κοντολίζα Ράις στη γεωργιανή πρωτεύουσα, την Τιφλίδα, λίγες πάλι μέρες πριν από την εισβολή των Γεωργιανών στη νότια Οσετία. Είναι επίσης η αδιαφορία που έδειχναν Αμερικανοί και Άγγλοι στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ το πρωί της Παρασκευής, όταν οι Ρώσοι κατέθεσαν το πρώτο από τα τέσσερα ψηφίσματα που συζητήθηκαν κατά τη διάρκεια της κρίσης στον Καύκασο.

Αγγλοαμερικανοί και Γάλλοι γύριζαν επιδεικτικά την πλάτη τους στον ρώσο διπλωμάτη, αρνούμενοι να δεχτούν μια πρόταση που κατήγγειλε τη χρήση βίας. Ήταν οι ώρες που οι Γεωργιανοί προέλαυναν και κανείς δεν προδίκαζε τη σφοδρότητα της ρωσικής απάντησης, ενώ από τη δική τους τη μεριά οι Ρώσοι άφηναν τους Γεωργιανούς απερίσπαστους να σφάζουν τους Οσέτιους, θέλοντας από πριν να εξαντλήσουν όλες τις διπλωματικές δυνατότητες.

Εδώ μάλιστα δεν μπορεί να μη συγκρίνει κανείς τα όσα συνέβησαν στον Καύκασο την προηγούμενη εβδομάδα με την ήττα των Αμερικανοϊσραηλινών στον πόλεμο των 33 ημερών πριν από δύο χρόνια στον Λίβανο. Όπως και τώρα, οι εισβολείς –λόγω αυτοκρατορικής αλαζονείας κατά πάσα πιθανότητα– ήταν απόλυτα βέβαιοι για την τελική τους νίκη, κι έτσι στα απεγνωσμένα διαβήματα προς τον ΟΗΕ κατά τις πρώτες ημέρες της επίθεσης ώστε να ζητήσει τη διακοπή των εχθροπραξιών, όταν τίποτε δεν προμήνυε τη μετέπειτα ατίμωσή τους, οι Αμερικανοί απαντούσαν μ’ ένα ξερό όχι. Ήθελαν ο εκπρόσωπός τους να κάνει πρώτα τη δουλειά. Μετά όμως, όταν άρχισε την αντεπίθεση η Χεζμπολάχ στον Λίβανο ξεφτιλίζοντας την αήττητη κατά τ’ άλλα στρατιωτική μηχανή του Ισραήλ και η Ρωσία στον Καύκασο κάνοντας τον Σαακασβίλι να κρύβεται σαν φοβισμένο κοτόπουλο κάτω από τα σκέλια των φρουρών του, τότε οι ίδιοι οι Αμερικάνοι ήταν που ζητούσαν εσπευσμένα την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας ή των διαμεσολαβητών για την εκεχειρία.

