Ο ανελέητος πόλεμος εναντίον του ανθρωπιστικού μαθήματος των Θρησκευτικών
Με πόνο ψυχής και ιερή αγανάκτηση πληροφορηθήκαμε την απόφαση του υπουργείου Παιδείας η οποία δίνει τη δυνατότητα ανεξέλεγκτης απαλλαγής των μαθητών από το μάθημα των Θρησκευτικών με μιαν απλή δήλωση των γονέων ή των κηδεμόνων τους.
Πρόκειται για μια ενέργεια εθνικά επικίνδυνη και ηθικά επιλήψιμη, αφού τινάζει στον αέρα το ανθρωπιστικό και φρονηματιστικό μάθημα των Θρησκευτικών και έρχεται σε αντίθεση με το παιδαγωγικό και επιστημονικό αίτημα της αγωγής του όλου.
1. Σύμφωνα με το άρθρο 16 παρ. 2 του ισχύοντος Συντάγματος, «η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του κράτους και έχει ως σκοπό την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνειδήσεως και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες». Επομένως, ένας από τους σκοπούς του κράτους στον τομέα της παιδείας είναι και η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνειδήσεως των μαθητών. Με δεδομένο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, το Σύνταγμα με τον όρο θρησκευτική συνείδηση εννοεί τη συνείδηση που διαμορφώνεται σύμφωνα με την ορθόδοξο χριστιανική πίστη. Όπως παρατηρεί ο κ. Αναστ. Μαρίνος, «η πολιτεία υποχρεούται να διδάσκει στα σχολεία Δημοτικής και Μέσης εκπαιδεύσεως το μάθημα των θρησκευτικών κατά το ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα, γιατί το δόγμα αυτό αποτελεί τη θρησκεία της πλειοψηφίας των Ελλήνων, οι οποίοι έχουν έτσι, από το Σύνταγμα πια, δικαίωμα να αξιώσουν από την ελληνική πολιτεία να παρέχει στα παιδιά τους θρησκευτική εκπαίδευση, σύμφωνα με το δόγμα τούτο».
2. Εκτός από το μάθημα των Θρησκευτικών, υπάρχουν και άλλα μαθήματα ιδεολογικού χαρακτήρα. Πρόκειται για το σύνολο σχεδόν των θεωρητικών μαθημάτων, π.χ. Πολιτική Αγωγή, Ιστορία, Νέα Ελληνικά, Φιλοσοφία, Κοινωνιολογία κ.λπ. Με το σκεπτικό της εγκυκλίου του υπουργείου Παιδείας, πρέπει και σε αυτά να δίδεται η δυνατότητα απαλλαγής των μαθητών, για να μην προσβάλλεται η ελευθερία της συνειδήσεώς τους.
Αν όμως συμβεί αυτό, το σχολείο θα χάσει τον παιδαγωγικό και κατευθυντήριο χαρακτήρα που απορρέει από την ίδια τη φύση του. Επομένως όλα τα μαθήματα, και μαζί μ’ αυτά και τα Θρησκευτικά, πρέπει να παραμείνουν υποχρεωτικά και οι υπεύθυνες κυβερνήσεις έχουν χρέος να προσφέρουν στα παιδιά αυτά που ο ελληνικός λαός στο σύνολό του φρονεί.
