Πρόσκληση σε δείπνο

Ήταν η εποχή του «ανερχόμενου» Κοσκωτά. Τότε που είχε αγοράσει την Τράπεζα Κρήτης και, φυσικά, δεν είχαν ακόμα ξεσπάσει τα μεγάλα του σκάνδαλα. Η ραγδαία επιχειρηματική του άνοδος εντυπωσίαζε και ήταν αντικείμενο των πρωτοσέλιδων της εποχής. Τότε, θυμάμαι, επισκεπτόταν συχνά στο γραφείο του στη Βουλή τον Πρόεδρο Γιάννη Αλευρά ένας παλιός του φίλος, στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος σταδιοδρομούσε εκείνη την εποχή στις επιχειρήσεις Κοσκωτά και ήταν το δεξί του χέρι. Σε μία από τις επισκέψεις του περί ου ο λόγος, εννοώ του «δεξιού χεριού» του Κοσκωτά, όπως μου είχε διηγηθεί ο αείμνηστος, λέει στον Αλευρά:

– Ο πρόεδρος (εννοούσε τον Κοσκωτά) σε θαυμάζει και θα ήθελε να γνωριστείτε. Ένα βράδυ θέλει να σου κάνει το τραπέζι έξω, όπου εσύ νομίζεις (η οικειότητα του «συντρόφου» επέτρεπε τον ενικό).

– Τι δουλειά έχω εγώ με τον κύριο αυτό, ήταν η απάντηση του Γιάννη Αλευρά. Εγώ είμαι πολιτικός, τι σχέση μπορεί να έχει ένας πολιτικός μ’ έναν επιχειρηματία; Δεν χρειάζεται να γνωριστούμε. Και του έκοψε μαχαίρι την κουβέντα.

Σε επόμενη συνάντησή τους στο ίδιο γραφείο, στην οποία ήμουν και εγώ παρών, ο «σύντροφος», το «δεξί χέρι» του Κοσκωτά, με εύσχημο τρόπο επανέφερε την πρόσκληση:

– Μετέφερα, Γιάννη, στον πρόεδρο (δηλαδή τον Κοσκωτά) την κουβέντα που είχαμε προ ημερών εδώ και εξεπλάγη με την άρνησή σου να φάτε ένα βράδυ μαζί.

– Να ακούσω την έκπληξη, του απαντάει ο Αλευράς.

– Να, είχα την αίσθηση, μου είπε ο κ. Κοσκωτάς, ότι ο Αλευράς είναι κοινωνικός άνθρωπος και ξέρω ότι είναι και έξυπνος. Ως πολιτικός γνωρίζει ότι οι γνωριμίες είναι χρήσιμες, άλλωστε (συνέχισε ο σύντροφος να μεταφέρει τα λόγια του Κοσκωτά) στην Αμερική οι κοινωνικές σχέσεις μεταξύ πολιτικών και επιχειρηματιών είναι σύνηθες φαινόμενο και ουδείς τις παρεξηγεί». Και η απάντηση του Αλευρά:

– Να του πεις χαιρετίσματα του αφεντικού σου, ότι δεν ξέρω τι γίνεται στην Αμερική όπου έζησε και δεν με ενδιαφέρει. Εγώ είμαι πολιτικός στην Ελλάδα και οι κοινωνικές μου σχέσεις είναι με τον λαό και με τα μέλη και τα στελέχη του κόμματός μου.

Ο «σύντροφος», το «δεξί χέρι» του Κοσκωτά, απάντησε με «τροποποιημένη» την πρόσκληση:

– Αν δεν θέλεις, είπε ο πρόεδρος (Κοσκωτάς) να φάτε μαζί έξω, σας καλεί ένα βράδυ στο σπίτι του.

Ο Αλευράς εξερράγη. Άστραψε και βρόντηξε, χτύπησε το χέρι στο τραπέζι και του είπε:

– Αυτό είναι χειρότερο από το έξω. Να σταματήσεις, σε παρακαλώ, την κουβέντα τώρα.

– Μα γιατί, είναι τόσο κακό να φάτε στο σπίτι ενός ανερχόμενου επιχειρηματία, ήταν η παρατήρηση του «συντρόφου».

Η δεύτερη έκρηξη του Γιάννη Αλευρά ήταν πιο οργισμένη από την πρώτη.

– Άκουσε αγαπητέ … (είπε το όνομα του συντρόφου), χτυπώντας το χέρι στο τραπέζι, με έχεις φέρει μέχρι τον λαιμό με το να επιμένεις και δεν σε αντέχω. Άκουσε λοιπόν. Και εγώ υπήρξα ανώτερος υπάλληλος τραπέζης και θέλω να πιστεύω και με κάποιες ικανότητες, αλλά τραπεζίτης δεν έγινα.

Αυτός, ένας λογιστής, πώς έγινε τραπεζίτης; Πού βρήκε τα λεφτά και αγόρασε ολόκληρη τράπεζα; Απάντησέ μου…

Απάντηση όμως δεν υπήρξε και η συζήτηση έκλεισε εκεί.

Αυτός ήταν ο Γιάννης Αλευράς.

Τώρα σκέπτομαι ότι κάπως έτσι γεννιέται η διαπλοκή, με την αποδοχή μιας πρόσκλησης σε δείπνο.