Μαριονέτα των ΗΠΑ
ο Σαακασβίλι

Τέλος, σε ό,τι αφορά τις ευθύνες των Αμερικανών, η πιο τρανταχτή απόδειξη για την εμπλοκή τους είναι η πολιτική κάλυψη που προσέφεραν στον εκλεκτό τους τόσο πριν από την εισβολή στη νότια Οσετία όσο και κατά τη διάρκειά της. Ο Μιχαήλ Σαακασβίλι είναι το πιο καλό παιδί των Αμερικανών σε όλη την ανατολική Ευρώπη, η «πολιτική μετοχή» που έχει αντέξει τα περισσότερα χρόνια. Το άστρο του ανέτειλε με την «επανάσταση των Ρόδων» (σημείο συνάντησης των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών με ό,τι πιο υποτελές και ξενόδουλο είχε στα σπλάχνα της η Γεωργία) το 2002, όταν γραπώθηκε στην εξουσία αφού ανέτρεψε τον πολιτικό του μέντορα Έντουαρντ Σεβαρντνάντζε, ο οποίος πριν από λίγο καιρό μόλις τον είχε φέρει από την Αμερική όπου σπούδαζε νομικά και στον ελεύθερό του χρόνο… έκανε γνωριμίες. Από την ημέρα που ανέλαβε, ξεκίνησε να συγκεντρώνει το εύφλεκτο υλικό για την έκρηξη των προηγούμενων ημερών, όταν έθεσε ως προτεραιότητά του την ενσωμάτωση στη Γεωργία της Αμπχαζίας και της νότιας Οσετίας που μέσα από αιματηρές μάχες τα προηγούμενα χρόνια είχαν κατακτήσει την αυτονόμησή τους, χωρίς να έχουν καταφέρει ούτε μέχρι τώρα ακόμη να αναγνωριστούν ως ανεξάρτητα κράτη από κάποια άλλη χώρα. Γι’ αυτόν τον λόγο και τα ανοιχτά μέτωπα που είχε η Γεωργία με αυτές τις δύο αποσχισθείσες περιοχές χαρακτηρίζονταν «παγωμένες συγκρούσεις», στον βαθμό που έχει επέλθει μια στασιμότητα η οποία ούτε απειλούσε την τυπική ακεραιότητα και το διεθνές γόητρο της Γεωργίας, ούτε φυσικά το αυτονομιστικό κεκτημένο των Νοτιοοσετών και των Αμπχάζιων. Η Ρωσία δε, μπορεί να στήριζε από κάθε άποψη (οικονομική, πολιτική, μέσω της χορήγησης διαβατηρίων κ.ά.) τις φιλοδοξίες αυτών των δύο περιοχών, ουδέποτε ωστόσο ενθάρρυνε περαιτέρω τις φιλοδοξίες τους, όπως κάλλιστα μπορούσε να κάνει για παράδειγμα αν δεχόταν να τις ενσωματώσει στη Ρωσική Ομοσπονδία ή να τις αναγνωρίσει ως ανεξάρτητα κράτη. Υπό αυτούς τους όρους, έστω και στην κόψη του ξυραφιού, η στασιμότητα που υπήρχε μέχρι τις 7 Αυγούστου δεν υπονόμευε τη διεθνή σταθερότητα και μπορούσε να παραταθεί.

Ενοχλούσε όμως τον Σαακασβίλι, που ξεχειλίζοντας αλαζονεία από τα υπερβολικά κανακέματα της Ουάσινγκτον –όπως ακριβώς κάνουν και οι συνομήλικοί του ηγέτες της ΠΓΔΜ– ανέλαβε τον ρόλο του προβοκάτορα εναντίον της Ρωσίας! Πριν αποδειχτεί παράγοντας ανωμαλίας για το εξωτερικό, τίναξε στον αέρα το πολιτικό σκηνικό της δικής του της χώρας. Τον Νοέμβριο του 2007 ο Σαακασβίλι, τον οποίο τώρα ο Μπους και ο Σαρκοζί εμφανίζουν ως υπόδειγμα δημοκράτη, είχε επιβάλει κατάσταση έκτακτης ανάγκης! Απαγόρευσε τις συγκεντρώσεις! Έκλεισε, δηλαδή επέβαλε να σιωπήσουν για πολλές ημέρες, όλα τα μέσα ενημέρωσης της Γεωργίας! Όταν μάλιστα έγιναν οι εκλογές, τα κόμματα της αντιπολίτευσης κατήγγειλαν τα αποτελέσματά τους ως προϊόν βίας και νοθείας. Αυτό το καθεστώς υπερασπίζονται οι ΝΑΤΟϊκοί χαρακτηρίζοντάς το ως προμαχώνα της δημοκρατίας. Εκτός της Γεωργίας, οι προκλήσεις κορυφώθηκαν τον Απρίλιο που μας πέρασε, όταν συζητήθηκε και επίσημα στην πανηγυρική Σύνοδο Κορυφής στο Βουκουρέστι το αίτημα της Τιφλίδας (όπως και του Κιέβου) να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, με απώτερο στόχο όχι μόνο να φθάσει το βορειοατλαντικό σύμφωνο για πρώτη φορά από ιδρύσεώς του στα ρωσικά σύνορα, αλλά ταυτόχρονα να καταστούν υπόλογα και συνυπεύθυνα όλα τα κράτη μέλη του για τους τυχοδιωκτισμούς του Σαακασβίλι! Κι έτσι η Γερμανία ή η Ελλάδα, για παράδειγμα, να πρέπει να στείλουν στρατό για να υπερασπιστούν τον κατσαπλιά του Καυκάσου!