3. Με το μάθημα των Θρησκευτικών διδάσκεται κατά κύριο λόγο ο Χριστιανισμός. Ο Χριστιανισμός όμως δεν υπήρξε και δεν υπάρχει μόνον ως θρησκευτική πίστη. Υπήρξε και υπάρχει συγχρόνως και ως ιστορικοπολιτιστικό μέγεθος τεραστίων διαστάσεων, που χώρισε στα δύο την παγκόσμια ιστορία, και κυριολεκτικά διέπλασε τον βυζαντινό και νεώτερο ελληνισμό και απετέλεσε τη βάση της δημιουργίας του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Συνεπώς ο Χριστιανισμός ως τέτοιο μέγεθος δεν μπορεί να παραθεωρηθεί από το ελληνικό σχολείο. Άλλωστε και σύγχρονοι μεγάλοι φιλόσοφοι, προερχόμενοι από τον χώρο του Μαρξισμού, όπως ο Bloch, ο Garaudy, ο Gardawski, ο Kolakowski κ.ά. θεωρούν ότι χωρίς τη συμβολή του Χριστιανισμού είναι αδύνατη η βελτίωση και η αναγέννηση του κόσμου. Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στον χώρο του σχολείου το παιδί έρχεται, αναπόφευκτα, σε σχέση με την πολιτιστική κληρονομιά, η οποία είναι διαποτισμένη από τη χριστιανική παράδοση.
Πρόβλημα ελευθερίας της συνειδήσεως θα υπήρχε στην περίπτωση κατά την οποία ο μαθητής δεν ανήκει στην Ορθόδοξο Εκκλησία. Από χρόνια όμως για τους ετερόδοξους ή ετερόθρησκους μαθητές ισχύει η απαλλαγή τους από το μάθημα. Μάλιστα σε περιοχές όπου οι ετερόδοξοι ή ετερόθρησκοι κάτοικοι είναι αρκετοί, διδάσκεται στο μάθημα των Θρησκευτικών το δόγμα ή η θρησκεία τους, π.χ. Ρωμαιοκαθολικού Σύρου, Μουσουλμάνοι Θράκης. Επομένως ούτε των ετεροδόξων ή ετεροθρήσκων η ελευθερία προσβάλλεται με την υποχρεωτική διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών, ενώ παράλληλα εξασφαλίζεται η συνταγματική επιταγή της ανεξιθρησκίας.
Επομένως, το μάθημα των θρησκευτικών αποτελεί απαίτηση του Συντάγματος της χώρας και υπαγορεύεται όχι μόνο από τη θρησκευτική ομοιογένεια των Ελλήνων, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, αλλά και από την αρραγή ενότητα Εκκλησίας και Έθνους. Έτσι, δύσκολα θα μπορούσε να διαχωρίσει κανείς την παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τον κύριο φορέα αυτού του μαθήματος, από την υπόλοιπη ζωή του έθνους.
Γενικά μπορούμε να πούμε ότι κανένας απολύτως λόγος δεν υπάρχει για να δικαιολογήσει την απόφαση του υπουργείου Παιδείας, η οποία ουσιαστικά καταργεί το μάθημα των Θρησκευτικών. Αντίθετα, πολλοί λόγοι επιβάλλουν την ισχυροποίηση και την ποιοτική του βελτίωση. Η νέα γενιά, που ζει σε μια εποχή ολοκληρωτικού μηδενισμού και οριστικής ανατροπής των αξιών, έχει απόλυτη ανάγκη από το ανθρωπιστικό, ηθοπλαστικό και φρονηματιστικό μάθημα των Θρησκευτικών, το οποίο κυρίως υπηρετεί την ελληνική αυτοσυνειδησία και την ηθική θωράκιση της προσωπικότητας.
Το πολύπαθο και αδικημένο από τις ελληνικές κυβερνήσεις μάθημα των Θρησκευτικών, ποιοτικά βελτιωμένο και εκσυγχρονισμένο, είναι σε θέση να ρίξει πλούσιο φως στα αιχμηρά υπαρξιακά και μεταφυσικά ερωτήματα των μαθητών, να ευρύνει τον ψυχικό τους ορίζοντα, να τους ανυψώσει πάνω από το υλικό και το ζωώδες, να τους δημιουργήσει ανώτερα οντολογικά βιώματα, να τους φέρει σε επαφή με τη μακραίωνη πολιτιστική παράδοση του Γένους και κυρίως να τους προσφέρει τη λύτρωση, την οποία καμιά ενδοκοσμική και πολιτιστική αξία δεν μπορεί να τους προσφέρει.