Από τότε αρχίζει να συζητιέται δημόσια και το εμπρηστικό σχέδιο του Σαακασβίλι. Με αφορμή άρθρο γνώμης που ξεχειλίζει από γελοίους μελοδραματισμούς για τους κινδύνους που διατρέχει η Γεωργία από τον… τυραννικό γείτονά της που την επιβουλεύεται από καταβολής κόσμου, το οποίο δημοσιεύεται στην «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν» στις 8 Μαΐου, γίνεται γνωστό ότι σύμβουλος του γεωργιανού Προέδρου είναι ο πάλαι ποτέ σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου όσο αυτός ήταν υπουργός Εξωτερικών, ο… σκοτεινός Άλεξ Ρόντος. Τι θέλει η αλεπού στο παζάρι…

Βομβιστικές επιθέσεις

Οι απορίες διαλύονται όταν το ένα μεθοριακό επεισόδιο διαδέχεται το άλλο, με αποκορύφωμα μια βομβιστική επίθεση στην Αμπχαζία τον Ιούλιο που οδηγεί στο θάνατο 4 ατόμων και, πολύ περισσότερο, μια «τυφλή επίθεση» στο ρωσικό θέρετρο Σότσι που βρίσκεται μόλις 25 χιλιόμετρα από την Αμπχαζία, δύο ημέρες πριν από την εισβολή των Γεωργιανών στη νότια Οσετία.

Το χτύπημα στο Σότσι δεν ήταν ένα «περιθωριακό» χτύπημα, καθώς σε αυτό το θέρετρο της Μαύρης Θάλασσας θα διεξαχθούν οι χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 2014 και με αφορμή τους Αγώνες προγραμματίζονται από τώρα επενδύσεις-μαμούθ που θα το μετατρέψουν σε πόλη-σύμβολο της νέας, ανερχόμενης Ρωσίας.

Η επίθεση άλλωστε στο Σότσι έδωσε και το έναυσμα για την εισβολή της Γεωργίας στη νότια Οσετία. Γιατί η κρίση στον Καύκασο είχε ένα σαφές σημείο αφετηρίας, την κτηνώδη εισβολή των Γεωργιανών στην πρωτεύουσα της νότιας Οσετίας, Τσχινβάλι. Παρ’ όλα αυτά όσοι όπλισαν το χέρι του τυχοδιώκτη Σαακασβίλι, του γιάπη του Καυκάσου, επιλέγουν να παραλείπουν και να συσκοτίζουν το γεγονός που πυροδότησε την αιματοχυσία. «Τι ακριβώς συνέβη στη νότια Οσετία την προηγούμενη εβδομάδα είναι ασαφές. Κάθε πλευρά θα υποστηρίξει τη δική της εκδοχή», έγραφε στην αμερικανική «Ουάσινγκτον Ποστ» στις 11 Αυγούστου ανερυθρίαστα ο πολύς Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, που όταν πρόκειται να δικάσει Σέρβους έχει μνήμη ελέφαντα, όταν όμως θέλει να συγκαλύψει τα αίσχη της αμερικανικής πολιτικής, ξεχνάει τι συνέβη πριν από δέκα ημέρες! Κι όλα αυτά μάλιστα παρά το γεγονός ότι η κρίση στον Καύκασο έχει μοναδικές ομοιότητες με το Κόσοβο.

Παρ’ όλα αυτά, το δικαίωμα αυτοδιάθεσης της πρώην σερβικής δημοκρατίας ήταν ιερό και το Βελιγράδι που το αμφισβήτησε τιμωρήθηκε με την εσχάτη των ποινών. Στην περίπτωση της νότιας Οσετίας, αντιθέτως, ως ιερό αναγορεύτηκε το δικαίωμα της Τιφλίδας να διαφυλάξει την ακεραιότητά της κι ας παραβίαζε έτσι συμφωνίες που είχε η ίδια υπογράψει κατά το παρελθόν. Δύο μέτρα και δύο σταθμά και μια κατά το δοκούν ερμηνεία του διεθνούς δικαίου που καταργεί οποιαδήποτε σταθερά στη ρύθμιση των διεθνών σχέσεων πλην των «μεγάλων ερμηνευτών του»!

Οι θύτες έγιναν θύματα

Ο Χόλμπρουκ και η παρέα του ξέχασαν πώς ξεκίνησε η κρίση στον Καύκασο κι είχαν δάκρυα μόνο για τα θύματα των ρωσικών επιθέσεων, γιατί δεν θέλουν να θυμούνται τα εγκλήματά τους και επιδιώκουν να βάλουν τους θύτες Γεωργιανούς στον ρόλο του θύματος. Όταν πέρασε ο ρωσικός στρατός τα σύνορα της νότιας Οσετίας, προλαβαίνοντας με την είσοδό του μια νέα Σρεμπρένιτσα, σοκαρίστηκε με το θέαμα που αντίκρισε: Δώδεκα χωριά ισοπεδωμένα από τις ακατάπαυστες βολές πολλαπλών εκτοξευτών πυραύλων, που βομβάρδιζαν αδιάκριτα και όχι στοχοπροσηλωμένα, νύχτα μάλιστα, δεκάδες απανθρακωμένα πτώματα μέσα σε εκκλησίες, όπου φαίνεται ότι προσέφυγαν για να αναζητήσουν ασφάλεια, και οι Γεωργιανοί τους έκαψαν, ανθρώπινα μέλη σε μια αξεδιάλυτη μάζα με χαλάσματα οικοδομών, αποτέλεσμα της ρίψης χειροβομβίδων από τους γεωργιανούς στρατιώτες οπουδήποτε εντόπιζαν ανθρώπους κατά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις… Ορθότατα η Μόσχα στη συνέχεια κατηγόρησε την Τιφλίδα για γενοκτονία, ζητώντας μάλιστα να δικαστούν από διεθνές δικαστήριο οι υπεύθυνοι αυτής της φρίκης, και εξίσου δικαιολογημένα χαρακτηρίζει αφερέγγυο τον γιάπη του Καυκάσου, αρνούμενη να διαπραγματευτεί μαζί του την επόμενη μέρα.

Ενδιαφέρον ωστόσο έχει ότι η Μόσχα απορρίπτει την αλλαγή του στάτους κβο στην περιοχή και επικεντρώνεται (πέραν της απαίτησής της να ονοματίσουν και να καταγγείλουν οι διεθνείς οργανισμοί τους υπεύθυνους της σφαγής) σε δύο αιτήματα που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν όχι μόνο εύλογα, αλλά και συντηρητικά σε σχέση με τη συντριπτική νίκη που κατήγαγε: την αποχώρηση των γεωργιανών δυνάμεων από τη νότια Οσετία και την υπογραφή συμφωνίας με βάση την οποία η Γεωργία θα δεσμευτεί στη μη χρήση βίας. Όσο για την τύχη του Μ. Σαακασβίλι, δεν χρειάζεται η Μόσχα να κάνει το παραμικρό. Η οργή των ίδιων των Γεωργιανών και η απογοήτευση των δυτικών για την ανικανότητά του έχουν προδιαγράψει από τώρα το μέλλον του…

Το σημαντικότερο ωστόσο για τη Μόσχα, που οδήγησε σε αποτυχία το αμερικανικό σχέδιο, είναι πως έδειξε ότι κανείς στο εξής δεν θα αμφισβητεί χωρίς τιμωρία τα συμφέροντά της.

Η νίκη της επί των Γεωργιανών (που ξεφτιλίστηκαν αναλαμβάνοντας να κάνουν τη βρώμικη δουλειά για τους Αμερικανούς ελπίζοντας μάλιστα, μάταια, πως την κρίσιμη στιγμή οι υπερατλαντικοί προστάτες τους δεν θα τους αφήσουν ακάλυπτους) και έμμεσα επί των ΝΑΤΟϊκών μεταφέρει για πρώτη φορά και σε στρατιωτικό επίπεδο ό,τι κέρδη έχει κεφαλαιοποιήσει η Ρωσία την τελευταία δεκαετία σε οικονομικό, διπλωματικό και πολιτικό επίπεδο.

Στο εξής όλα αυτά τα κράτη μαριονέτες των ΗΠΑ που είναι συγκεντρωμένα στην αυλή της Ρωσίας, από τις Βαλτικές Δημοκρατίες που τιμούν με εθνικές επετείους τους συνεργάτες των Ναζί μέχρι την Ουκρανία που έχει την απαίτηση να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και ταυτόχρονα να πληρώνει το ρωσικό αέριο με τιμές Σοβιετικής Ένωσης, θα ξανασκεφτούν τη δουλειά που θα αναλάβουν…